Άννα Διαμαντοπούλου

Switch to desktop Register Login

"Να εξαφανίσουμε οριστικά τις αθλιότητες του παρελθόντος"

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

anna stox  636Άρθρο στην "Καθημερινή της Κυριακής":

Η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ ήταν μια εθνική δική μας υπόθεση, δεν είχε καμία σχέση με διεθνή επιτροπεία, δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον τρίτο, δεν αναμείχθηκε σε αυτήν καμία τρόικα.
 
Τον Ιούλιο του 2010, σε κλίμα μεγάλης πολιτικής έντασης καταθέσαμε τους άξονες για την αλλαγή στα πανεπιστήμια. Τριάντα μήνες μετά, θα ήθελα να δώσω μια αίσθηση αισιοδοξίας που προκύπτει από το αποτέλεσμα της συλλογικής και συναινετικής προσπάθειας για τη μεταρρύθμιση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.
 
Μιας προσπάθειας που αποδεικνύει ότι οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν όταν υπάρχει πρόταση που απαντά στην εθνική ανάγκη, συσπειρώνοντας ομάδες αποφασισμένων πολιτών που αγωνιούν και αγωνίζονται για το κοινό καλό, που γνωρίζουν το πρόβλημα, που επιδιώκουν συναίνεση και συμμαχίες και όχι μεγέθυνση διαφορών και συγκρούσεων.
 
Στις 3 Σεπτεμβρίου 2011, 255 βουλευτές ψήφισαν τον νόμο για τα ΑΕΙ. Στις 16 Δεκεμβρίου 2011 εξελέγησαν τα δύο πρώτα Συμβούλια Ιδρύματος στα ΤΕΙ Σερρών και Καλαμάτας. Στις 12 Δεκεμβρίου 2012, με τις εκλογές στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, όλα τα ΑΕΙ της χώρας έχουν πλέον εκλέξει τα Συμβούλιά τους. Μέρα με τη μέρα υλοποιείται μία αλλαγή που φέρνει αξιοκρατία και εξωστρέφεια, νέο αίμα με τη συμμετοχή Ελλήνων που διαπρέπουν στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κοινωνικό απολογισμό, και την ορατή πλέον προοπτική για σύνδεση των ΑΕΙ μας με την οικονομία και το εξαιρετικά σημαντικό για τους φοιτητές, την αγορά εργασίας.

Μια αλλαγή που υλοποιεί τη σαφή πια εντολή του Ελληνα πολίτη για το τέλος του κομματισμού, των πελατειακών σχέσεων και του καθεστώτος της τυραννίας των μειοψηφιών στα πανεπιστήμια. Μια αλλαγή που διαψεύδει κατηγορηματικά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος στις 31.7.2012 υποσχέθηκε την κατάργηση του νόμου λόγω της πλήρους αναντιστοιχίας μεταξύ των κομμάτων που ψήφισαν τον νόμο αυτό και της ακαδημαϊκής κοινότητας, που σύσσωμη απέρριψε τον νόμο .
 
Οι ακαδημαϊκοί συμμετείχαν με ποσοστά κατά μέσον όρο 78% σε πανεπιστήμια και TEΙ. Η αρχή έγινε... ακόμη και αν δεν είναι το ήμισυ του παντός είναι κάτι σημαντικό. Ή όχι Είναι εντυπωσιακό και αξιέπαινο: Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων ακαδημαϊκών, παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες και τις ανατροπές στην προσωπική τους ζωή, ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας με τσ σύνολο της μεταρρύθμισης, ήταν παρόντες σε μια ιστορικής σημασίας υπέρβαση.
 
Αξιοποιώντας πολιτικές και μέσα που παρέχει ο νέος νόμος 4009, όπως η ταξινομική ψήφος (που αντιπαρέρχεται τον κομματισμό και τις ομαδοποιήσεις), και τη μετέπειτα εισαγωγή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, (που αντιμετωπίζει τη βία των καταλήψεων) έσπασαν την ομηρία χρόνων, απελευθέρωσαν τις ποιοτικές ακαδημαϊκές δυνάμεις και έδωσαν ένα μήνυμα αισιοδοξίας, δείχνοντας στις υγιείς δυνάμεις σε όλους τους χώρους της κοινωνίας τον δρόμο προς τη μεταρρύθμιση.
 
Και όλα αυτά, ενώ η αλλαγή στα ΑΕΙ (με όλο τον συμβολισμό που εκπέμπει σε κάθε κοινωνία διαχρονικά) έγινε η αιχμή του δόρατος δυνάμεων που φα ντασιώνονται ότι εκφράζουν το σύνολο των καθηγητών, των φοιτητών, του λαού(!) και δεν δίστασαν να καταφύγουν στη βία για να επιβάλουν τις απόψεις τους.
 
Μια επανάληψη της βίαιης αντίστασης σε κάθε μεταρρυθμιστικό προσπάθεια, που πολεμά να μεταθέσει την πανθομολογούμενα αναγκαία αλλαγή στις ελληνικές καλένδες, που συνθλίβει την πολιτική εκσυγχρονισμού, διασώζει όμως τους πολιτικούς που μιλούν στρόγγυλα και αρεστά, και δεν πράττουν, δεν θίγουν τα βαθιά κακώς κείμενα.
 
Η μεταρρύθμιση των ΑΕΙ ήταν μία εθνική δική μας υπόθεση, δεν είχε καμία σχέση με διεθνή επιτροπεία, δεν υπαγορεύτηκε από κάποιον τρίτο, δεν αναμείχθηκε σε αυτήν καμία τρόικα. Παρά την αναμενόμενη πολεμικό και τις . συγκρούσεις αποδεικνύεται το αναγκαίο της πολιτικής. Οσο παράταιρο και αν ακούγεται σήμερα, n μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ ήταν n επιβεβαίωση ότι η τεκμηριωμένη, συναινετική, σ ραματική πολιτική, που αντιπαρέρχεται τον κομματισμό, τη λογική του πο λιτικού κόστους, τον λαϊκισμό και ΐσ άσ' τα για τους άλλους δίνει ουσιαστικές απαντήσεις στην επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας.
 
Πιστεύω ακράδαντα ότι η μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ θα έχει πολλαπλές και πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις στα χρόνια που έρχονται τόσο στην κοινωνία όσο και στην οικονομία, αλλάζοντας στρεβλές νοοτροπίες δεκαετιών και παραδίδοντας το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο στις ποιοτικές, εξωστρεφείς, διεθνώς ανταγωνιστικές δυνάμεις του. Η μεταρρύθμιση ήρθε ως συναινετική επιτυχία, παρότι n Τριτοβάθμια Εκπαίδευση έχει διαχρονικά αποτελέσει τον πλέον διχαστικό και συγκρσυ σιακό χώρο της Μεταπολίτευσης.
 
Τι χρειάστηκε γι' αυτό; Ξεκάθαρη αποτίμηση, χωρίς ιδεο ληπτικές ωραιοποιήσεις, της δραματικής κατάστασης στην οποία είχε περιέλθει η λειτουργία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Καταλάβαμε, οι περισσότεροι, ότι η μονοκομματική πολιτική για τις θεμελιώδεις αλλαγές δεν έχει περιθώρια επιτυχίας. Συμφωνήσαμε για το τι δημόσιο πανεπιστήμιο θέλουμε, και τι αυτό πρέπει να προσφέρει στους φοιτητές του, στη χώρα, στο έθνος και πώς θα το πετύχουμε. Σκληρή δουλειά ουσίας! Κινητοποίηση των κατά τεκμήριο ποιοτικών επιστημονικών και ακαδημαϊκών δυ νάμεών μας, εντός και εκτός της χώρας. Μελέτες, τεκμηρίωση, διεθνής εμπειρία, οδήγησαν σ' ένα τελικό σχέδιο ριζοσπαστικής αλλαγής των ΑΕΙ.
 
Πρώτη απ' όλους εγώ γνωρίζω πως και λάθη έγιναν στην προετοιμασία του ακαδημαϊκού χώρου, και αδυναμίες θα αναδειχθούν στην πορεία υλοποίησης της, και το ότι η κρίση δημιουργούσε επιπρόσθετες δυσκολίες. Ηταν όμως πεποίθησή μου ότι κάθε αναβολή της αναγκαίας μεταρρυθμιστικής παρέμβασης θα είχε πολλαπλάσιο κόστος, για την κοινωνία, την οικονομία της χώρας μας, και βέβαια για τις γενιές που έρχονται. Είναι στο χέρι μας, βήμα βήμα να βγούμε από την κρίση με ένα δικό μας σχέδιο.
 
Με μια εκ θεμελίων φορολογική αναμόρφωση, με μια ανατρεπτική αλλά δίκαιη πολιτική στη διοίκηση, στο κοινωνικό κράτος, στη δικαιοσύνη, με έναν νέο εκλογικό νόμο, ένα λιτό και ουσιαστικό Σύνταγμα, μία σαφή δυναμική και πολυεπί πεδη εξωτερική πολιτική. Κυρίως όμως, μία ανάπτυξη βασισμένη στον τόπο, τους ανθρώπους και τα πλεο νεκτήματά τους. Ταυτόχρονα, με ένα πολιτικό σύστημα που θα βασίζεται σε κόμματα που εννοούν αυτό που υπόσχονται και πράττουν αυτό που λέγουν, που προάγουν και υπερασπίζονται το κοινό συμφέρον και όχι αυτό των συντεχνιών και των ημετέρων .
 
Για να γίνουν όμως αυτά, τα τόσο αναγκαία και τόσο αυτονόητα, χρειάζεται αυτογνωσία και αλλαγή υποδείγματος σε όλα τα επίπεδα, αρχίζοντας ο καθένας από τον εαυτό του. Τον περασμένο Μάρτιο έγραφα ότι η μεταπολίτευση έκλεισε τον κύκλο της και η Δ' Ελληνική Δημοκρατία είναι προ των πυλών. Εκτοτε παρατηρώ καθημερινά, μαζί με όλους, ότι από τη μια ψηφίζονται όσα συμφωνούνται με τους εταίρους, από την άλλη υπάρχει παλινδρόμηση σε μεθόδους του χειρότερου παρελθόντος. Προσωποκεντρική εξουσία, εκλο γολογία, υποσχεσιολογία, διανομή των ιματίων της εξουσίας.
 
Η κυβέρνηση κρατά ζωντανό το χθες, ενώ η αντιπολίτευση ξεθάβει το προχθές. Τελικά, n μεταπολίτευση επιμένει. Αποδεικνύεται ότι δεν αρκούν εκλογές και νέα κυβέρνηση, ούτε απλά νέα πρόσωπα.
 
Αντί για τα επαναλαμβανόμενο εθνικό μοιραίο λάθος του διχασμού, αυτή τη φορά στη βάση μνημόνιο αντιμνημόνιο , χρειάζεται να εξαφανίσουμε οριστικά τις αθλιότητες του παρελθόντος, να αλλάξουμε στα μικρά και στα μεγάλα και να δώσουμε τον αγώνα της αναγέννησης, εμείς, οι Ελληνες για την Ελλάδα. Να υπερβούμε το αιώνιο σύνδρομο του Ναυαρίνου. Τότε θα ανοίξει ο δρόμος για την Δ' Ελληνική Δημοκρατία.

"Σαφής και μακράς πνοής θέση για το ελληνικό χρέος"

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

7907235726 594e125600 z

Δήλωση ενόψει της συνεδρίασης του Eurogroup, μετά την επιστροφή από το Παρίσι και την συμμετοχή στην ετήσια συνεδρίαση του Διοικητικού  Συμβουλίου του 'Νotre Europe'  υπό την προεδρία του κ. Jacques Delors:

« Η συνεδρίαση του Eurogroup τη Δευτέρα, είναι ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα, για την Ευρωζώνη και το μέλλον της Ενοποίησης της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως κατ´εξοχήν θεσμός, που εκπροσωπεί το Συλλογικό Ευρωπαϊκό συμφέρον και η Ελληνική Κυβέρνηση που εκπροσωπεί τη χώρα με το μεγαλύτερο και πλέον επείγον πρόβλημα μεταξύ των χωρών της Περιφέρειας, οφείλουν να απαιτήσουν από το Συμβούλιο Υπουργών να πάρει σαφή και μακράς πνοής θέση  για το ζήτημα του Ελληνικού χρέους. Η ατελέσφορη διαχείριση του, αφενός επιδεινώνει την πορεία του, αφετέρου κινδυνεύει να δώσει και πάλι έδαφος στις διεθνείς αγορές να λειτουργήσουν σε βάρος της Ελλάδας, των χωρών του Νότου και τελικά σε βάρος της ΕΕ. Συγκεκριμένα :
• 1   Το Eurogroup να κάνει σαφές ότι δεν υπάρχει δυνατότητα, ούτε  περίπτωση εξόδου οποιασδήποτε χώρας από το ευρώ . Θεσμικά είναι αδύνατο και πρακτικά θα ήταν καταστροφικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.  Δεν θεωρώ  ότι αρκούν μεμονωμένες δηλώσεις.
• 2   Το ελληνικό χρέος με τα σχέδια που έχουν μέχρι τώρα συζητηθεί, δεν είναι διαχειρίσιμο. Η συνέχιση των ημίμετρων, για πολιτικούς και εκλογικούς λόγους, θα καταστήσουν ατελέσφορες τις τεράστιες θυσίες του Ελληνικού Λαού και σε δεύτερο χρόνο, θα στοιχίσει πολύ περισσότερο στους φορολογούμενους της Ευρώπης. Η διαγραφή μέρους του χρέους είναι  η πλέον καθαρή λύση. Επειδή όμως είναι γνωστές οι ανυπέρβλητες δυσκολίες  μιας τέτοιας απόφασης σε αρκετές χώρες, υπάρχει η επεξεργασμένη εδώ και καιρό πρόταση του Ινστιτούτου Bruegel που με συνδυασμό εργαλείων και μέτρων οδηγεί σε χρέος 100% του ΑΕΠ το 2020. Απόφαση για μια ενδιάμεση λύση ή αναβολή για το 2015, όπως συζητείται, σημαίνει επανάληψη των λαθών της τριετίας που πληρώνονται με ανθρώπινο πόνο και οικονομικό αδιέξοδο.
• 3   Το Εurogroup,  πρέπει να ζητηθεί,  να επανέλθει στα θέματα Ανάπτυξης όπως :
-      η υλοποίηση του Συμφώνου Ανάπτυξης που αποφασίστηκε τον Ιούνιο  και αφορά  σε έργα 120 δις ευρώ  στην Ευρώπη και επομένως και την Ελλάδα, αλλά  τίποτε δεν έχει γίνει ακόμα.  
 -      η ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που μετά τη συμφωνία που υπογράψαμε τον Απρίλιο για την υποστήριξη της ρευστότητας στην Ελλάδα, με Ευρωπαϊκές εγγυήσεις, δεν έχει προχωρήσει σε καμία εκταμίευση.
-     η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όπως είχε συμφωνηθεί στο Συμβούλιο Κορυφής του Ιουνίου και δεν έχει προχωρήσει.
Επειδή το θέμα της Ανάπτυξης είναι θεμελιώδους σημασίας για την Ελλάδα, οφείλουμε μέσω του Eurogroup να απαιτήσουμε την άμεση υλοποίηση των αποφάσεων από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς».

Διευκρινιστικά :
•    Στην φετινή ετήσια συνεδρίαση του Συμβουλίου του 'Νotre Europe', ως  βασικό θέμα συζήτησης είχε επιλεγεί ο συνδυασμός δημοσιονομικής προσαρμογής και πολιτικών ανάπτυξης. Ως Εισηγητές είχαν ορισθεί ο Πάβο Λιπόνεν (τέως Πρωθυπουργός της Φιλανδίας στη περίοδο της μεγάλης Φιλανδικής  κρίσης) και η Αννα Διαμαντοπούλου (πρώην Επίτροπος και Υπουργός της Ελλάδας)
•    Το Ινστιτούτο Bruegel δημιουργήθηκε καταρχήν από τη Γερμανική και Γαλλική Κυβέρνηση, με πρώτο Πρόεδρο τον Μάριο Μόντι και με σκοπό την μελέτη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής πολιτικής.

Συνέδριο στο Δουβλίνο: "Ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς"

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

doublin 1Η Άννα Διαμαντοπούλου συμμετείχε, στις 15 Φεβρουαρίου, στις εργασίες του Συνεδρίου με τίτλο «Οι κοινωνικές πολιτικές και οι πολιτικές απασχόλησης για μία δίκαιη και ανταγωνιστική Ευρώπη», που πραγματοποιήθηκε στο Δουβλίνο.

Το Συνέδριο διοργάνωσε ο αρμόδιος οργανισμός της Ε.Ε. για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής και εργασίας, Eurofound, στο πλαίσιο της Ιρλανδικής Προεδρίας της Ε.Ε. Τις εργασίες άνοιξε ο Πρωθυπουργός της Ιρλανδίας E.  Kenny.

Η  Άννα Διαμαντοπούλου προήδρευσε της συζήτησης με θέμα «Ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς: Το μέλλον του κοινωνικού μοντέλου της Ευρώπης». Ομιλητές ήταν: ο Ευρωπαίος Επίτροπος για θέματα Απασχόλησης, Κοινωνικών Θεμάτων και Κοινωνικής Ένταξης L. Andor, η Ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Επιτροπής για την Απασχόληση και τα Κοινωνικά Θέματα P. Beres, η Γενική Γραμματέας της Ένωσης των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (European Trade Union Confederation) B. Segol, ο Γενικός Διευθυντής της Ευρωπαϊκής Ένωσης Επιχειρήσεων (Business Europe) M. Beyrer, ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής και Κοινωνικής Επιτροπής St. Nilsson και ο καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Βερολίνο G. Schmid.

Συνάντηση με το Δ.Σ. του ΟΑΕΠΗ άμεση ενίσχυση της ρευστότητας των εξαγωγικών επιχειρήσεων, προκειμένου να μην ανακοπεί η αυξητική πορεία των ελληνικών εξαγωγών λόγω έλλειψης χρηματοδότησης, συζητήθηκε σήμερα 18/04/2012 στη συνεδρίαση του Δ.Σ. του Οργανισμού Ασφάλισης Εξαγωγικών Πιστώσεων (Ο.Α.Ε.Π.), που πραγματοποιήθηκε στο Υπουργείο Ανάπτυξης, παρουσία της Υπουργού, Άννας Διαμαντοπούλου.   

Στη συνεδρίαση αποφασίστηκε η αύξηση του ποσού χρηματοδότησης για τις επιχειρήσεις που ασφαλίζονται στο πρόγραμμα «ΕΞΩΣΤΡΕΦΕΙΑ-Ο.Α.Ε.Π.» από 200.000 € σε 500.000 €, το οποίο θα στηρίξει ουσιαστικά την εξωστρεφή επιχειρηματικότητα και θα ισχύσει από τη Δευτέρα 23/04/2012.

Εθνικό Πρόγραμμα για την Επανεκκίνηση της Αθήνας

                              Αθήνα Ξανά

Εθνικό Πρόγραμμα για την Επανεκκίνηση της Αθήνας, τη Δημιουργία Θέσεων Εργασίας και τη Στήριξη της Κοινωνικής Συνοχής

 

Υπογράφηκε σήμερα 09/04 από την Υπουργό Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Άννα Διαμαντοπούλου, από τον Υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, Γιώργο Κουτρουμάνη, και από τον Δήμαρχο Αθηναίων, Γιώργο Καμίνη, Σύμφωνο Συνεργασίας για την αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας και την τόνωση της τοπικής οικονομίας. 

Κατά την παρουσίαση του προγράμματος «Αθήνα Ξανά», η Υπουργός Ανάπτυξης, μεταξύ άλλων, τόνισε:

Σήμερα παρουσιάζουμε δράσεις για την αναγέννηση της Αθήνας. Ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» αναφέρει ότι δεν υπάρχει άλλη πόλη στον κόσμο με τόσο μεγάλη Ιστορία, αλλά και τη δύναμη του παραδείγματος. Η Αθήνα έχει θέσει τις βάσεις της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας, των Τεχνών και του Πολιτισμού σε όλη την Οικουμένη. Είναι, μαζί με τη Ρώμη, η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είναι μια μοναδική πόλη που, δυστυχώς, σήμερα έρχεται στην επικαιρότητα μέσα από αρνητικά γεγονότα.  

Εμείς, οι σημερινοί Έλληνες, σε μια περίοδο βαθειάς κρίσης δεν μπορεί παρά να αντλήσουμε την αυτοπεποίθηση που χρειαζόμαστε μέσα από την Ιστορία.

Με το πρόγραμμα «Αθήνα Ξανά» αλλάζει το θεσμικό πλαίσιο, ώστε η διαχείριση των πόρων του ΕΣΠΑ να γίνεται από το Δήμο Αθηναίων, με δικά του εργαλεία και με την απαιτούμενη τεχνική υποστήριξη από το Υπουργείο Ανάπτυξης.

Η Αθήνα έχει πολλά προβλήματα, με μείζον το θέμα της ασφάλειας και της λαθρομετανάστευσης. Συμφωνώ απόλυτα με την επιλογή των Κέντρων Φιλοξενίας και με την ταχύτητα και αποφασιστικότητα που κινείται ο κ. Χρυσοχοΐδης. Δεν πρέπει να υπάρξει ούτε μία ημέρα καθυστέρηση, ανεξάρτητα από τις εκλογές. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χαλαρώνουμε και να περιμένουμε να δούμε τί θα κάνει ο επόμενος. Η Αθήνα έχει ανάγκη να αποκαταστήσει την εμπορική της ζωή και την κίνηση στο κέντρο της. Συμφωνώ με την εξαιρετικά επεξεργασμένη πρόταση του κ. Καμίνη για το πώς πρέπει να γίνονται διαδηλώσεις και πορείες.

Όλα αυτά είναι αναγκαία, αλλά δεν είναι αρκετά. Οι παρεμβάσεις πρέπει να είναι πολλές, παράλληλες και να αφορούν στην ασφάλεια και στην αποκατάσταση της λειτουργίας της πόλης, δίνοντας έμφαση στην αναπτυξιακή διάσταση.

Το πρόγραμμα «Αθήνα Ξανά» λαμβάνει υπόψη τα προβλήματα της Αθήνας, αλλά και τα μεγάλα πλεονεκτήματά της. Έχουμε όλοι ευθύνη, και τα ΜΜΕ, που πρέπει ναι μεν πρέπει να δείχνουν τη σκοτεινή πλευρά, αλλά οφείλουν να παρουσιάζουν και την όμορφη πλευρά της, γιατί εξακολουθεί να είναι μια υπέροχη πόλη. Είναι, όμως, μια «πληγωμένη Θεά». 

“Αθήνα Ξανά”

Η Υπουργός Ανάπτυξης, Άννα Διαμαντοπούλου, συναντήθηκε σήμερα 13/03/2012 με τον επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν, Χορστ Ράιχενμπαχ.

Συζητηθήκαν δύο θέματα: το ΕΣΠΑ  καθώς και ζητήματα διαρθρωτικών αλλαγών που αφορούν το Υπουργείο Ανάπτυξης, όπως η βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος.

Ως προς το ΕΣΠΑ,  συζητήθηκε η εξέλιξη των 180 έργων υψηλής προτεραιότητας και το θέμα της αντιμετώπισης ρευστότητας των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και της χρηματοδότησης των αυτοκινητόδρομων, με την εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων  και της Ευρωπαϊκής  Επιτροπής.

Όσον αφορά το επιχειρηματικό περιβάλλον συζητήθηκε η άμεση νομοθέτηση για την άρση των εμποδίων της επιχειρηματικότητας. Στο επιχειρηματικό περιβάλλον δόθηκαν κατευθύνσεις για παροχή τεχνικής βοήθειας από τον ΟΟΣΑ, ιδιαίτερα για τις δημόσιες συμβάσεις και  την  απλοποίηση των διαδικασιών για την διευκόλυνση και προώθηση των εξαγωγών (Single window for exports).

Σε όλα τα θέματα που συζητηθήκαν η Υπουργός Ανάπτυξης με σαφή τρόπο  όρισε τις  κατευθύνσεις και το χρονοδιάγραμμα εκ μέρους της Ελλάδας για την τεχνική βοήθεια.

 

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ Δ’ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Η Ελλάδα που παράγει!

 
 Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία – η λεγόμενη «Μεταπολίτευση» - φαίνεται να έχει κλείσει.

 «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί - τώρα είναι η εποχή των τεράτων», έγραψε ο Αντόνιο Γκράμσι. Ανάμεσα σε αυτό που πεθαίνει και σε αυτό που πασχίζει να γεννηθεί σε παγκόσμιο και τοπικό επίπεδο η Ελλάδα αλλάζει. Η εποχή των τεράτων - ο ορισμός που ο Γκράμσι δίνει στον όρο "κρίση" - οριοθετείται ανάμεσα στο θάνατο του παλιού και στη γέννηση του καινούργιου. Είναι το λεγόμενο "κενό" - εξουσίας, σκοπού, νοήματος, οράματος. Όταν οι συμμετρίες καταρρέουν, κανείς δεν γνωρίζει εξ’ αρχής τις συντεταγμένες των δεδομένων που θα προκύψουν, ούτε καν οι αυριανοί τους πρωταγωνιστές.                                           

Ένα νέο κεφάλαιο νομοτελειακά θα ανοίξει. Η Δ’ Ελληνική Δημοκρατία βρίσκεται προ των πυλών με αδιαμόρφωτα χαρακτηριστικά.

Καθήκον της πολιτικής τάξης είναι να σχεδιάσει και να εκτελέσει αυτή τη μετάβαση, με γνώμονα τις ερχόμενες γενιές και το εθνικό συμφέρον. Η μετάβαση αυτή απαιτεί να απαντήσουμε στο:

- πώς διαχειριζόμαστε την κρίση σήμερα,
- ποιό είναι το εθνικό σχέδιο «για την Ελλάδα του 2020»

 

Πώς διαχειριζόμαστε την κρίση σήμερα

Οι δεσμεύσεις της χώρας μέχρι το 2015 είναι σαφείς, λεπτομερείς σε κάθε τομέα με ποσοτικούς στόχους και χρονοδιαγράμματα.

Είναι υπαρκτές και ψηφισμένες και κανείς δεν μπορεί να προσποιείται ότι δεν τις ξέρει. Το να τιμήσουμε απόλυτα την υπογραφή μας και να τηρήσουμε τα συμφωνηθέντα αποτελεί συνθήκη επιβίωσης, αλλά και συνθήκη αξιοπρέπειας.                                        

Όμως, το Μνημόνιο δεν είναι γραμμένο σε γρανίτη.

Σε ό,τι αφορά τα μέσα για την επίτευξη των στόχων – τα λεγόμενα δημοσιονομικά ισοδύναμα – αυτά πρέπει να εξετάζονται συνεχώς κάτω από τη συνεχή μεταβολή των οικονομικών παραμέτρων.

Η μείωση δαπανών με οριζόντιο τρόπο επηρέασε αρνητικά, τόσο την προσωπική ζωή των Ελλήνων όσο και την παροχή δημοσίων αγαθών.

Είναι αναγκαίο να παρουσιάζεται στη Βουλή η προσδοκώμενη επίδραση– ο «πολλαπλασιαστής» - στο ΑΕΠ, καθώς μειώνοντας τα κόστη συχνά μειώνονται και τα οφέλη μέσω της μειωμένης φορολογικής βάσης, της μειωμένης αγοραστικής κίνησης και των υψηλότερων ποσών προς στήριξη των ανέργων. Πρέπει να μελετήσουμε δαπάνη προς δαπάνη το ποιες δραστηριότητες μεγεθύνουν σημαντικά το ΑΕΠ, ποιες είναι υπαρξιακά αναγκαίες και ποιες είναι οι σχετικά περιττές. Πρέπει να εμβαθύνουμε αρκετά στην ποιότητά τους και να αρχίσουμε να ακολουθούμε επιλεκτικές και στοχευμένες παρεμβάσεις εξορθολογισμού των δαπανών. Κάθε μείωση δαπάνης και κάθε νέα πηγή εσόδου πρέπει να συνοδεύεται από τον πολλαπλασιαστή της στο ΑΕΠ.

Κανείς δεν έχει πλέον τη δικαιολογία του αιφνιδιασμού και του επείγοντος. Τώρα πια γνωρίζουμε, άρα χρειάζεται σχέδιο – δράση – αποτέλεσμα.

Γνωρίζουμε επίσης ότι σε αυτή τη χώρα δεν αρκεί η ψήφιση ενός νόμου για να κατοχυρωθεί η εφαρμογή του. Νοοτροπίες και συμπεριφορές δεκαετιών καθιστούν ένα μείζον στοίχημα για την Δ’ Ελληνική Δημοκρατία την τήρηση και εφαρμογή των νόμων σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Για να μπορέσει η χώρα να πορευτεί με ασφάλεια στο μέλλον απαιτείται η ύπαρξη στιβαρής εκτελεστικής εξουσίας που ταυτίζει τη λειτουργία της  Δημοκρατίας με την πιστή τήρηση των νόμων.

Σε αυτό το πλαίσιο, η κυβέρνηση η οποία θα προκύψει από τις ερχόμενες εκλογές, θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να έχει μια σειρά από χαρακτηριστικά:              

1)   Να είναι σταθερή και ισχυρή.  

2)   Εφόσον η ψήφος του λαού οδηγήσει σε κυβέρνηση συνεργασίας, τότε τα κόμματα που την αποτελούν θα πρέπει να έχουν δεδομένο ευρωπαϊκό προσανατολισμό, διάθεση να τηρήσουν τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους μας και μια αυτονόητη προσήλωση στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα.

3)   Στην προοπτική μιας προοδευτικής διακυβέρνησης η Αριστερά οφείλει να αναλάβει για πρώτη φορά τις ευθύνες της. Δεν προσβλέπω στα κόμματα τα οποία εκφράζουν το μπλοκ  της δραχμής, όμως η Δημοκρατική Αριστερά οφείλει καθαρά και πριν τις εκλογές να πει αν θα συμμετέχει σε μια κυβέρνηση και υπό ποιές προϋποθέσεις, και να αγκαλιάσει τα «δύσκολα ναι» αντί των «εύκολων όχι».

4)   Η κυβέρνηση πρέπει να βασίζεται σε μακρόπνοη συμφωνία προγραμματικού χαρακτήρα στην ενοποιητική βάση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, της δημοσιονομικής εξυγίανσης και της αναπτυξιακής προτεραιότητας.

5)   Η κυβερνητική πλειοψηφία θα πρέπει να επιβάλει τον απολογισμό και έλεγχο των Υπουργών σε μηνιαία βάση από τις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής, γιατί χρειαζόμαστε επιτέλους λογική δέσμευσης σε στόχους, παρακολούθηση και λογοδοσία στο φυσικό χώρο της Δημοκρατίας, που είναι το Κοινοβούλιο.

Βρισκόμαστε στο τέλος της αρχής και όχι στην αρχή του τέλους. Αποτελεί επιτακτική ανάγκηνα υπάρξει ουσιαστική ενημέρωση των πολιτών για το μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και τη διαγραφή του χρέους, για τις τεράστιες δυσκολίες των επόμενων μηνών αλλά και για τα ουσιαστικά οφέλη των μεταρρυθμίσεων, πολλές των οποίων αποτελούν χρόνια αναγκαιότητα για να γίνει η Ελλάδα ευνομούμενη χώρα στην Ευρώπη. Ο ελληνικός λαός δικαιούται και επιβάλλεται να γνωρίζει πριν ψηφίσει.  Είναι αυτονόητη η ευθύνη Βουλής, κυβέρνησης, κομμάτων, κοινωνικών εταίρων και διοίκησης στην επιτυχία του προγράμματος.

Οι άμεσες προτεραιότητες αυτής της περιόδου, στο πλαίσιο των παραπάνω, είναι:

         Μείωση τιμών: Οι μισθοί μειώνονται αλλά οι υποχρεώσεις των πολιτών παραμένουν σταθερές. Χρειαζόμαστε άμεσο επιχειρησιακό σχέδιο για το χτύπημα των καρτέλ και των μεσαζόντων, καθώς και για το πλήρες άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις, αν εφαρμοστούν σωστά, θα μειώσουν σημαντικά τις τιμές σε καταναλωτικά αγαθά και υπηρεσίες και θα βοηθήσουν σημαντικά τον πολίτη. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού πρέπει να ισχυροποιηθεί και το κράτος να συνεισφέρει στην άρση των προβλημάτων της εφοδιαστικής αλυσίδας στη μείωση των τιμών.

        Ρύθμιση ιδιωτικών δανείων: Κατά κανόνα, ένα δάνειο δεν είναι δυνατό να αντιπροσωπεύει άνω του 40% του μηνιαίου εισοδήματος του πολίτη. Ωστόσο, υπάρχουν σήμερα πολίτες οι οποίοι λαμβάνουν πενιχρούς ή ακόμη και αρνητικούς μισθούς, λόγω των δεδομένων περικοπών, σε συνάρτηση με δάνεια πρώτης κατοικίας. Οφείλουμε να τους βοηθήσουμε. Χρειάζεται προγραμματική συμφωνία με τις τράπεζες επί της δανειακής σύμβασης, ώστε η νέα χρηματοδότηση να έχει άμεσες επιπτώσεις στη ρευστότητα, αλλά και στη ρύθμιση των δανείων εκατομμυρίων πολιτών με βάση τη θεμελιώδη αρχή ότι το κοινωνικό αδιέξοδο οδηγεί σε οικονομική κατάρρευση.

        Φορολογικό σύστημα:  Έχει ήδη καθυστερήσει η ψήφιση ενός απλού και δίκαιου φορολογικού συστήματος, με ευρεία συναίνεση ως προϋπόθεση σταθερότητας και συνέχειας του. Οι περίπλοκες διατάξεις εξυπηρετούν μόνο τους επιτήδειους και αυτούς που φοροδιαφεύγουν μέσω των δικαστηρίων. Το 2012 πρέπει να είναι η χρονιά ενός τέτοιου φορολογικού συστήματος και των μηχανισμών που θα το υπηρετούν. Δεν μπορεί να είναι μια ακόμη χρονιά ασάφειας και αιφνιδίων αλλαγών.

Εθνικό Σχέδιο Προτεραιοτήτων «για την Ελλάδα του 2020»

Η χώρα βρίσκεται σε αχαρτογράφητα νερά, αλλά σε μια συγκυρία που οι χάρτες επανασχεδιάζονται από το μηδέν. Τα καύσιμα της δημιουργίας είναι η Προοπτική, η Έμπνευση και η Ελπίδα. Τίποτε από αυτά δεν υπάρχει σήμερα. Και αυτή είναι η ευθύνη μας.

Υπάρχει, όμως, η αναγκαιότητα οριζόντιας αλλαγής φιλοσοφίας, πολιτικής και πράξης σε τρία θέματα: Εμπιστοσύνη, Παιδεία, Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση

Η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα στη χώρα. Τροφοδοτεί την πολυνομία με λεπτομερέστατους νόμους, πολλαπλά επίπεδα ελέγχων και τελικά παράγει γραφειοκρατία και διαφθορά. Χρειαζόμαστε αλλαγή φιλοσοφίας και υποδείγματος. «Το κράτος θεωρεί τον πολίτη αθώο και όχι ένοχο μέχρι αποδείξεως του εναντίου». Οι πολιτικές σε επιμέρους τομείς όπως η φορολογία, η δικαιοσύνη, η επιχειρηματικότητα, η συναλλαγή με το δημόσιο θα πρέπει από τη λεπτομερή νομοθέτηση και τα πολλά σώματα ελέγχου να περάσουν στην εμπιστοσύνη της υπογραφής του πολίτη και στους δειγματοληπτικούς ελέγχους που οδηγούν σε παραδειγματική τιμωρία των καταχραστών της εμπιστοσύνης του κράτους. Το κράτος εμπιστεύεται την υπογραφή του πολίτη σε όλους τους τομείς. Αν ο πολίτης δεν τιμήσει την υπογραφή του η τιμωρία θα είναι παραδειγματική.

Αντίστοιχη αλλαγή υποδείγματος απαιτείται στην Παιδεία. Τα δυόμιση τελευταία χρόνια έχουν γίνει και έχουν δρομολογηθεί ριζικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, σε όλες τις βαθμίδες του. Ριζικές είναι οι αλλαγές και στα θέματα που αφορούν τους λειτουργούς της εκπαίδευσης με θέσπιση αξιοκρατικών και αντικειμενικών διαδικασιών. Αλλαγές επίσης στην έρευνα και τη διά βίου μάθηση. Αλλαγές που θεσμικά υπερκαλύπτουν τις προγραμματικές δηλώσεις, στα μέσα της θητείας. Μαζί με τις αλλαγές προφανώς υπήρξαν και λάθη και αστοχίες, που επανεξετάζονται. Γιατί πεποίθησή μου είναι ότι η Παιδεία είναι προϋπόθεση για την ανάδειξη των πλεονεκτημάτων του λαού μας και για την αντιμετώπιση πάγιων μειονεκτημάτων. Είναι το εκπαιδευτικό σύστημα που μπορεί να αναδείξει και πρέπει να απελευθερώσει εγκλωβισμένες δυνάμεις. Οι αλλαγές στην Παιδεία είναι ιστορικά και σε όλες τις χώρες οι πιο δύσκολες, οι πιο σημαντικές και οι πιο χρονοβόρες. Οι μεταρρυθμίσεις που έχουν δρομολογηθεί σε όλες τις βαθμίδες θέλουν επιμονή στη συναίνεση, συνέχεια και χρόνο, για να δούμε απτά αποτελέσματα. Είναι κάτι που οφείλουμε στα παιδιά μας και την Χώρα.                                                                                   

Η Ελλάδα είναι ουραγός στην Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση στην Ευρώπη των 27. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι πλέον η προϋπόθεση για τη ριζική μεταρρύθμιση της διοίκησης και αφορά δημοκρατία, διαφάνεια, πάταξη της γραφειοκρατίας, ταχύτητα και πραγματική εξυπηρέτηση του πολίτη. Μετά από δυο δεκαετίες αποτυχημένων προσπαθειών, το τέλος του 2014 θα πρέπει να βρεί μια Ελλάδα, που το ψηφιακό σχολείο και το ψηφιακό πανεπιστήμιο, θα συμπληρώνονται με το ψηφιακό νοσοκομείο, εφορία, δικαστήριο, πολεοδομία, επιχειρήσεις, υπηρεσίες.

Πέραν όμως από τις παραπάνω τρεις, αναγκαίες οριζόντιες αλλαγές, η μετάβαση στην Δ’ Ελληνική Δημοκρατία βασίζεται σε τέσσερις πυλώνες:  μια Ελλάδα με Ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με Παραγωγή,  με Κοινωνική Δικαιοσύνη και Δημοκρατία:  

1.    Ασφάλεια στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Η χώρα έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό και παραμένει στο Ευρώ. Αυτό έχει ως προϋπόθεση την πλήρη εφαρμογή του σχεδίου δημοσιονομικής εξυγίανσης και σταθερότητας.

Το μνημόνιο δεν είναι το σχέδιο για τη χώρα, αλλά είναι αναγκαίο συστατικό του σχεδιασμού. Χρειάζεται μεγάλη καθημερινή προσπάθεια στο εσωτερικό. Παράλληλα, προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή μας στην ευρωπαϊκή διαπραγμάτευση, κι αυτό σημαίνει την αρχιτεκτονική συμμαχιών που δεν μπορεί να είναι μόνο με τις  χώρες του Νότου. Οι κατευθύνσεις που πρέπει να συνδιαμορφώσουμε είναι:

   Άμεση εκλογή Προέδρου της ΕΕ από τους πολίτες και νομιμοποίηση των δημοκρατικών θεσμών της Ευρώπης, για την αποτροπή μονοκρατορικών αντιλήψεων.

   Ολοκλήρωση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης.

   Νέος ρόλος για την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία πρέπει να διατηρήσει την αυτονομία της αλλά και να μπορεί να εκδώσει χρήμα.

   Δημιουργία ευρωπαϊκού οργανισμού αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας.

   Επιβολή φόρου για τις οικονομικές συναλλαγές.

   Και εν τέλει στενή παρακολούθηση και παρέμβαση στις εξελίξεις που έρχονται ως μια υπεύθυνη και συνεπής χώρα – μέλος.

2.    Παραγωγή και εργασία

Το κύριο πρόβλημα της Χώρας είναι η αποδιάρθρωση της παραγωγικής της δυνατότητας!

Η πυξίδα της ανάπτυξης αλλάζει πορεία. Ο δημόσιος τομέας δεν είναι ο εθνικός αυτοσκοπός. Οι νέοι άνθρωποι και ο εξωστρεφής ιδιωτικός τομέας είναι οι δυνάμεις της νέας εποχής. Η Ελλάδα εδώ και δεκαετίες έχει κάνει σημαντικές αλλά όχι επιτυχείς προσπάθειες σε τομείς με συγκριτικά πλεονεκτήματα όπως ο τουρισμός, η ενέργεια, η ναυτιλία. Δεν είναι οι μόνοι τομείς και είναι σαφές ότι λειτουργήσαμε κατά κανόνα με τρόπο επιφανειακό, χωρίς μακροχρόνιο σχεδιασμό και με περιορισμένα αποτελέσματα. Αλλαγή υποδείγματος και εδώ:  

          Έξυπνη επιστροφή στην ύπαιθρο - στροφή στο τρίπτυχο «Γη, Γνώση, Τεχνολογία»: Νέοι, δημιουργικοί και με προσόντα άνθρωποι πρέπει με την προτροπή και καθοδήγηση του κράτους και του ιδιωτικού τομέα να επιστρέψουν στην ύπαιθρο. Το «έξυπνο χωριό» πρέπει να γίνει σύμβολο παραγωγής και συνώνυμο της ποιότητας ζωής. Τα μεγάλα αστικά κέντρα είναι αδύνατο πλέον να δημιουργήσουν τον απαιτούμενο πλούτο μόνο μέσα από μη εμπορεύσιμες υπηρεσίες, χωρίς παραγωγή.

        Μεγάλες επενδύσεις: Η προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων και η δημιουργία χιλιάδων νέων θέσεων εργασίας απαιτούν κίνητρα. Πρέπει να στραφούμε σε χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές π.χ. 10% για τις επενδύσεις υψηλού κόστος και σημαντικής έντασης εργασίας και την εφαρμογή επιχειρησιακού συμφώνου απασχόλησης για μία πενταετία.

        Αλλαγή επενδυτικού οικοσυστήματος στην καινοτομία: Αντίστοιχα πρέπει να αλλάξει ριζικά ο τρόπος επιδότησης των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων καινοτομίας. Οι νέοι άνθρωποι δεν πρέπει να συνεχίσουν να πνίγονται στη γραφειοκρατία και τους τόκους των δανείων. Το νέο μοντέλο ενίσχυσής τους πρέπει να βασίζεται σε εταιρίες επενδυτικών κεφαλαίων. Το ρίσκο της επένδυσης πρέπει να το παίρνουν πλέον ιδιωτικά κεφάλαια και επενδυτές, με ελεγχόμενη κρατική ενίσχυση, ενώ οι επιτυχείς επενδύσεις θα πρέπει να επιστρέφουν μέρος της επιδότησης στο κράτος.

        Αξιοποίηση φυσικών πόρων: Αν η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων της χώρας είχε συντελεστεί με σχέδιο και ταχύτητα, πολλά από τα σημερινά δημοσιονομικά μέτρα θα ήταν περιττά. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να επαναληφθούν οι καθυστερήσεις και αναβολές δεκαετιών, όπου κάθε είδους ακραίες αντιδράσεις και πολιτικές αμφισημίες σταματούσαν την αναπτυξιακή εκμετάλλευση αναγκαίων για τη χώρα πόρων. 

       Βιώσιμη ανάπτυξη και κατασκευές: Ανάπτυξη εξαγώγιμης τεχνογνωσίας σε τομείς όπως οι αστικές αναπλάσεις και η εξοικονόμηση ενέργειας σε κτήρια, με συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

 3.    Κοινωνική Δικαιοσύνη

Η κρίση έχει αλλάξει τη ζωή των ανθρώπων και τη σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας. Η μεγάλη και ευημερούσα μεσαία τάξη συρρικνώνεται απότομα, ενώ οι ομάδες αποκλεισμένων μεγαλώνουν καθημερινά. Ο πολιτικός σχεδιασμός διαφέρει πολύ από αυτόν του παρελθόντος. Η Πολιτεία οφείλει να προσφέρει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους και να εστιάζει την παρέμβασή της πρώτα στους μη προνομιούχους, ώστε να δοθεί η δυνατότητα ένταξης, και μετά στις υπόλοιπες ομάδες του πληθυσμού. Οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι και σε αυτή τη μεταβατική φάση θα πρέπει να αξιοποιηθούν με τρόπο που δεν θα καταστραφούν ανθρώπινες ζωές.

                                            

Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να γίνει σαφές ότι τα δημόσια αγαθά δεν είναι δωρεάν – το κόστος τους το επωμίζεται το σύνολο της κοινωνίας. Τα δημόσια αγαθά δεν ανήκουν σε αυτούς που φέρουν την ευθύνη παραγωγής και διανομής τους, αλλά στο σύνολο του ελληνικού λαού. Τα δικαιώματα δεν υφίστανται εν κενώ – αλλά συνδέονται με υποχρεώσεις, που ο καθένας από εμάς φέρει ως πολίτης. Πολίτης που όμως ζει σε κλίμα ανασφάλειας και φόβου, με τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης, της ανεργίας και της μείωσης του εισοδήματος και της σύνταξής του να επικρέμεται.

Πολιτικές για τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συνοχής είναι πιο αναγκαίες από ποτέ:

- Από επίδομα ανεργίας σε επίδομα εργασίας: Κίνητρα για συμμετοχή των ανέργων σε δραστηριότητες κοινωνικής προσφοράς, με στόχο την προσφορά τους στην κοινωνία και τη μη αποκοπή τους από τον παραγωγικό ιστό.
- Ασφαλιστικό με γνώμονα τη νέα γενιά: Ένωση ταμείων (ευγενών και μη) και άμεση ένταξη στο καθεστώς του νόμου όλων των κατηγοριών ασφαλισμένων, χωρίς καμία εξαίρεση, για να ολοκληρωθεί η ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Η απόσυρση της μεταρρύθμισης Γιαννίτση δείχνει τη λογική «αμεριμνησίας και υποκρισίας» που επικράτησε απέναντι ακόμη και στα ίδια μας τα παιδιά. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Ο ανορθολογισμός και η πελατειακή λειτουργία στο ασφαλιστικό σύστημα είναι από τα μεγαλύτερα εγκλήματα εναντίον της χώρας, το οποίο τινάζει στον αέρα τον προϋπολογισμό δημιουργώντας τεράστιο χάσμα ανάμεσα στις γενιές. Θεωρώ κατάλοιπο της προηγούμενης περιόδου τη νέα επέμβαση στις κύριες συντάξεις για να ικανοποιηθούν κομματικές δεσμεύσεις ως προς τις επικουρικές.
- Δημιουργία «Κοινωνικής Τράπεζας»: Οι σημερινές δομές Πρόνοιας και Αλληλεγγύης δεν είναι αρκετές. Χρειάζονται δίκτυα κοινωνικής υποστήριξης με συνεργασία του δημόσιου τομέα, της κοινωνίας των πολιτών αλλά και των δικτύων κοινωνικής εταιρικής ευθύνης. Η δημιουργία «Κοινωνικής Τράπεζας» - δομών, πόρων και ανθρώπων και όχι μόνο οικονομικής βοήθειας αλλά και εθελοντικής προσφοράς – η οποία θα συγκεντρώσει όλα τα επιμέρους ποσά που το κράτος διαθέτει για επιδοτήσεις Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων -  μπορεί να είναι μια πειστική απάντηση στα τεράστια ανθρώπινα και κοινωνικά προβλήματα που παράγει η κρίση. Η ελπίδα, που διαφαίνεται σε κάθε γωνιά της Ελλάδας από τη συσπείρωση ατόμων και ομάδων για προσφορά, πρέπει να πάρει χαρακτηριστικά οργάνωσης και πολλαπλασιασμού του αποτελέσματος.
- Αντιμετώπιση της παράνομης μετανάστευσης
: Το τεράστιο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης δημιουργεί ανθρώπινα ράκη, συσσώρευση με άθλιους όρους ανθρώπων και ανατροπή της καθημερινότητας περιοχών όπως το κέντρο της Αθήνας. Χρειάζονται ριζικές επιλογές όπως υποχρεωτική μεταφορά των παράνομων μεταναστών σε κέντρα φιλοξενίας και στις 13 Περιφέρειες της χώρας, με στόχο την απέλασή τους και, όπου δεν είναι αυτή δυνατή, επίλυση του ζητήματος με την ΕΕ και αλλαγή των συμφωνιών. 

  4.    Δημοκρατία- Θεσμοί

Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι τόσο οικονομικό όσο θεσμικό και πολιτικό. Οι καταλυτικές θεσμικές πρωτοβουλίες που χρειαζόμαστε για να οδηγηθούμε στην Δ’ Ελληνική Δημοκρατία περιλαμβάνουν σειρά ενεργειών που πρέπει άμεσα να γίνουν:

          Συνταγματική Μεταρρύθμιση: Η αναθεώρηση του Συντάγματος, όχι ως άλλοθι, αλλά με στόχο την αλλαγή θεσμικού και πολιτικού υποδείγματος είναι αναγκαία. Χρειαζόμαστε ένα Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα με στροφή από το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο σε ένα σύστημα με δημοκρατικά αντίβαρα και λογοδοσία, ένα Σύνταγμα που δεν θα κατοχυρώνει τα συμφέροντα συντεχνιών και ομάδων πίεσης. Νέο και σταθερό εκλογικό σύστημα με ολιγοεδρικές περιφέρειες και συνδυασμό λίστας και σταυρού προτίμησης.

         Επανεξέταση Προνομίων και Ευθυνών των Βουλευτών: Χρειαζόμαστε μια νέα «συμφωνία» για το πλαίσιο υποστήριξης του έργου του Βουλευτή. Αυτά τα οποία κρίνονται ως προνόμια των Βουλευτών να καταργηθούν – με πρώτη την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης ως πρόσθετης σε όσους Βουλευτές έχουν ήδη εξασφαλίσει άλλη. Το σημαντικό είναι να δώσουμε στον Έλληνα Βουλευτή όλα τα εργαλεία που χρειάζεται, από επιστημονική βοήθεια, εμπειρογνωμοσύνη, ανεξαρτησία και ασφάλεια, για να ασκεί το καθήκον που έχει ως εκπρόσωπος του έθνους.

         Διαύγεια στα Κόμματα: Τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα είναι υπερχρεωμένα. Και ενώ η κρατική επιχορήγηση των κομμάτων είναι αυτονόητος πυλώνας διαφύλαξης του δημοκρατικού συστήματος, πρέπει να αντιστοιχηθεί η επιχορήγηση τους με την κατάσταση στη χώρα, και να διασφαλισθεί καθεστώς απόλυτης διαφάνειας. Όπως το πρόγραμμα «Διαύγεια» εφαρμόζεται για το ελληνικό κράτος και τους φορείς του, θα πρέπει να εφαρμόζεται και στα έσοδα και τις δαπάνες των κομμάτων. Δεν είναι δυνατό το πολιτικό σύστημα να ζητά να διαχειριστεί την οικονομική τύχη του ελληνικού λαού, όταν δεν έχει ρυθμίσει με επάρκεια τα του οίκου του. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία όσμωση σε διοικητικό προσωπικό των κομμάτων με τη διοίκηση και να αποσπώνται δημόσιοι υπάλληλοι στα πολιτικά κόμματα.

         Από τη Συντεχνία στο Συνδικαλισμό: Οι καταλυτικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις αλλάζουν εκ των πραγμάτων τη δομή και τη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος. Είναι, όμως, πλέον ανάγκη και σε αυτό τον πυλώνα της Δημοκρατίας να υπάρξει ριζική αλλαγή αντίληψης και λειτουργίας, ώστε από τις αρνητικές για την κοινωνία συμπεριφορές να μεταβούμε στις υγιείς δυνάμεις των εκπροσώπων της εργασίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Η διαφάνεια εσόδων και εξόδων πρέπει να αφορά και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις – ενώ τα ειδικά προνόμια εξέλιξης, αδειών και αποζημιώσεων των συνδικαλιστικών ηγεσιών στο ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να καταργηθούν. Η επιλογή του συνδικαλίζεσθαι δεν θα πρέπει να συναρτάται με επιπρόσθετα προνόμια – παρά μόνο με εργαλεία τα οποία θα ενισχύουν τον ουσιαστικό ρόλο του συνδικαλιστή. Ριζική αλλαγή προς όφελος των εργαζομένων σημαίνει ανάληψη ευθύνης, δηλαδή διαπραγμάτευση που οδηγεί σε αποτέλεσμα.

        Αξιολόγηση τώρα, αξιολόγηση παντού: Στο δημόσιο τομέα το μεγάλο στοίχημα και ο μόνος τόπος επανίδρυσης είναι η αξιολόγηση μονάδων και ατόμων από εξωτερικούς φορείς. Όσες μονάδες δεν υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον με έργο αντίστοιχο των δημόσιων δαπανών θα πρέπει να κλείσουν. Όσα άτομα έχουν τα προσόντα, τις ικανότητες και τη διάθεση θα πρέπει να υποστηριχθούν σε ένα διοικητικό περιβάλλον με αξιοκρατία και στόχους. Ενώ δεν μπορεί να παραμείνουν όσοι δεν έχουν διάθεση και ικανότητα προσφοράς.

         Μείωση Γραφειοκρατίας: Η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας απαιτεί βούληση και στοχοθέτηση. Τα διοικητικά βάρη – η γραφειοκρατία, με άλλα λόγια - “κοστίζουν” στην Ελλάδα 6.8% του ΑΕΠ σε αριθμούς του 2007. Είμαστε οι απόλυτοι ουραγοί στους 27 της Ε.Ε. – ενώ ο κοινοτικός μέσος όρος είναι στο 3.5%. Αυτό δεν είναι δυνατό να συνεχίζεται. Άλλοι τα κατάφεραν – και πρέπει να μιμηθούμε το παράδειγμά τους. Η βρετανική κυβέρνηση ξεκίνησε το 2005 αντίστοιχο πρόγραμμα μείωσης των διοικητικών βαρών, το οποίο μέχρι το φθινόπωρο του 2010 είχε εξοικονομήσει περίπου 2,6 δισ. λίρες. Η ολλανδική κυβέρνηση ξεκίνησε το 2003 να μετράει τα διοικητικά βάρη που απορρέουν από τη νομοθεσία για τις επιχειρήσεις και μέχρι το 2007 είχε καταφέρει να πιάσει το στόχο εξοικονομώντας περίπου 4,1 δισ. ευρώ από το έμμεσο κόστος συμμόρφωσης των επιχειρήσεων με τη νομοθεσία και αύξησε την παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα κατά 1,7%. Πρέπει και εμείς να θέσουμε στόχους.

         «Γκιλοτίνα» στην Πολυνομία: Μια ριζοσπαστική πρακτική που μπορούμε και πρέπει να υιοθετήσουμε είναι η λεγόμενη ρυθμιστική γκιλοτίνα, βάσει της οποίας θεσπίζεται μια νομοθετική πράξη που δίνει την εξουσιοδότηση στην κυβέρνηση, μέσα σε ένα με ενάμιση χρόνο να αναθεωρήσει και καταργήσει κάθε παρωχημένη νομοθεσία ή να απλουστεύσει τη νομοθεσία που παραμένει. Αυτή την πρακτική έχουν ακολουθήσει πολλές αναπτυγμένες και αναπτυσσόμενες χώρες. Για παράδειγμα η Κορέα, μια από τις πιο δυνατές οικονομίες του πλανήτη, κατήργησε το 50% της νομοθεσίας της και απλούστευσε το 22% αυτής. Αυτές οι ενέργειες είχαν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία 1 εκατ. νέων θέσεων εργασίας και την εισροή 36 δισ. δολαρίων σε ξένες επενδύσεις. Την ίδια μέθοδο έχουν ακολουθήσει η Ουκρανία, το Μεξικό, η Κροατία και άλλες χώρες.

         Χρονικοί και Ποσοτικοί Στόχοι στη Δικαιοσύνη: Η κατάσταση που επικρατεί με την υπερσυσσώρευση εκκρεμών υποθέσεων στην ελληνική δικαιοσύνη θυμίζει το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας με το έλλειμμα και το χρέος – ετήσια ελλείμματα τα οποία συσσωρεύονται χρόνο με το χρόνο και διογκώνουν το συνολικό χρέος και αποδυναμώνουν τις δυνατότητες της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει. Η εφαρμογή του νέου θεσμικού πλαισίου για τη γρήγορη απονομή δικαιοσύνης θα μπορέσει να δώσει απάντηση, εφόσον συνοδευτεί γρήγορα από την υλική και τεχνική υποστήριξη των δικαστών και των δικαστηρίων και την πλήρη εισαγωγή της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στην ελληνική δικαιοσύνη. Επειδή η απονομή δικαιοσύνης αποτελεί πιθανόν το βασικό αναπτυξιακό πυλώνα μιας χώρας – την «καρδιά» των κρατικών θεσμών – η μεταρρύθμιση που προωθείται από το Υπουργείο Δικαιοσύνης θα υποστηρίξει βάσιμα την υλοποίηση συγκεκριμένων χρονικών και ποσοτικών στόχων για τη βελτίωση των σημερινών καθυστερήσεων.

        Καταπολέμηση της Φοροδιαφυγής: Χρειαζόμαστε μια ισχυρή οικονομική αστυνομία. Αυτό σημαίνει διάλυση των σημερινών διάσπαρτων υπηρεσιών με παρεμφερείς αρμοδιότητες και καθήκοντα και η ενοποίηση σε ένα σώμα με ανεξάρτητη ηγεσία, με ειδικές εξουσίες που θα λογοδοτεί στην Βουλή.  Στο θέμα της καταβολής των φόρων, είμαστε, μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία, ουραγοί στην Ε.Ε. με τη φοροδιαφυγή να κινείται στα επίπεδα του 30-35%. Το οικονομικό έγκλημα πρέπει να παταχθεί με κάθε κόστος και αυτό δεν πρόκειται να γίνει μόνο με ευχές αλλά με κάθετες παρεμβάσεις.

Επίλογος

Στο κτήριο της Παλιάς Βουλής δεσπόζουν ακριβώς έξω τα αγάλματα των δυο πρωταγωνιστών της, του Τρικούπη και του Δηλιγιάννη. Στις δυο πλευρές του κτηρίου, τα αγάλματα αυτά είναι τοποθετημένα ώστε να κοιτάζουν στις ακριβώς αντίθετες κατευθύνσεις, συμβολίζοντας έτσι πιθανά τις μεγάλες τους αντιθέσεις, που σφυρηλάτησαν τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Λέει ο ιστορικός ότι «όποιος δεν θυμάται την ιστορία είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει». Η ιστορία των ημερών μας δεν μπορεί και δεν πρέπει να γραφτεί μέσα από αντίστοιχες αντιθέσεις – διότι τότε θα είναι μια ιστορία παρακμής και κατάρρευσης. Η ανόρθωση, η επανεκκίνηση μπορεί να γίνει μόνο όταν όλοι θα κοιτάξουμε προς την ίδια κατεύθυνση – και θα αποφασίσουμε να βάλουμε τους εαυτούς μας σε δεύτερη μοίρα μπροστά στο κοινό μας καλό και σε αυτό των νέων ελλήνων και των μελλοντικών γενεών.

Η ευθύνη είναι πάνω μας.

Ομιλία στην Κύπρο: "Χρειάζεται όραμα η έξοδος από την κρίση"

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

anna ellin americ

Η έξοδος από την κρίση είναι ένα τιτάνιο έργο, θέλει ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες και όραμα που θα τους συστρατεύσει σε μια εθνική αποστολή, είπε η Ελληνίδα πολιτικός Αννα Διαμαντοπούλου, προσθέτοντας πως "η Ελλάδα χρειάζεται την Εθνική Ελλάδος και η Κύπρος την Εθνική Κύπρου".
Σε ομιλία της στην εκδήλωση που διοργάνωσαν ΚΕΒΕ – ΟΠΕΚ «Η κρίση ως μάθημα για το μέλλον», η κ. Διαμαντοπούλου ανέφερε ότι "για άλλη μια φορά στη μακρά ιστορία του ελληνισμού χρειάζεται αυταπάρνηση, υπέρβαση του κομματικού συμφέροντος και συνεργασία για την επίτευξη του εθνικού στόχου".
Στο τέλος της κρίσης, σημείωσε, θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για το παρελθόν αλλά και το παρόν μας και να έχουμε περιφρουρήσει φυσικούς και ανθρώπινους πόρους για τις μελλοντικές γενιές.
Τρία χρόνια μετά την υπογραφή του Μνημονίου από την  Ελλάδα, είπε, θα ήθελα να εστιάσω σε διδάγματα που προκύπτουν από τη διαχείριση της κρίσης.
"Το κυπριακό πολιτικό σύστημα μπορεί να δεχθεί δωρεάν μαθήματα πολύτιμα από τα λάθη και τις αστοχίες κυρίως των προεκλογικών περιόδων που επικρατούσε «το κεκτημένο της πλάνης». Υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Κύπρο όπως και ανάμεσα στις οικονομίες όλων των άλλων χωρών".
Είναι σαφές, σημείωσε, ότι η ελληνική κρίση επηρέασε άμεσα τις κυπριακές τράπεζες, διευκρινίζοντας ότι στην Κύπρο όπως και στην Ιρλανδία η κρίση ξεκινάει κυρίως από το τραπεζικό σύστημα.
Πέρα από την έκθεση των τραπεζών της Κύπρου σε επισφάλειες και οι ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ρωσία, σημείωσε, υπήρξε και εμφανής επιδείνωση τα τελευταία τέσσερα χρόνια του ισοζυγίου της γενικής κυβέρνησης.
Αναφερόμενη σε διδάγματα και κεκτημένα από την ελληνική κρίση, είπε πως είναι σημαντικό ότι τα κύρια πολιτικά κόμματα στη Κύπρο φαίνεται να συμφωνούν στο κορμό του σχεδίου του μνημονίου και να διαφοροποιούνται αναφορικά με τη σχετική βαρύτητα των επιμέρους πολιτικών.
"Είναι σημαντικό ότι τα κόμματα ομόφωνα συμφώνησαν για το μνημόνιο, με τις όποιες αντιρρήσεις τους. Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι ο κ. Αναστασιάδης ως αντιπολίτευση έκανε ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι έκανε στην Ελλάδα ο κ. Σαμαράς. Επίσης, είναι σημαντικό ότι η διαπραγμάτευση κρατά πάνω από ένα εξάμηνο, χρόνος επαρκής για να επιτευχθεί δημόσια ενημέρωση και συζήτηση και πολιτική σύγκλιση", πρόσθεσε.
Η κ. Διαμαντοπούλου είπε πως η ιστορία των κρίσεων δείχνει ότι χώρες με αρραγές εσωτερικό μέτωπο είχαν πολύ πιο θετικά αποτελέσματα. Δυστυχώς αυτό, σημείωσε, δεν συνέβη στην Ελλάδα όπου η δεξιά και η αριστερά επένδυσαν στο δίλλημα «μνημόνιο – αντι-μνημόνιο» το οποίο έγινε η νέα διχαστική γραμμή για το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.
Βεβαίως, συνέχισε, και ο τρόπος και ο χρόνος διαπραγμάτευσης του μνημονίου στην Ελλάδα είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά από όλες τις άλλες χώρες. Υπενθύμισε ότι όταν ξέσπασε η κρίση το 2010 και η Ελλάδα δεν είχε δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές, "καταρχήν αντικρίσαμε ένα πλήρες αδιέξοδο, μιας και όλοι επιδείκνυαν την ευρωπαϊκή συνθήκη λέγοντας ότι απαγορεύει κάθε μορφής bailout (διάσωση μας από τα κράτη μέλη της Ένωσης)" .
Σε ελάχιστο χρόνο, στις 2 Μαΐου του 2010 ενώ η χώρα βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τη χρεοκοπία, ανέφερε, με τεράστια προσπάθεια του τότε Πρωθυπουργού και παρά τους περιορισμούς της Συνθήκης, δημιουργήθηκε ένας έκτακτος μηχανισμός: το "Greek Loan Facility"  βάσει του οποίου χορηγήθηκε στην Ελλάδα δάνειο ύψους €110 δισ. Τα €30 δισ. από τα ΔΝΤ και τα €80 δισ. διμερή δάνεια από τα κράτη μέλη (εκπροσωπούμενα από την Επιτροπή).
Την προσωρινή αυτή λύση, συνέχισε, ακολούθησε η απόφαση στις 8 Μαΐου (2010) για τη δημιουργία (λειτουργικός από Αύγουστο 2010) ενός μονιμότερου μηχανισμού του EFSF  «Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας», προικοδοτήθηκε με εγγυήσεις των Κρατών-μελών της ευρωζώνης,  του επιτρέπουν να παρέχει δάνεια έως και €440 δισ.
Ένας διάδοχος μηχανισμός ο ESM ο «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας» εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 2012 με δανειοδοτική δυνατότητα έως τα €500 δισ.
Οι μηχανισμοί αυτοί παρέχουν δάνεια στα κράτη-μέλη υπό συγκεκριμένους δεσμευτικούς όρους και προγράμματα προσαρμογής που κοινώς ονομάστηκαν Μνημόνια.

Όταν η κρίση άρχισε να αγγίζει και τις άλλες χώρες από την συντηρητική Ιρλανδία (ΝΟΕ. 2010 EFSF) έως την αριστερή Κύπρο, είπε, υπήρχε πλέον η διέξοδος αυτών των ευρωπαϊκών  μηχανισμών διάσωσης.
Αναφερόμενη σε βασικά λάθη του μνημονίου καθώς και στα βασικά προβλήματα εφαρμογής του, είπε πως τρία χρόνια μετά δεν πρέπει να ξεχνάμε η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα σε κρίση χρέους, με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τους μεγαλύτερους διεθνείς οικονομολόγους, να μην έχουν εμπειρία προηγούμενης διαχείρισης κρίσης χρέους, μιας χώρας που δεν είχε δικό της νόμισμα.
Το μνημόνιο, συνέχισε, έθετε στόχους που δεν ήταν ρεαλιστικοί, ως προς την ταχύτητα της δημοσιονομικής προσαρμογής και την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων.
Μελέτες στελεχών του ΔΝΤ, είπε, παραδέχτηκαν πρόσφατα πως είχαν υποτιμήσει την έκταση της ύφεσης που θα προκαλούσε η  γοργή δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από την Ελλάδα. Ο εκτροχιασμός των ποσοστών της ύφεσης αναιρεί στην ουσία σημαντικές προβλέψεις που αφορούν τα φορολογικά έσοδα και τις δαπάνες.
"Η θεραπεία του σοκ ίσως φέρνει αποτελέσματα σε μια εταιρεία όχι όμως σε μια χώρα. Μια χώρα δεν είναι μια εταιρεία και το σοκ πληρώνεται με ανθρώπινο πόνο. Τα κύρια θύματα του είναι οι νέοι και οι πιο αδύναμοι", πρόσθεσε.
Ανέφερε ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες απευθυνόμενες στα εθνικά τους ακροατήρια και κινούμενες από ανάγκες της εσωτερικής τους πολιτικής συγκυρίας, αποσταθεροποιούσαν την ελληνική προσπάθεια.
Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες δυσκόλεψαν το έργο μας, σημείωσε, όταν με κάθε ευκαιρία διαλαλούσαν ή απειλούσαν με μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
"Ακόμη προέβαλαν αρνητικά στερεότυπα για το Νότο, ενισχύοντας έτσι τη σύγκρουση της κοινής γνώμης Βορρά και Νότου και δυσχεραίνοντας την αποδοχή των όποιων αποφάσεων και στους δυο πόλους, και ενισχύοντας την τάση εθνικισμού και λαϊκισμού που αναπτύσσεται πάντοτε στις κρίσεις", συμπλήρωσε.
Η κ. Διαμαντοπούλου είπε πως η ελληνική κυβέρνηση δεν συνειδητοποίησε έγκαιρα την έκταση του προβλήματος και προχώρησε έτσι αργά στην αρχή και ανέβαλε για αργότερα τις δύσκολες αποφάσεις.
Το πρώτο μνημόνιο, σημείωσε, συμφωνήθηκε με ταχύτατες διαδικασίες και το Υπουργείο Οικονομικών εμπιστεύτηκε τις εκτιμήσεις των σημαντικότερων κατά τεκμήριο δημόσιων οργανισμών στον κόσμο. Το μνημόνιο περιείχε σημαντικές επιλογές και μεταρρυθμίσεις που όλοι ξέραμε ότι έπρεπε να γίνουν. Δεν ήταν όμως από μόνο του ένα συνολικό εθνικό σχέδιο. Αυτό το εθνικό σχέδιο δεν υπάρχει ούτε σήμερα.
"Το μνημόνιο δεν αντιμετωπίστηκε ως ένα δικό μας σχέδιο, ως μια δική μας προσπάθεια. Υπουργοί και πολιτικά στελέχη, μέσα σε κλίμα μετωπικών συγκρούσεων, βίας και προπηλακισμών, αλλά και με αμφίθυμη πολιτική διάθεση δεν στήριξαν και δεν υλοποίησαν μεταρρυθμίσεις με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Οι πολίτες προσέλαβαν την όλη προσπάθεια σαν κάτι που επιβάλλεται αποκλειστικά από τα έξω. Όλα αυτά γεννούσαν την πεποίθηση πως οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να διαπραγματευθούν και πως είχε χαθεί σημαντικό μέρος της εθνικής κυριαρχίας. Οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους", πρόσθεσε.
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας, τα συνδικάτα και τα Μέσα  Μαζικής Επικοινωνίας, είπε, αντιτάχθηκαν σθεναρά στα μέτρα του Μνημονίου.
"Η απόλυτη αντίθεση ορισμένων κομμάτων είχε καθαρά ψηφοθηρικά κίνητρα, όπως απέδειξε στη συνέχεια η μεταστροφή τους. Δεν επιτεύχθηκε παρά τις προσπάθειες εθνική συναίνεση με τη συνεργασία όλου του πολιτικού συστήματος ή έστω των μεγαλύτερων κομμάτων ώστε και η πολιτική σταθερότητα να είναι εγγυημένη αλλά και η διαπραγματευτική δυνατότητα μεγαλύτερη. Εκτός από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που κυβερνούσε όλοι τα άλλα κόμματα ήταν αντίθετα. Το δίλημμα Μνημόνιο – Αντι-Μνημόνιο αποτέλεσε την βάση μιας νέας μορφής εθνικού διχασμού, σύμπτωμα κάθε εθνικής μας καταστροφής", κατέληξε.

ΣΗΜ:Τα παραπάνω "σημεία ομιλίας" προέρχονται από το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων

 

Άννα Διαμαντοπούλου, 2012. Το περιεχόμενο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs Greece 3.0

Top Desktop version