Η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ την Παρασκευή, 9 Δεκεμβρίου, επιβεβαίωσε με τον πλέον σαφή τρόπο την κρισιμότητα των καιρών στην προοπτική της Ευρώπης, της χώρας μας, αλλά και των πολιτών της.
Η Ευρώπη
Κατά την εκτίμησή μου οι αποφάσεις που ελήφθησαν είναι ανατρεπτικές των μέχρι σήμερα δεδομένων στην Ευρώπη, αλλά και δύσκολα υλοποιήσιμες. Ως εκ τούτου πολλά και διαφορετικά ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Υπάρχει ο κίνδυνος υποβάθμισης συνολικά της πιστοληπτικής ικανότητας της Ευρωζώνης και η απειλητική αύξηση του δημόσιου χρέους της συνολικά. Κυριαρχεί η συντηρητική αντίληψη που περιορίζει τις επιλογές αντιμετώπισης της κρίσης στην επιβολή δημοσιονομικής πειθαρχίας, αλλά και το πρόβλημα υποκατάστασης των πολιτικών κέντρων αποφάσεων από τους ηγέτες της Γερμανίας και της Γαλλίας. Όλα αυτά οδηγούν, κάτω από την πίεση της διεθνούς πραγματικότητας, σε αποφάσεις έξω από τα συνήθη. Αποφάσεις που αφορούν άμεσα και την Ελλάδα, σε ένα περιβάλλον με ελάχιστα περιθώρια δικής μας επιρροής.
Η Ελλάδα
Σε αυτή τη Σύνοδο, για πρώτη φορά ύστερα από πολλές Συνόδους Κορυφής, η Ελλάδα δεν βρέθηκε στο επίκεντρο των συζητήσεων. Είναι, όμως, πλέον σαφές ότι η ανασφάλεια της Ευρώπης επιτείνει τη δική μας ανασφάλεια. Και τα δικά μας επιμέρους ζητήματα προχωρούν μέσα σε βαρύ κλίμα, που έχουν να κάνουν τόσο με την ύφεση στο εσωτερικό, όσο και με το κλίμα ανασφάλειας σε όλη την Ευρωζώνη και το χρηματοπιστωτικό τομέα στο εξωτερικό. Τόσο η εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2011, όσο και η εκτέλεση του PSI είναι θέματα με τεράστιες δυσκολίες. Η ευνοϊκή για την Ελλάδα απόφαση της 26ης Οκτωβρίου – που παρά τις αμφισβητήσεις αποτελούσε σανίδα σωτηρίας – απαιτεί μεγάλη προσπάθεια για να παραμείνει σε ισχύ.
Οι πολίτες
Οι συσσωρευόμενες – με πρωτοφανή ταχύτητα - ευρωπαϊκές και εθνικές οικονομικές δυσκολίες έχουν καθημερινά όλο και περισσότερες αρνητικές επιπτώσεις στη ζωή των Ελλήνων. Τα εισοδήματα εξαφανίζονται ή μειώνονται, δουλειές χάνονται, η πραγματική οικονομία συρρικνώνεται, ενώ το κοινωνικό κράτος και τα δημόσια αγαθά έχουν σημαντικό πρόβλημα λόγω έλλειψης ανθρώπινων και οικονομικών πόρων. Και το χειρότερο, η απόγνωση οδηγεί σε αδρανοποίηση κάθε δύναμης.
Η εθνική προσπάθεια
Προφανώς και πρέπει και μπορούμε να αντιδράσουμε, αλλά κυρίως να δράσουμε. Οι χώρες δεν αυτοκτονούν, ανασυγκροτούνται και αντεπιτίθενται. Το έχουμε κάνει και εμείς πολλές φορές στην ιστορία μας.
Για το εσωτερικό μέτωπο, κυρίαρχο όπλο μας είναι το ανθρώπινο κεφάλαιο, η δύναμη της «Έξυπνης Ελλάδας», οι προικισμένοι και παραγωγικοί άνθρωποι που μπορούν και πρέπει να βοηθηθούν, ώστε να λειτουργήσουν έξω από τις συνηθισμένες συνταγές, επιδιώξεις και αγκυλώσεις. Πολλοί το κάνουν ήδη. Απαντήσεις υπάρχουν, μια νέα Ελλάδα μπορεί να γεννηθεί.
Για το εξωτερικό μέτωπο- και μετά την αμφισβήτηση που έχουμε δεχθεί ως Ελλάδα και ως Έλληνες- το μόνο όπλο που μας έχει μείνει είναι η εθνική μας ομοψυχία. Εθνική ομοψυχία που οφείλουμε, για μια φορά στην ιστορία μας να την κάνουμε πράξη, με τρόπο ουσιαστικό και όχι προσχηματικό . Όχι ως έξωθεν επιβολή, αλλά ως δική μας επιλογή. Με μια φωνή να διασώσουμε τα κεκτημένα μας στην Ευρώπη και με το ευρώ στο χέρι να κερδίσουμε τη μάχη στο εσωτερικό.
Επικεντρώνομαι, σήμερα, στη δεύτερη αυτή επιλογή, η οποία επιχειρήθηκε χωρίς γενναιοψυχία, με κίνδυνο να χαθεί για μια ακόμη φορά.
Η εθνική ομοψυχία, προφανώς, ξεκινά από τα κόμματα και τους πολιτικούς αρχηγούς, αλλά και εμπεδώνεται σε μια κοινή αντίληψη που κρατά μαζί όλους τους Έλληνες και τους ωθεί σε μια τεράστια εθνική προσπάθεια ανασυγκρότησης με δικαιοσύνη, σε κάθε περιοχή και σε κάθε τομέα, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας.
Η εθνική ομοψυχία που επιχειρήθηκε και τελικά εκφράστηκε από την κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν πρέπει να μείνει σαν μια επίφαση προς τα έξω, σαν αντάλλαγμα για μια δόση. Πρέπει να αξιοποιηθεί εσωτερικά, να ενισχυθεί, να απλώσει και να αγκαλιάσει κάθε μας δραστηριότητα. Ο ειδικός σκοπός για τον οποίο συγκροτήθηκε η κυβέρνηση, δεν μπορεί να εξελιχθεί σε περιορισμένο σκοπό και κυβερνητική υπολειτουργία. Δεν είναι κυβέρνηση της δόσης, και της άλλης δόσης και του PSI. Είναι πολλές και δύσκολες οι άμεσες ενέργειες και αναγκαίες πρωτοβουλίες, που συνεχώς προβάλλουμε, αλλά και πρέπει να αναλάβουμε. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε ούτε μία ώρα, γιατί αυτή έχει πλέον ανυπολόγιστο κόστος σε εθνικό και ατομικό επίπεδο.
Θεωρώ σημαντική την παρέμβαση του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κ. Στεφανόπουλου.
-
Η κυβέρνηση Παπαδήμου πρέπει να διαθέτει όλα τα απαιτούμενα χρονικά περιθώρια, ώστε να υλοποιήσει ένα σύνολο εξαιρετικά δύσκολων και άμεσων στόχων.
-
Παράλληλα, ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να έχει (τουλάχιστον από τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση) την επιλογή ανασχηματισμού, στελέχωσης της κυβέρνησής του, χωρίς αποτύπωση κομματικών σχεδιασμών και με διεύρυνση της σημερινής στήριξης. Να συμμετέχουν οι πλέον κατάλληλοι και ικανοί, οι οποίοι αναπόσπαστοι από οποιοδήποτε άλλο έργο ή βλέψεις θα ασχοληθούν με τα αντικείμενα αρμοδιότητας τους. Δεν υπάρχει υπουργείο και χώρος που τα άμεσα προβλήματα δεν είναι τεράστια.
-
Αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει, ανταποκρινόμενη ΚΑΙ στον τεχνοκρατικό της χαρακτήρα, να θέσει στόχους ανά μήνα και ανά υπουργείο. Θα ενθαρρύνει όλους τους κρατικούς λειτουργούς στην επίτευξη του εθνικού στόχου. Και φυσικά θα πρέπει να ελέγξει και να κατευθύνει τις υπηρεσίες και τη χρηματοδότηση της τεχνικής βοήθειας, που μας παρέχεται, η οποία δεν μπορεί να λειτουργεί αυτόνομα, αλλά πρέπει υποχρεωτικά να ακολουθεί τις προτεραιότητες της ελληνικής κυβέρνησης, ιδιαίτερα σε αυτή τη φάση που όλα δρομολογούνται.
-
Τα κόμματα που αποφασίζουν να συμβάλουν σε αυτή την εθνική προσπάθεια, θα πρέπει να το κάνουν με ειλικρίνεια, στο Κοινοβούλιο, στο δημόσιο λόγο και στους κοινωνικούς χώρους για την επιτυχία μιας κυβέρνησης που θα αναγνωρίζουν ως κυβέρνηση εθνικής ομοψυχίας και όχι επιβεβλημένο έξωθεν «αναγκαίο κακό». Όλα τα κόμματα οφείλουν ΤΩΡΑ να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις που θεωρούν ότι βοηθούν στην έξοδο από την κρίση και όχι να τις αφήνουν για «έκπληξη» μετά τις εκλογές. Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ο κρίσιμος χρόνος είναι ΤΩΡΑ και όλοι θα κριθούμε.
Είναι αυτονόητο πως κατάληξη και συνάμα αφετηρία της νέας εποχής θα είναι οι εκλογές, η έκφραση του Λαού, η ετυμηγορία των πολιτών, και πρέπει όλοι μαζί να δημιουργήσουμε τις συνθήκες για νηφάλια κρίση πάνω σε θέσεις, προγράμματα και προοπτικές.
Φυσικά και αναγνωρίζω την πολιτική συμφωνία που έχει επιτευχθεί, αλλά τα δεδομένα αλλάζουν κάθε μέρα και οι αποφάσεις μας δεν μπορεί παρά να αφορούν πρώτα την Ελλάδα. Θα είναι κρίμα η σημερινή δυνατότητα επιλογής, να προκύψει ως υποχρέωση εκ των υστέρων και ως αποτέλεσμα συμφορών.
Μια συντεταγμένη εθνική προσπάθεια τώρα έχει και τα περιθώρια και τις ευκαιρίες για μια αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα, διεκδικώντας μικρές και μεγάλες νίκες, οι οποίες θα αναπτερώσουν την αισιοδοξία, την ελπίδα και την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού. Ας μην διαφεύγει της προσοχής μας πως στην Ευρώπη αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, τα νέα κέντρα ισχύος θα αποτελέσουν οι κοινωνίες που θα καταφέρουν να βγουν από την κρίση με αλώβητη την εθνική αυτοπεποίθησή τους. Αντίθετα, κοινωνίες που θα καταρρεύσουν – πρωτίστως ψυχολογικά – δεν θα έχουν άλλο μέλλον από αυτό του «δορυφόρου».
