Άννα Διαμαντοπούλου

Switch to desktop Register Login

Άρθρο των: Α. Διαμαντοπούλου, Α. Λοβέρδου, Γ. Ραγκούση

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες,  μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα,  επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως  εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών.

Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω»,  την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος,  στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι  η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή,  αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.

Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής.  Το σημαντικότερο όλων δε είναι, πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους  και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις»,  ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!

Ήρθε, όμως, τώρα η ώρα  της πληρωμής αλόγιστων «κατακτήσεων» και αλόγιστων εκλογικών νικών, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες  που αναπτύχθηκαν με βάση το νόμο του «τυφλού τσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του (π.χ. με την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα. Ακόμη δηλαδή και σήμερα, που η Ελλάδα αγωνίζεται να μην γονατίσει, εκδηλώνονται αδικαιολόγητες και ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες κάποιες φορές στρέφονται ανοικτά και κατά της Δημοκρατίας. Μάλιστα, δεν παραλείφθηκε, ακόμη μία φορά,  να ακουστούν έως και αιτήματα για προνομιακή-πελατειακή μονιμοποίηση συμβασιούχων, με την καθολική σχεδόν στήριξη της αντιπολίτευσης. Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόρος διαφορά. Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένει σιωπηλή, αλλά παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτά πανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στις σκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένων ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτες κινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθου των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια. Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Αυτές, συνεπώς, οι περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφύπνισης της κοινωνίας και της αλλαγής της νοοτροπίας της. Κι όσο τη θέση του «δεν βαριέσαι» παίρνει η συμμετοχή στην υπεράσπιση του δικαιώματος πχ. για μάθηση, για παροχή υπηρεσιών υγείας και προστασία της δημόσιας υγείας, καθώς και για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων, τόσο οι ελπίδες θα αυξάνονται.

Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί  να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα  για την τήρηση της νομιμότητας.  Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.

Η  βουβή κοινωνία και οι φορείς των κρατικών λειτουργιών που έκαναν πως δεν βλέπουν, πρέπει να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Η απειλή της οικονομικής χρεωκοπίας ήρθε ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας των όρων πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έσυραν ως εδώ.  Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της  πορείας. Πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε αμέσως.

Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί. Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα  διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν. Πως θα χαρακτηριζόταν όποιος τη στιγμή ενός πραγματικού ναυαγίου έκανε κάτι αντίστοιχο; Η απάντηση δεν θέλει δεύτερη σκέψη.  Με άλλα λόγια, ο συντεχνιασμός, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός κάποιων ΜΜΕ, η ανομία, η κοινωνική ανευθυνότητα και το πατριωτικό έλλειμμα ορισμένων εχόντων και κατεχόντων, που σαρώνουν κάθε έννοια Δικαιοσύνης, δεν είναι απλά εκφράσεις ανευθυνότητας, αλλά προκλητική επίδειξη ανηθικότητας. Και ως πρόκληση τέτοιας μορφής αρχίζουν να αντιμετωπίζονται από μια κοινωνία των πολιτών, που ξαναβρίσκει τη φωνή της, καθώς και από μία συντεταγμένη Δημοκρατία, που ξαναβρίσκει τον αυτοσεβασμό της.

Οι τρεις υπουργοί οι οποίοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, τα φαινόμενα που εδώ καταγράφουμε.  Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους.  Οι Έλληνες πολίτες, όμως, γνωρίζουν πως τα δύο χρόνια που πέρασαν δόθηκαν με επιτυχία μάχες για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και για τον περιορισμό της κακοδιοίκησης και της σπατάλης. Οι φορείς των πελατειακών σχέσεων και οι εκπρόσωποι του συντεχνιασμού υποχώρησαν. Η πλειοψηφία των πολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν και δεν παρασύρθηκε από τους δημαγωγούς. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν  την πρώτη γενιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές. Με άλλες λέξεις, οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετωπίζουν καταπρόσωπα το χρέος και τα ελλείμματα της χώρας.

Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στα δημόσια αγαθά. Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Μεταφορές αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, τον οποίο, μέσα στις δραματικές αυτές περιστάσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δυστυχώς, όμως, για να βγούμε στο κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος, πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος. Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμε γκάζι και όχι φρένο,  έτσι ώστε να βγούμε το συντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία. Οι αναστολές, οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονται εναντίον των πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένες στο τέλμα της κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.

Η ελληνική πολιτεία, άρα τόσο το κράτος όσο και η κοινωνία, θα βρει και πάλι τον εαυτό της. Θα καταφέρει να ξαναβρεί αυτό που έχασε, δηλαδή την κλασική για τις προηγμένες χώρες δυνατότητα να συνδυάζονται αρμονικά οι κοινωνικές διαμαρτυρίες και συγκρούσεις, με τη λειτουργία των κλασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και του κράτους. Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερη ένταση. Και βέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγές και στο δημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίως καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια να τις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».

Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η πορεία προς αυτούς τους στόχους ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί. Τις οδύνες της, βέβαια, κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει. Άρα, όποιος σήμερα συνεχίζει να σπέρνει ανέμους  ή να κάνει πως δεν βλέπει, αύριο θα θερίσει θύελλες και θα σαρωθεί. Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και η Πατρίδα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατη υλοποίηση των δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ή θα τα κάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά.

Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος, πρωτόγνωρος  και η διαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε, όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικές που φέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη. Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να υποχωρούμε. Και σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας , στο πλαίσιο της Ε.Ε.

«Ένα βήμα πίσω για ένα άλμα μπροστά»

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

pen-writing siteΆρθρο στην ενημερωτική ιστοσελίδα iefimerida.gr:
Οι Εκλογές του 2012 ανέτρεψαν την κομματική αριθμητική πολλών δεκαετιών, όχι όμως παθογένειες του πολιτικού συστήματος, το οποίο σε συνθήκες απόλυτης κρίσης λειτουργεί ως να στοχεύει μόνο στην αναπαραγωγή του.
Η χώρα βρίσκεται σε μία εξαιρετικά κρίσιμη μεταβατική περίοδο όπου βαθιές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς θα έπρεπε να χτίζουν ήδη, μετά από τόσο πόνο, ένα νέο μοντέλο παραγωγής και αναδιανομής εθνικού πλούτου.
Αυτό δεν συμβαίνει. Τα ισοπεδωτικά και επώδυνα για τους πολλούς μέτρα είναι ο κανόνας και οι διαρθρωτικές αλλαγές η εξαίρεση.
Η κυβέρνηση λειτουργεί σε αντίθεση με τα όσα έλεγε πριν τις εκλογές, η αντιπολίτευση υπόσχεται όσα δεν θα κάνει ποτέ ως κυβέρνηση και το τραίνο της πολιτικής δημαγωγίας που ταξιδεύει στη χώρα 180 χρόνια φαίνεται να μπαίνει και πάλι στο τούνελ του διχασμού, του «εμείς και αυτοί» των βιαιοτήτων και της πόλωσης.
Η εμπιστοσύνη των πολιτών προς τα κόμματα μειώνεται διαρκώς, ενώ είναι πολύ ανησυχητική η δημοσκοπική  βύθιση των κομμάτων της λεγόμενης Κεντροαριστεράς. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, αποδεκατίζονται παρά τις αντίθετες επιλογές που έχουν κάνει .
Η πολιτική φενάκη
Γενιές πολιτικών φτιάξαμε, μεγαλώσαμε και δράσαμε σε μια πολιτική φενάκη.
Γενιές πολιτών απεδέχθησαν, συμμετείχαν και την υποστήριξαν. Για να αποφύγουμε τραγικές εκπλήξεις η διάλυση αυτής της φενάκης θα έπρεπε να γίνει από τους πολιτικούς που όμως φαίνεται, ότι παρά την ανείπωτη καταστροφή, αρνούμαστε να μάθουμε, να διδαχθούμε, να αλλάξουμε φρόνημα , συμπεριφορά και στόχους.  
Οι άνθρωποι γύρω μας το νιώθουν και το καταλαβαίνουν.
Ο μόνος κερδισμένος φαίνεται να είναι η Χρυσή Αυγή που από μια μικρή νεοναζιστική  οργάνωση που ανδρώθηκε εκμεταλλευόμενη την έλλειψη σωστής μεταναστευτικής πολιτικής της Ελλάδας και της Ευρώπης, παίρνει με βίαιο τρόπο το ρόλο του αντισυστημικού τιμωρού και αποσπά αν όχι τη στήριξη, την ανοχή -κυρίως των νέων- αλλά και πολλών απελπισμένων ανθρώπων.
Απόλυτη αλλαγή υποδείγματος
Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται επειγόντως, είναι η απόλυτη Αλλαγή Υποδείγματος.
Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά, ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους
Η συγκρότηση του νέου πόλου
Η συζήτηση για την ανασυγκρότηση του μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, μεγάλου πολιτικού χώρου, πέρασε και θα περάσει όπως είναι φυσικό από 40 κύματα.
Είναι όμως πολύ σημαντικό η διαδικασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί με τη συγκρότηση ενός νέου πολιτικού φορέα, να μην ετεροπροσδιοριστεί:
•    Να μην αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
•    Να μην επιλέξει για το εαυτό του τον ρόλο του χρήσιμου συνεργάτη της Δεξιάς για να αποτραπεί η ανέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ.
•    Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
Να γίνει για να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που θα εμπνεύσει  εμπιστοσύνη και ελπίδα.
Ριζοσπαστικός Λόγος και Δομή
Το εγχείρημα θα πρέπει να έχει από την αρχή ριζοσπαστικό Λόγο που θα υπερβαίνει τα πολιτικά κλισέ -που δεν λένε τίποτα πια-  και Δομή που θα βασιστεί στην  ισότιμη συμμετοχή την συλλογικότητα και την δημοκρατία. Έτοιμο να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο όταν επιβάλλει στους άλλους να πάρουν θέση επί των δικών του προτάσεων του. Αλλιώς κινδυνεύει να  καταλήξει σε μια φλύαρη συρραφή υπαρχόντων σχημάτων με όσα θετικά ή αρνητικά τα συνοδεύουν.
Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020.   
Αυτό σημαίνει ασφαλώς πρόταση για την εξασφάλιση οικονομικής στήριξης και την αποτελεσματική διαχείριση του χρέους, αλλά όχι μόνον αυτά.
Θα πρέπει όμως και να εξηγηθεί ποια είναι η πραγματική κατάσταση της Χώρας χωρίς ωραιοποιήσεις και καταστροφολογίες. Οι Έλληνες πρέπει να ξέρουν το αποτέλεσμα αλλά και το κόστος κάθε πολιτικής επιλογής.
Θα πρέπει να κατατεθούν συγκεκριμένες θέσεις για όλα τα επίμαχα θέματα – επείγοντα και μακροπρόθεμσμα. Κανείς δεν αντέχει πλέον γενικότητες και αερολογίες. Από την συνταγματική μεταρρύθμιση και τον εκλογικό νόμο μέχρι την καθημερινότητα των φόρων, των πλειστηριασμών  και της ρευστότητας.
Τα παραπάνω είναι απόλυτες προϋποθέσεις για την περιβόητη ανάπτυξη, η οποία ποτέ δεν θα προκύψει από κάποιο σχέδιο Μάρσαλ. Χωρίς αλλαγή υποδείγματος, η Χώρα μας έχει αποδειχθεί ατελέσφορη στην αποδοτική αξιοποίηση πόρων, και η ευθύνη δεν βαρύνει μόνο τις κυβερνήσεις.
Πόλος και όχι συμπλήρωμα
Οι διάφορες πρωτοβουλίες για τη δημιουργία του νέου, είναι καθοριστικό, να είναι ελεύθερες από κομματικές εξαρτήσεις και να μην εντάσσονται σε επιμέρους σχεδιασμούς για ένα κυρίαρχο ρόλο σε έναν κατακερματισμένο χώρο. Να απευθύνονται σε όλους σε βάση ισοτιμίας.
Να υπερβαίνουν τις ισορροπίες και τις μιζέριες του σήμερα, να βλέπουν μπροστά, γιατί ο στόχος πρέπει να είναι  να υπηρετήσουμε την πατρίδα με την  δημιουργία ενός ενιαίου χώρου ο οποίος θα εξελιχθεί σε πρωταγωνιστικό πόλο του νέου πολιτικού συστήματος και όχι κυβερνητικό συμπλήρωμα οποιουδήποτε από τους σημερινούς πρωταγωνιστές.  
Ακατόρθωτο; Δύσκολο; Εδώ θα φανεί η ιστορική ευθύνη αυτών που μπορούν να κάνουν ένα βήμα πίσω για να γίνει ένα άλμα μπροστά.

Δείτε το άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα iefimerida.gr

Συνέντευξη στην ιστοσελίδα Real.gr

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Real sunxi

Του Βασίλη Σκουρή:
Τη μετεξέλιξη της «Κίνησης των 58» σε νέο κόμμα, με διάλυση του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, ζητά με συνέντευξή της στο Real.gr η Άννα Διαμαντοπούλου. Η πρώην υπουργός επισημαίνει ότι οι πολίτες που αισθάνονται πολιτικά άστεγοι, ζητούν ένα νέο φορέα που θα μιλήσει καθαρά για το πρόβλημα της χώρας και θα παρουσιάσει μια αξιόπιστη πρόταση για την ανόρθωσή της.

«Το νέο δεν μπορεί να προκύψει σε καμία περίπτωση από το απλό άθροισμα των παλιών και φθαρμένων δομών» επισημαίνει και αναφερόμενη στην «Κίνηση των 58» προτείνει: «Θεωρώ λοιπόν ότι το εγχείρημα παίρνοντας υπόψη την πραγματική «ανάγκη» των πολιτών, πρέπει να μετεξελιχτεί θέτοντας με καθαρό τρόπο το διακύβευμα του νέου κόμματος προς ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και επ΄ αυτού να κληθούν να τοποθετηθούν όλοι, και κυρίως βεβαίως οι δύο αρχηγοί.

Όπως τονίζει η κυρία Διαμαντοπούλου:

• «Ο νέος πόλος που θα δημιουργηθεί πρέπει από την αρχή να έχει χαρακτηριστικά αυτονομίας και να μην θεωρηθεί κυβερνητικό συμπλήρωμα είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά. Αντίθετα πρέπει να δημιουργηθεί για να πρωταγωνιστήσει.
• Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελέσει ευκαιριοθηρικό μόρφωμα μιας εκλογικής αναμέτρησης.
• Να μη γίνει μια πολύχρωμη πλαστική, αλλά τρύπια ομπρέλα, για να στεγάσει πολιτικά αδιέξοδα και προσωπικές φιλοδοξίες.
• Να υπάρξει ώστε να δημιουργήσει το νέο υπόδειγμα που έχει ανάγκη η χώρα μας. Να λειτουργήσει ως καταλύτης για την εκ βάθρων ανανέωση του πολιτικού συστήματος.
• Το νέο που όλοι περιμένουμε δεν είναι το "ξύπνημα του μαρμαρωμένου βασιλιά", ούτε η έλευση του μεσσία. Είναι η συλλογική κατανόηση και απόφαση για δράση εκείνων των ανθρώπων που έμαθαν από τα λάθη τους και που πάνω απ΄ όλα έκριναν αυστηρά τον εαυτό τους. Κυρίως των νέων ανθρώπων που είναι αποφασισμένοι να ανοίξουν νέους δρόμους.
• Ένας νέος πολιτικός σχηματισμός θα έχει ελπίδα επιτυχίας, μόνο αν παρουσιάσει σαφές σχέδιο για το παραγωγικό μοντέλο της χώρας, με έντιμο λόγο και κοινή λογική. Σχέδιο που θα αφορά την έξοδο από την κρίση και θα απαντά στο πού θέλουμε και μπορούμε να είμαστε οι Έλληνες το 2020».

Η πρώην υπουργός εκτιμά ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, ότι στη χώρα συντελείται ένα παραγωγικό έγκλημα αφού απουσιάζουν οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές οι οποίες σε συνδυασμό με πολιτικές υποστήριξης των φτωχών και των αδύναμων θα μπορούσαν να αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα. «Όλα μοιάζουν να έχουν ως στόχο τη διάσωση των κομμάτων και όχι της χώρας» επισημαίνει και τονίζει ότι ως Ελληνίδα αισθάνεται εθνική προσβολή για τον τρόπο που συμπεριφέρεται η τρόικα και τον τρόπο η κυβέρνηση διαπραγματεύεται μαζί της.

Διαβάστε τη συνέντευξη της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου στο Real.gr

Ριζοσπαστική Σοσιαλδημοκρατία για την Ευρώπη και την Ελλάδα

1. Η θεμελιώδης σύγκρουση είναι πάντα μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς

Η συγκυρία του Μνημονίου δεν πρέπει να μας τυφλώνει. Ο βασικός άξονας πάνω στον οποίο χαράσσεται η πολιτική, παραμένει ο άξονας Δεξιά-Κέντρο-Αριστερά.

Τα κόμματα αλλάζουν, οι χώροι όμως και οι παρατάξεις όχι. Το Κέντρο είναι, πάντα, η απαραίτητη προϋπόθεση για την δόμηση μιας πλειοψηφίας με κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά, εξ ου και η σύγκρουση στις σύγχρονες Δημοκρατίες ήταν και είναι μεταξύ Κεντροδεξιάς και Κεντροαριστεράς.

Ας θυμηθούμε επίσης ότι η Δεξιά κέρδιζε καθαρά τις εκλογές μόνο όταν κέρδιζε το Κέντρο. Το ΠΑΣΟΚ είναι η μοναδική επιτυχημένη προσπάθεια της Κεντροαριστεράς να σπάσει το μονοπώλιο της Δεξιάς διότι εξέφρασε το Κέντρο με το κεφάλι στραμμένο στ’ αριστερά.

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να επιλέγει τον κύριο αντίπαλο του εντός της Κεντροαριστεράς γιατί γνωρίζει ότι αυτή είναι μια διαμάχη από την οποία τελικά μόνη κερδισμένη βγαίνει η Δεξιά.

Σήμερα, με τη χώρα σε βαθιά κρίση και πρώτη επιλογή την επιβίωσή της οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις συναντώνται στο κέντρο ενώ τα άκρα των δύο χώρων συναντώνται φανερά ή κρυφά στην έξοδο από το ευρώ και την Ευρώπη.

Είναι, λοιπόν, θεμελιώδους σημασίας για τη λειτουργία της δημοκρατίας και την πορεία της χώρας, οι όποιες συναινέσεις στην κρίση να μην πολτοποιήσουν το βασικό δίπολο, ώστε να παραμείνουν κατανοητές από τον πολίτη, οι διαφορές πολιτικής που αφορούν την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά ως προς το ρόλο του κράτους, τη λειτουργία της οικονομίας, την εργασία, τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Επιστολή στους πολίτες της δημοκρατικής παράταξης

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Η ψήφος μας στις 17 Ιουνίου και κάθε ψήφος είναι, πρώτα απ' όλα, μια συνομιλία με τον εαυτό μας, με στοιχεία συναισθήματος, λογικής, ευθύνης και ελπίδας.

Από την συνομιλία αυτή δεν μπορεί να απουσιάζει η Ιστορία...

Πολλά πράγματα έχουμε ο καθένας μας να καταλογίσει στο ΠΑΣΟΚ : ξεστράτισε, λιποψύχησε, άφησε τις αξίες του να ξεθωριάσουν, αλλοτριώθηκε, δεν τόλμησε συγκρούσεις και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε ........ απομακρύνθηκε από εσένα που ένωσες τη φωνή σου μαζί με χιλιάδες άλλους, διέθεσες χρόνο από τη ζωή σου, έδωσες τη μάχη ζωής στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μαγαζί της γειτονιάς, στο πανεπιστήμιο, στο καφενείο, παντού. 

Πιστεύω όμως ότι είναι ανιστόρητο, να σταματάμε στην σκληρή και αναγκαία κριτική και να ξεχνάμε πολιτικές επιλογές και έργα που άλλαξαν την ζωή μας.

Μια σημαντική περίοδος ξεκίνησε το 1981 μέχρι σήμερα, με κατοχύρωση της δημοκρατικής πολιτείας χωρίς διακρίσεις, με αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις στην αυτοδιοίκηση, στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην γεωργία, στα κοινωνικά δικαιώματα και στις διαδικασίες  συμμετοχής.

Στη χώρα ξεκίνησαν και ολοκληρώθηκαν μεγάλα αναπτυξιακά έργα, υποδομές, ζήσαμε την εθνική ανάταση της Ολυμπιάδας ενώ κατακτήσαμε δύσκολους στόχους όπως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ, η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ και το ευρώ που αμφισβητήσαμε και τώρα όλοι αγωνιούμε μη το χάσουμε.

 Οι αριθμοί μιλούν πιο λιτά, αλλά, όπως πάντα, πιο ξεκάθαρα, και έχουν φυσικά διαφορετικές αναγνώσεις:

Το 1981 η χώρα είχε ύφεση 1,6 % και πληθωρισμό 24,9 %. Το 1988, όταν το ΠΑΣΟΚ παρέδωσε στην Συγκυβέρνηση, η χώρα είχε ανάπτυξη 4,3 % και πληθωρισμό 13, 5 %. Το πραγματικό εισόδημά μας είχε αυξηθεί κατά 41 % !!

Το 1993, όταν το ΠΑΣΟΚ κλήθηκε και πάλι από τον λαό να αναλάβει τις τύχες της χώρας, η ανάπτυξη είχε υποχωρήσει στο -1, 6% και ο πληθωρισμός είχε σκαρφαλώσει στο 14, 4 %. Το 2004, όταν παραδώσαμε την διακυβέρνηση στον Καραμανλή, η ανάπτυξη είχε ανεβεί και πάλι στο 4, 4 %, ενώ ο πληθωρισμός κατέβηκε στο 2,9 %.

Το κατά κεφαλήν εισόδημα των Ελλήνων ήταν τότε 20.607 δολλάρια – η Ελλάδα

έλαβε θέση ανάμεσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου!

Ακολούθησε η γνωστή σε όλους πενταετία Καραμανλή.

Το 2009 όταν ο λαός με την ψήφο του έβαλε τέλος στην απερίγραπτη εκείνη διακυβέρνηση, τα κρυφά ελλείμματα της χώρας μετρήθηκαν σε 34,3 δισεκατομμύρια ευρώ(!), η ανάπτυξη κατρακύλησε στο – 3,3 %, η ύφεση γινόταν δύο χρόνων, ενώ κανείς δεν γνώριζε το πραγματικό μας χρέος!!

Όλα αυτά όταν η κρίση είχε φθάσει στις πόρτες μας.

Το ΠΑΣΟΚ, δεν “δραπέτευσε”, δεν κρύφθηκε πίσω από “καταγγελτικές” κορώνες.

Έκανε την επιλογή, η ιστορία θα κρίνει αν ήταν σωστή ή όχι να αναλάβει μόνο του την ευθύνη διάσωσης της χώρας, από πρωτόγνωρα για την οικονομική ιστορία φαινόμενα.

Ανασκουμπώθηκε και μέσα στην δυσκολότερη μεταπολεμική συγκυρία, μόνο, με όλο το “σύστημα” εναντίον του, και σε μια ακραία συντηρητική Ευρώπη  κατάφερε:

 - Να μη χρεοκοπήσουμε, να μη χαθούν δηλαδή με μιας τα μισά λεφτά από τις τσέπες των Ελλήνων, να μή βρεθούμε με ανέργους διπλάσιους από σήμερα, χωρίς φάρμακα, πετρέλαιο και τρόφιμα και με πληθωρισμό της τάξης του 30%

 - Να απαλλαγούμε από το μισό χρέος μας με το “κούρεμα” και μάλιστα με την σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας – κάτι που γίνεται για πρώτη φορά στα παγκόσμια χρονικά.

Ακόμα με πρωτοβουλία και άοκνες προσπάθειες της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ δημιουργήθηκε ο “ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης” που πρωταγωνιστεί σήμερα ως θεσμός στα ευρωπαϊκά δεδομένα, ενώ από τα χείλη μας ακούσθηκαν οι πρώτες κουβέντες για το “ευρωομόλογο” και για τον πανευρωπαϊκό χαρακτήρα της κρίσης.

Τρεις πρωθυπουργοί της δημοκρατικής παράταξης, ο καθένας στην εποχή του, έδωσαν στην εμπροσθοφυλακή την μάχη για την ανάπτυξη και την σωτηρία της Ελλάδας, όταν σήμερα οι κ.κ. Σαμαράς, Τσίπρας και Καμμένος, ο καθένας με την σειρά του, κήρυξαν και κηρύττουν τον διχασμό σε “μνημονιακούς – δοσίλογους ”και “αντιμνημονιακούς - πατριώτες”.

Στις λαϊκίστικες, επιπόλαιες και κομματικές αυτές συμπεριφορές το ΠΑΣΟΚ, που πλήρωσε εξαιρετικά ακριβά και τη προσπάθεια και τα λάθη του απαντά και πάλι με μια ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πρόταση, τόσο για την εθνική συνεννόηση, όσο και για την διακυβέρνηση της χώρας – την πρόταση του Προέδρου του Ευάγγελου Βενιζέλου.

Αγαπητέ Φίλε , Αγαπητή φίλη

Το ξέρεις, το έχεις βιώσει, η δημοκρατική παράταξη, ο προοδευτικός χώρος του κέντρου και της υπεύθυνης αριστεράς ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη δύναμη, στην ελληνική κοινωνία.

Για να υπάρξει οικοδόμημα πρέπει να υπάρξει θεμέλιο. Η επιπόλαια και συστηματική καταστροφή των θεμελίων της παράταξης κάνουν εξαιρετικά δύσκολη την οικοδόμηση του αύριο. Έχουμε ευθύνη να υπογραμμίσουμε την θετική συνεισφορά στον τόπο, ταυτόχρονα με την αντικειμενική και δίκαιη κριτική των λαθών. Ο σαρωτικός μηδενισμός δεν είναι κολυμπήθρα του Σιλωάμ για κανέναν. Οφείλουμε όλοι να εξηγήσουμε, να κάνουμε μια ουσιαστική και ψύχραιμη προσπάθεια, ώστε να υπάρξει στο Κοινοβούλιο ισχυρή η φωνή της ευθύνης, της ψυχραιμίας, της προσφοράς, όπως έγινε σαφής η εντολή για αλλαγή.

Είναι αναγκαίο για την επόμενη μέρα και τον τόπο, είναι προϋπόθεση για την επιτυχή ανασύνθεση του Κέντρου και της Αριστεράς, την έκφραση της Ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας την επόμενη μέρα.

Η ψήφος μας, από γροθιά οργής να γίνει μήνυμα ευθύνης για το αύριο.

Με ψυχή και νου!

Φιλελεύθερη Κεντροαριστερά: η λύση στο αδιέξοδο

Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Η χώρα αιωρείται στο χείλος ενός αβυσσαλέου γκρεμού. Μετά από 6 μήνες περιορισμένης λειτουργίας η χώρα χρειάζεται, απελπισμένα, κυβέρνηση πλήρους ευθύνης. Μια κυβέρνηση με 1) ισχυρή νομιμοποιητική βάση που σημαίνει πλειοψηφία στη Βουλή και το λαό ώστε να μην επιτρέπει εύκολες και δημαγωγικές αμφισβητήσεις αλλά και 2) με σαφές περιεχόμενο και χρονοδιάγραμμα στόχων για τη σταθεροποίηση της οικονομίας, την αποκατάσταση της αξιοπιστίας της χώρας και την υποστήριξη της Κοινωνικής Συνοχής με δημόσιο έλεγχο των Υπουργών για τα πεπραγμένα τους από την Βουλή.

Μπορεί η, εδώ και τώρα, αντιμετώπιση της κρίσης να έχει πολιτικό και ιδεολογικό περιεχόμενο ή είμαστε καταδικασμένοι σε μια διαπραγμάτευση με βάση την πολιτική άποψη του ισχυρού και μάλιστα με αντιθεσμικές λειτουργίες; Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση εκτός για εκείνους που είναι έτοιμοι να υποταχθούν πλήρως ή, αντίθετα, να αυτοκτονήσουν ελπίζοντας να πάρουν μαζί τους όσους περισσότερους μπορούν.

Το ταμείο είναι άδειο. Αριστερή απάντηση με άδειο ταμείο δεν υπάρχει, διότι η αναδιανομή του πλούτου προϋποθέτει την παραγωγή του. Η «αριστερή» συζήτηση που έκαναν όλα τα κόμματα, χωρίς εξαίρεση, ήταν σε ποιους και πόσα (δανεικά) θα μοίραζαν, γι’ αυτό φτάσαμε στην καταστροφή.

Μια φιλολαϊκή απάντηση, σήμερα, προϋποθέτει μεταρρυθμίσεις, δηλαδή ένα νέο μοντέλο παραγωγής πλούτου με νέες αρχές και τρόπους για την αναδιανομή του. Αυτή η αντίληψη θα πρέπει πλέον να γίνει πλειοψηφική στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Αυτό σημαίνει ότι επιδιώκουμε τον δημόσιο έλεγχο αλλά όχι ένα κράτος - πάτρωνα. Γι’ αυτό είμαστε υπέρμαχοι της Κοινωνίας των Πολιτών και όχι των ψηφοφόρων-πελατών. Γι’ αυτό πιστεύουμε στον συνδικαλισμό αλλά όχι στις συντεχνίες. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε για την υποστήριξη με κανόνες και προτεραιότητες των δοκιμαζόμενων πολιτών και όχι των επιμέρους ισχυρών ομάδων. Έτσι θα κερδίσουμε μια πραγματική εθνική υπερηφάνεια.

Άννα Διαμαντοπούλου, 2012. Το περιεχόμενο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs Greece 3.0

Top Desktop version