Γιατί παρεμβαίνω
Η κρίση δημιουργεί έκτακτες συνθήκες παντού.
Στη διεθνή διαπραγμάτευση, στην επικρεμάμενη απειλή της χρεοκοπίας, στη λειτουργία της Βουλής, στη καθημερινή διακυβέρνηση των υπουργείων, σε όλα επικρατούν έκτακτες συνθήκες.
Το ίδιο συμβαίνει και στη λειτουργία των κομμάτων.
Το ΠΑΣΟΚ προχωρά σε αλλαγή ηγεσίας ζώντας την κρίση της χώρας αλλά και του δικού του ζωτικού πολιτικού χώρου.
Προχωρά στη κορυφαία διαδικασία ανάδειξης νέου αρχηγού με χαρακτηριστικά «κατεπείγοντος» χωρίς ουσιαστική συζήτηση, όταν μάλιστα έρχονται εκλογές.
Η αλλαγή σελίδας απαιτεί επαναπροσδιορισμό του πολιτικού στίγματος και νέο προγραμματικό λόγο.
Ζούμε όλοι, όσοι συμμετέχουμε στο πολιτικό σύστημα της χώρας, με δραματικό τρόπο την απαξίωση συλλήβδην και με σχεδόν φασιστικό τρόπο, της έννοιας του πολιτικού και της πολιτικής.
Έχω εμπειρία 10 χρόνων ως Βουλευτής εκλεγμένη σε δύο περιφέρειες της χώρας στη διάρκεια των οποίων υπηρέτησα δύο χρόνια ως Υφυπουργός Ανάπτυξης και δυόμιση χρόνια υπηρετώ ως Υπουργός Παιδείας.
Για μια πενταετία είχα την τιμή και την τύχη να υπηρετήσω ως Επίτροπος της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αγαπώ τη χώρα μου με πάθος όπως όλοι οι Έλληνες και πάλεψα για να ανταποκριθώ στις ανάγκες κάθε εποχής.
Σήμερα βλέπω όπως όλοι, την κατάρρευση 38 χρόνων μεταπολίτευσης.
Αισθάνομαι βαριά την ευθύνη για ό,τι δεν έκανα και σε ό,τι δεν αντέδρασα.
Αρνούμαι όμως την ισοπεδωτική κριτική, τη δίκη προθέσεων και τη συνειδητή αγνόηση κάθε προσπάθειας και επιτεύγματος.
Κάνοντας μια μικρή διαδρομή ανασύρω προσπάθειες με άποψη και πείσμα και τις συγκρούσεις που προκάλεσαν:
1. Η αξιοποίηση ορυχείου χρυσού στη Βόρεια Ελλάδα, 1997
Θυμάμαι 2.000 ανθρώπους σε οργίλη κατάσταση που δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα παρά τις διαβεβαιώσεις για την περιβαλλοντική ασφάλεια. Η επένδυση τελικά έγινε, πέρασε όμως από χίλια κύματα και καθυστέρησε για πολλά χρόνια. Κλασική και γνωστή εικόνα σε κάθε απόπειρα αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου.
2. Ιδιωτικοποιήσεις, 1998
Ξεκίνησα ως Υφυπουργός από το κλείσιμο μιας εξαιρετικά μεγάλης κρατικής ζημιογόνου και ρυπογόνου βιομηχανίας στη περιφέρεια εκλογής μου. Υπήρχαν σημαντικές ρυθμίσεις για την προστασία των εργαζομένων και το αυτονόητο οικονομικό και περιβαλλοντολογικό όφελος. Όμως δεν υπήρξε καμία συμμαχία.
3. Ασφαλιστικό
Ήρθα τότε από τις Βρυξέλλες για να υποστηρίξω τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση, Δέχθηκα έως και πέτρες στο αυτοκίνητο από μεγάλη συγκέντρωση διαδηλωτών!
4. Εργασιακές σχέσεις
Το 2002 επέμενα στην ανάγκη αλλαγών των εργασιακών σχέσεων ώστε ο συνδυασμός ευελιξίας και ασφάλειας να κάνει ευκολότερη την κινητικότητα των εργαζομένων, τη λειτουργία των επιχειρήσεων και εν τέλει την διευκόλυνση δημιουργίας θέσεων εργασίας. Παράλληλα με την εξασφάλιση δικτύου προστασίας. Όλα αυτά ονομάστηκαν συντηρητικά, αντεργατικά από όλη αυτή την ανέξοδη αριστερή ρητορεία.
5. Συγχωνεύσεις σχολείων
Η συγχώνευση 2.000 σχολείων ήταν μία μείζων επιλογή με παιδαγωγικά κριτήρια που παράλληλα έδωσε δυνατότητες αντιμετώπισης της κρίσης χωρίς κενά στα σχολεία, ενώ ένα χρόνο μετά γονείς και εκπαιδευτικοί είναι ευχαριστημένοι. Τέσσερις μήνες μαύρες σημαίες σε δημαρχεία, στο Υπουργείο, έξω από το σπίτι μου.
6. Μεταρρύθμιση ΑΕΙ
Η μεγάλη μεταρρύθμιση στα Πανεπιστήμια που ψηφίστηκε από τα 4/5 της Βουλής και με την αποδοχή του 80% των Ελλήνων πολιτών συναντά τη λυσσαλέα αντίδραση ομάδων της Ακαδημαϊκής Κοινότητας που θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα τη μη εφαρμογή του νόμου του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Αντίστροφα, θα μπορούσα να θυμηθώ σημαντικές επιτυχίες λαμπρά δείγματα δημιουργικότητας, καινοτομίας, συνεργασίας. Το πιο πρόσφατο η δημιουργική ανταπόκριση των δασκάλων της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης στην υλοποίηση του Νέου Σχολείου και τη συμμετοχή στην επίτευξη του Ψηφιακού Σχολείου.
Αυτό που αισθάνομαι ως υποχρέωση μέσα από τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες μιας σκληρής αλλά και δημιουργικής πολιτικής διαδρομής είναι η συνεισφορά μου με κάθε τρόπο στο να αντιμετωπισθεί η δύσκολη αυτή στιγμή.
Πρώτη μου έννοια είναι οι νέοι άνθρωποι. Το θέμα της δουλειάς, της ασφάλειας, της προοπτικής για τη ζωή τους και το μέλλον τους, έχοντας μεγάλο πρόβλημα εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας προς το πολιτικό σύστημα αλλά και τις δομές της Χώρας.
Οι προηγούμενες γενιές πήραμε πολλά από αυτά τα παιδιά. Πρέπει επειγόντως να τα δώσουμε πίσω.
Ενόψει των εσωτερικών διαδικασιών του ΠΑΣΟΚ καταθέτω ένα κείμενο πρότασης «στον δρόμο για την Δ’ Ελληνική Δημοκρατία – Η Ελλάδα που παράγει».
Δεν φιλοδοξώ, ούτε συγκινούμαι με την έννοια της προσωπικής πλατφόρμας. Η πολιτική πλατφόρμα που καθορίζει την πορεία ενός κόμματος, πόσο μάλλον μιας Χώρας απαιτεί έμπνευση, συλλογικότητα, συμμετοχή και σύνθεση.
Συνεισφέρω λοιπόν με την ελπίδα ότι θα υπάρξουν όλα αυτά, μαζί με την αλληλεγγύη , τη συντροφικότητα που χάσαμε ταξιδεύοντας επί δεκαετίες στις μεγάλες λεωφόρους της εξουσίας.
ΑΔ
Διαβάστε το κείμενο πρότασης: «στον δρόμο για την Δ’ Ελληνική Δημοκρατία – Η Ελλάδα που παράγει»