Άννα Διαμαντοπούλου

Την ώρα που οι πολίτες έχουν περιέλθει σε απόγνωση για το παρόν και το μέλλον τους και η Χώρα δίνει ξανά μια μάχη επιβίωσης μετά την εξάμηνη προεκλογική αδράνεια, η Κυβέρνηση φέρεται να προωθεί κατά προτεραιότητα και χωρίς συζήτηση, αλλαγές στην μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης. Τα όσα διακινούνται με μορφή τροπολογιών και δεν διαψεύδονται για το νόμο 4009/2011 προκαλούν ανησυχία που επιτείνεται από την επιλογή του αιφνιδιασμού με την «κατεπείγουσα» διαδικασία των δύο ημερών.  

Οι κυβερνητικές προτάσεις αποτελούν συμβιβασμό με τις συντεχνίες και παρωχημένες (δήθεν προοδευτικές) κομματικές δυνάμεις που διαχρονικά ευθύνονται για τις παθογένειες των ΑΕΙ. Η κοινή λογική, που επιτάσσει ένας νόμος πρώτα να εφαρμόζεται και στη συνέχεια, αν και όπου χρειάζεται, να βελτιώνεται, έχει απλά τεθεί στο περιθώριο.

Με το πρώτο σχέδιο Νόμου που ετοιμάζεται για τη νέα Βουλή, αντί νέων μεταρρυθμίσεων αρχίζει το ξήλωμα μιας από τις ελάχιστες μεταρρυθμίσεις που δεν επιβλήθηκε από το μνημόνιο ούτε από την τρόικα.

Μιας μεταρρύθμισης που αποτύπωσε, με εντυπωσιακή πλειοψηφία στη Βουλή, τη θέληση του ελληνικού λαού για δημόσια Πανεπιστήμια και ΤΕΙ με αξιοκρατία, εξωστρέφεια, σύνδεση με την παραγωγή, διεθνή αναγνώριση και ουσιαστική προσφορά στην ελληνική νεολαία, θέτοντας στο περιθώριο κατεστημένες καταστάσεις.

Η προβαλλόμενη ως  συμφωνία των τριών αρχηγών στην αλλαγή ενός νόμου, επειδή αρνούνται να τον εφαρμόσουν βίαιες μειοψηφίες και δημόσιοι λειτουργοί που υπηρετούν  δικές τους σκοπιμότητες, είναι ύβρις για τη Δημοκρατία.

Πως μπορεί να ανακτηθεί αξιοπιστία της χώρας και του πολιτικού μας συστήματος, πως θα προωθηθούν άλλες δύσκολες μεταρρυθμίσεις, ξεχνώντας μια πλειοψηφία των 4/5 της Βουλής, δημιουργώντας συνειδησιακό πρόβλημα στους βουλευτές, απαξιώνοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία; Πρόκειται για επιβεβαίωση καταδικασμένων λογικών και πρακτικών συνολικά του πολιτικού  συστήματος που οδήγησε τη Χώρα μας στο σημερινό αδιέξοδο.

Η επιτυχία μιας ευρύτατης συναίνεσης για την Παιδεία στη Βουλή, δημιούργησε αίσθημα αισιοδοξίας και ανάτασης. Η τύχη αυτής της μεταρρύθμισης θεωρώ ότι θα λειτουργήσει ως βαρόμετρο όχι μόνο για το μέλλον της Κυβέρνησης αλλά και της Χώρας.  

Σε κάθε περίπτωση όμως υπάρχουν υγιείς δυνάμεις, σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας , αυτή τη κρίσιμη ιστορικά στιγμή που θα ανοίξουν τους δρόμους που χρειάζεται η χώρα.

Ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρας και ένας κύκλος δογματικών δυνάμεων γύρω του, προσπάθησαν επί ένα χρόνο να διασπείρουν ψεύδη για το νόμο 4009/2011 κινδυνολογώντας περί διδάκτρων , ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων ή περί τέλους των πτυχίων.

Απέτυχαν.

Δεν προκαλεί λοιπόν καμία έκπληξη η σημερινή επανάληψη του ψεύδους.

Ο κ. Τσίπρας συνεπής βεβαίως με τον εαυτό του, ζητά την πλήρη ανατροπή του νόμου και την επιστροφή στο προηγούμενο θεσμικό πλαίσιο.

Την επιστροφή σε ένα πανεπιστήμιο και ένα ΤΕΙ όπου τα τάγματα βίας μπορούσαν να εξοστρακίζουν και να καταδυναστεύουν κάθε φωνή αντίθετη με τη δική τους.

Επιστροφή σε ένα πανεπιστήμιο των κομμάτων και των παρατάξεων χωρίς αξιολόγηση ,χωρίς σύνδεση με την παραγωγή και την οικονομία, χωρίς ελεύθερη φωνή.

Οι υγιείς δυνάμεις της χώρας και της κοινωνίας δεν θα επιτρέψουν αυτό το πισωγύρισμα.

Άρθρο στην "Καθημερινή της Κυριακής":

Η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ ήταν μια εθνική δική μας υπόθεση, δεν είχε καμία σχέση με διεθνή επιτροπεία, δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον τρίτο, δεν αναμείχθηκε σε αυτήν καμία τρόικα.
 
Τον Ιούλιο του 2010, σε κλίμα μεγάλης πολιτικής έντασης καταθέσαμε τους άξονες για την αλλαγή στα πανεπιστήμια. Τριάντα μήνες μετά, θα ήθελα να δώσω μια αίσθηση αισιοδοξίας που προκύπτει από το αποτέλεσμα της συλλογικής και συναινετικής προσπάθειας για τη μεταρρύθμιση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
 
Μιας προσπάθειας που αποδεικνύει ότι οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν όταν υπάρχει πρόταση που απαντά στην εθνική ανάγκη, συσπειρώνοντας ομάδες αποφασισμένων πολιτών που αγωνιούν και αγωνίζονται για το κοινό καλό, που γνωρίζουν το πρόβλημα, που επιδιώκουν συναίνεση και συμμαχίες και όχι μεγέθυνση διαφορών και συγκρούσεων.
 
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, 255 βουλευτές ψήφισαν τον νόμο για τα ΑΕΙ. Στις 16 Δεκεμβρίου 2011 εξελέγησαν τα δύο πρώτα Συμβούλια Ιδρύματος στα ΤΕΙ Σερρών και Καλαμάτας. Στις 12 Δεκεμβρίου 2012, με τις εκλογές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όλα τα ΑΕΙ της χώρας έχουν πλέον εκλέξει τα Συμβούλιά τους. Μέρα με τη μέρα υλοποιείται μία αλλαγή που φέρνει αξιοκρατία και εξωστρέφεια, νέο αίμα με τη συμμετοχή Ελλήνων που διαπρέπουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κοινωνικό απολογισμό, και την ορατή πλέον προοπτική για σύνδεση των ΑΕΙ μας με την οικονομία και το εξαιρετικά σημαντικό για τους φοιτητές, την αγορά εργασίας.

Μια αλλαγή που υλοποιεί τη σαφή πια εντολή του Ελληνα πολίτη για το τέλος του κομματισμού, των πελατειακών σχέσεων και του καθεστώτος της τυραννίας των μειοψηφιών στα πανεπιστήμια. Μια αλλαγή που διαψεύδει κατηγορηματικά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος στις 31.7.2012 υποσχέθηκε την κατάργηση του νόμου λόγω της πλήρους αναντιστοιχίας μεταξύ των κομμάτων που ψήφισαν τον νόμο αυτό και της ακαδημαϊκής κοινότητας, που σύσσωμη απέρριψε τον νόμο .
 
Οι ακαδημαϊκοί συμμετείχαν με ποσοστά κατά μέσον όρο 78% σε πανεπιστήμια και TEΙ. Η αρχή έγινε... ακόμη και αν δεν είναι το ήμισυ του παντός είναι κάτι σημαντικό. Ή όχι Είναι εντυπωσιακό και αξιέπαινο: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ακαδημαϊκών, παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες και τις ανατροπές στην προσωπική τους ζωή, ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας με τσ σύνολο της μεταρρύθμισης, ήταν παρόντες σε μια ιστορικής σημασίας υπέρβαση.
 
Αξιοποιώντας πολιτικές και μέσα που παρέχει ο νέος νόμος 4009, όπως η ταξινομική ψήφος (που αντιπαρέρχεται τον κομματισμό και τις ομαδοποιήσεις), και τη μετέπειτα εισαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, (που αντιμετωπίζει τη βία των καταλήψεων) έσπασαν την ομηρία χρόνων, απελευθέρωσαν τις ποιοτικές ακαδημαϊκές δυνάμεις και έδωσαν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, δείχνοντας στις υγιείς δυνάμεις σε όλους τους χώρους της κοινωνίας τον δρόμο προς τη μεταρρύθμιση.
 
Και όλα αυτά, ενώ η αλλαγή στα ΑΕΙ (με όλο τον συμβολισμό που εκπέμπει σε κάθε κοινωνία διαχρονικά) έγινε η αιχμή του δόρατος δυνάμεων που φα ντασιώνονται ότι εκφράζουν το σύνολο των καθηγητών, των φοιτητών, του λαού(!) και δεν δίστασαν να καταφύγουν στη βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους.
 
Μια επανάληψη της βίαιης αντίστασης σε κάθε μεταρρυθμιστικό προσπάθεια, που πολεμά να μεταθέσει την πανθομολογούμενα αναγκαία αλλαγή στις ελληνικές καλένδες, που συνθλίβει την πολιτική εκσυγχρονισμού, διασώζει όμως τους πολιτικούς που μιλούν στρόγγυλα και αρεστά, και δεν πράττουν, δεν θίγουν τα βαθιά κακώς κείμενα.
 
Η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ ήταν μία εθνική δική μας υπόθεση, δεν είχε καμία σχέση με διεθνή επιτροπεία, δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον τρίτο, δεν αναμείχθηκε σε αυτήν καμία τρόικα. Παρά την αναμενόμενη πολεμικό και τις . συγκρούσεις αποδεικνύεται το αναγκαίο της πολιτικής. Οσο παράταιρο και αν ακούγεται σήμερα, n μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ ήταν n επιβεβαίωση ότι η τεκμηριωμένη, συναινετική, σ ραματική πολιτική, που αντιπαρέρχεται τον κομματισμό, τη λογική του πο λιτικού κόστους, τον λαϊκισμό και ΐσ άσ' τα για τους άλλους δίνει ουσιαστικές απαντήσεις στην επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.
 
Πιστεύω ακράδαντα ότι η μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ θα έχει πολλαπλές και πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στα χρόνια που έρχονται τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικονομία, αλλάζοντας στρεβλές νοοτροπίες δεκαετιών και παραδίδοντας το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο στις ποιοτικές, εξωστρεφείς, διεθνώς ανταγωνιστικές δυνάμεις του. Η μεταρρύθμιση ήρθε ως συναινετική επιτυχία, παρότι n Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχει διαχρονικά αποτελέσει τον πλέον διχαστικό και συγκρσυ σιακό χώρο της Μεταπολίτευσης.
 
Τι χρειάστηκε γι' αυτό; Ξεκάθαρη αποτίμηση, χωρίς ιδεο ληπτικές ωραιοποιήσεις, της δραματικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η λειτουργία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Καταλάβαμε, οι περισσότεροι, ότι η μονοκομματική πολιτική για τις θεμελιώδεις αλλαγές δεν έχει περιθώρια επιτυχίας. Συμφωνήσαμε για το τι δημόσιο πανεπιστήμιο θέλουμε, και τι αυτό πρέπει να προσφέρει στους φοιτητές του, στη χώρα, στο έθνος και πώς θα το πετύχουμε. Σκληρή δουλειά ουσίας! Κινητοποίηση των κατά τεκμήριο ποιοτικών επιστημονικών και ακαδημαϊκών δυ νάμεών μας, εντός και εκτός της χώρας. Μελέτες, τεκμηρίωση, διεθνής εμπειρία, οδήγησαν σ' ένα τελικό σχέδιο ριζοσπαστικής αλλαγής των ΑΕΙ.
 
Πρώτη απ' όλους εγώ γνωρίζω πως και λάθη έγιναν στην προετοιμασία του ακαδημαϊκού χώρου, και αδυναμίες θα αναδειχθούν στην πορεία υλοποίησης της, και το ότι η κρίση δημιουργούσε επιπρόσθετες δυσκολίες. Ηταν όμως πεποίθησή μου ότι κάθε αναβολή της αναγκαίας μεταρρυθμιστικής παρέμβασης θα είχε πολλαπλάσιο κόστος, για την κοινωνία, την οικονομία της χώρας μας, και βέβαια για τις γενιές που έρχονται. Είναι στο χέρι μας, βήμα βήμα να βγούμε από την κρίση με ένα δικό μας σχέδιο.
 
Με μια εκ θεμελίων φορολογική αναμόρφωση, με μια ανατρεπτική αλλά δίκαιη πολιτική στη διοίκηση, στο κοινωνικό κράτος, στη δικαιοσύνη, με έναν νέο εκλογικό νόμο, ένα λιτό και ουσιαστικό Σύνταγμα, μία σαφή δυναμική και πολυεπί πεδη εξωτερική πολιτική. Κυρίως όμως, μία ανάπτυξη βασισμένη στον τόπο, τους ανθρώπους και τα πλεο νεκτήματά τους. Ταυτόχρονα, με ένα πολιτικό σύστημα που θα βασίζεται σε κόμματα που εννοούν αυτό που υπόσχονται και πράττουν αυτό που λέγουν, που προάγουν και υπερασπίζονται το κοινό συμφέρον και όχι αυτό των συντεχνιών και των ημετέρων .
 
Για να γίνουν όμως αυτά, τα τόσο αναγκαία και τόσο αυτονόητα, χρειάζεται αυτογνωσία και αλλαγή υποδείγματος σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας ο καθένας από τον εαυτό του. Τον περασμένο Μάρτιο έγραφα ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της και η Δ' Ελληνική Δημοκρατία είναι προ των πυλών. Εκτοτε παρατηρώ καθημερινά, μαζί με όλους, ότι από τη μια ψηφίζονται όσα συμφωνούνται με τους εταίρους, από την άλλη υπάρχει παλινδρόμηση σε μεθόδους του χειρότερου παρελθόντος. Προσωποκεντρική εξουσία, εκλο γολογία, υποσχεσιολογία, διανομή των ιματίων της εξουσίας.
 
Η κυβέρνηση κρατά ζωντανό το χθες, ενώ η αντιπολίτευση ξεθάβει το προχθές. Τελικά, n μεταπολίτευση επιμένει. Αποδεικνύεται ότι δεν αρκούν εκλογές και νέα κυβέρνηση, ούτε απλά νέα πρόσωπα.
 
Αντί για τα επαναλαμβανόμενο εθνικό μοιραίο λάθος του διχασμού, αυτή τη φορά στη βάση μνημόνιο αντιμνημόνιο , χρειάζεται να εξαφανίσουμε οριστικά τις αθλιότητες του παρελθόντος, να αλλάξουμε στα μικρά και στα μεγάλα και να δώσουμε τον αγώνα της αναγέννησης, εμείς, οι Ελληνες για την Ελλάδα. Να υπερβούμε το αιώνιο σύνδρομο του Ναυαρίνου. Τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την Δ' Ελληνική Δημοκρατία.

"Θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την φιλοσοφία ως ένα εθνικό προϊόν"

Η Άννα Διαμαντοπούλου επεσήμανε την ανάγκη εκτενών μεταρρυθμίσεων στο χώρο της Παιδείας για να ανταποκριθεί στις ανάγκες της ελληνικής οικονομίας. Η κυβέρνηση όπως αναφέρει προσπαθεί σήμερα να δημιουργήσει δεσμούς μεταξύ του ακαδημαϊκού χώρου και της αγοράς εργασίας και να ενθαρρύνει την έρευνα μέσω διεθνών συνεργασιών.

«Το Πανεπιστήμιο αποτελούσε ένα από τα μεγαλύτερα λάθη του πολιτικού και οικονομικού μας συστήματος» ανέφερε χαρακτηριστικά, επισημαίνοντας την απουσία διάκρισης και έμπνευσης.

Τόνισε παράλληλα ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κεφαλαιοποιήσει την πολιτιστική κληρονομιά της Αθήνας, με το άνοιγμα ενός κέντρου για τη μελέτη της φιλοσοφίας και σκοπό την προσέλκυση ξένων φοιτητών.

«Θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την φιλοσοφία ως ένα εθνικό προϊόν» επισημαίνοντας ότι επιδίωξη τόσο της κυβέρνησης, όπως και του ελληνικού λαού είναι να συμπεριληφθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια στα καλύτερα της Ευρώπης.

Αναλυτικά το ρεπορτάζ: 
http://www.bloomberg.com/news/2012-03-11/greece-s-students-fighting-stray-dogs-and-despair-amid-college-budget-cuts.html
 

Είναι μεγάλη τιμή να δίνεται σε κάποιον η ευκαιρία να μιλήσει για σημαντικούς ανθρώπους. Γίνεται μάλιστα μεγαλύτερη η τιμή όταν διαθέτει κανείς το επιπλέον προνόμιο να έχει συνεργαστεί, αγωνιστεί και πετύχει μαζί τους.

Αυτό νιώθω τώρα που γράφω για τον Βασίλη Παπάζογλου, καθώς, δυστυχώς, δεν μπορώ απόψε να είμαι μαζί σας, ανάμεσα στη συντροφιά όσων έχουν τη χαρά να ανήκουν στους φίλους του Βασίλη.

Δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι από όλες τις ευχάριστες και δύσκολες στιγμές της θητείας μου στο Υπουργείο Παιδείας, εκείνη που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη, είναι η πρωτοφανής για τα Ελληνικά πολιτικά δεδομένα, επιτυχία της ψήφισης του Νόμου για την αναβάθμιση των ελληνικών ΑΕΙ.

Μία μεγάλη πολιτική επιτυχία που προέκυψε μέσα από συνδυασμό διεθνούς και εθνικής εμπειρίας,  μεθοδικότητας, υψηλής επιστημοσύνης, συντονισμού, ευελιξίας και κυρίως βούλησης και αποφασιστικότητας.

Αυτά τα χαρακτηριστικά, δηλαδή, που διαθέτει ο Βασίλης και πάνω στα οποία μαζί με τους συνεργάτες μας, αλλά και τη στήριξη πολλών από εσάς, χτίσαμε κάτι για το οποίο αξίζει να λες ότι η πολιτική έχει ακόμα να δώσει στον τόπο.

Αυτή τη μεταρρύθμιση λοιπόν, θα κληθεί και το πολιτικό σύστημα και οι άνθρωποι της Ανώτατης Εκπαίδευσης και οι φοιτητές και οι πολίτες να υπερασπισθούν ως ένα δικό τους κτήμα. Ένας δικός τους στόχος έξω και πέρα από τη Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο.

Ούτε δογματικοί είμαστε ούτε ριψάσπιδες όμως. Ο Νόμος πρέπει να εφαρμοστεί και, όπως ο ίδιος άλλωστε περικλείει στην φιλοσοφία του, όπου χωλαίνει πρέπει να διορθωθεί.

Δεν νοείται όμως επέμβαση εκ των προτέρων και με ιδιοτέλεια σε έναν Νόμο που δεν εφαρμόζεται πλήρως από ανθρώπους που αποσκοπούν και έχουν δημοσίως δηλώσει τη συνολική ακύρωση του.

 Εύχομαι ο χώρος της Εκπαίδευσης να έχει την τύχη να υπηρετείται πάντα από επιστήμονες, δασκάλους και κυρίως ανθρώπους σαν τον Βασίλη Παπάζογλου.

Τον χρειαζόμαστε για όλα τα μεγάλα και σημαντικά που έχουμε μπροστά μας.

Η Άννα Διαμαντοπούλου, Πρόεδρος του ΔΙΚΤΥΟΥ για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, συμμετείχε με την ιδιότητα της πρώην Υπουργού Παιδείας, στο διεθνές συνέδριο για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία «EAIE» που διεξήχθη στην Κωνσταντινούπολη την Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου.
Η Άννα Διαμαντοπούλου έλαβε μέρος στη συζήτηση με θέμα  «Διεθνοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης: μία υπόθεση που αφορά μόνο την ελίτ;».
Στην ομιλίας της η Άννα Διαμαντοπούλου σημείωσε ότι:
- η διεθνοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης είναι προϋπόθεση για την εξέλιξη στην ανάπτυξη μίας χώρας.
- στοιχεία της διεθνοποίησης είναι το άνοιγμα των εθνικών πανεπιστημίων σε καθηγητές και φοιτητές από άλλες χώρες, η συμμετοχή σε διεθνή Project, τα κοινά προγράμματα σπουδών, τα θερινά σχολεία, η αξιοποίηση των εργαλείων της Διαδικασίας της Μπολόνιας και η ανάπτυξη των MOOCs, δηλαδή τα διαδικτυακά πτυχία.
- η κυβέρνηση κάθε χώρας έχει την ευθύνη να δημιουργήσει το πλαίσιο της ανάπτυξης των διεθνών χαρακτηριστικών της ανώτατης εκπαίδευσης.
- τα πανεπιστήμια έχουν την ευθύνη να δώσουν στους καθηγητές και στους φοιτητές τη δυνατότητα να λειτουργούν ως μέλη της διεθνούς πανεπιστημιακής κοινότητας.
- η διεθνοποίηση συντελείται και με τη δημιουργία παραρτημάτων πανεπιστημίων σε χώρες του εξωτερικού.
- βασική προϋπόθεση της διεθνοποίησης είναι η πιστοποίηση των παραρτημάτων που θα  πρέπει να λειτουργούν με τους ίδιους όρους που λειτουργούν και τα μητρικά πανεπιστήμια. Αυτό δυστυχώς σε πολλές χώρες δεν συμβαίνει και αποτελεί πρόβλημα που η Άννα Διαμαντοπούλου είχε θέσει ως Υπουργός Παιδείας τόσο στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Υπουργών Παιδείας όσο και στη συνάντηση των Υπουργών Παιδείας στο πλαίσιο της Διαδικασίας της Μπολόνιας.

Παρέμβαση της Άννας Διαμαντοπούλου στη σελίδα της στο facebook:
Με το Πανεπιστήμιο κλειστό, τους φοιτητές απογοητευμένους και τους γονείς σε απόγνωση, το επιστημονικό προσωπικό σε υποχρεωτική αργία και τους διοικητικούς στο δρόμο, ο κ. Πελεγρίνης επιλέγει την ευθεία προσβολή θεσμών και προσώπων χαρακτηρίζοντας , τα Συμβούλια Διοίκησης των ΑΕΙ, ως «πέμπτη φάλαγγα του Φράνκο».
Προσβάλλει τους διακόσιους εξήντα Βουλευτές που στήριξαν μια μεγάλη μεταρρύθμιση και θεσμοθέτησαν τα συμβούλια.
Προσβάλλει τα πεντακόσια και πλέον μέλη των Συμβουλίων των ΑΕΙ της Χώρας, προσωπικότητες με διεθνή καταξίωση που απoφάσισαν να προσφέρουν ανιδιοτελώς στην προσπάθεια πατρίδα για την αναβάθμιση της ανώτατης παιδείας μας, και καταξιωμένους καθηγητές που με διαφανείς διαδικασίες εξέλεξαν οι συνάδελφοι τους σε κάθε Ίδρυμα.
Οι απαράδεκτοι χειρισμοί της Κυβέρνησης στα θέματα της παιδείας, από την ανάληψη των καθηκόντων της και οι τουλάχιστον ατυχείς νομοθετικές πρωτοβουλίες και επιλογές σε πρόσωπα , δεν απαλλάσσουν τον κ. πρύτανη από τις ευθύνες του για την αποτελεσματική διοίκηση του πανεπιστημίου, το οποίο παραμένει και θα μπορούσε σήμερα να είναι απολύτως «αυτοδιοίκητο», αν επεδείκνυε σεβασμό στους νόμους και την εκ καθήκοντος πιστή εφαρμογή τους.
Για παράδειγμα:
Αν κάθε ΑΕΙ είχε καταρτίσει τον «Οργανισμό» και τον «Κανονισμό Λειτουργίας» του Ιδρύματος , όπως προέβλεπε ο Ν. 4009/2011, και στους χρόνους που αυτός προέβλεπε, θα είχε προ πολλού κατοχυρώσει πλήρως την εύρυθμη λειτουργία του και μαζί τις θέσεις του διοικητικού προσωπικού που θεωρούσε αναγκαίες και σήμερα χάνονται.
Αυτά ας τα λάβουν υπόψη όσοι προτιμούν την εξυπηρέτηση μικροκομματικών στοχεύσεων από την πραγματική υπηρέτηση του υψηλής ποιότητας, δημόσιου πανεπιστημίου, για όλους.