therealdesign

Η Άννα Διαμαντοπούλου γράφει για το Νέο Λύκειο, συμμετέχοντας στον διάλογο που άνοιξε το matrix24.gr αναφορικά με τις προωθούμενες αλλαγές:

Για ακόμα μια φορά το βάρος των αδυναμιών στην λειτουργία  ενός Υπουργείου – και δη της Παιδείας – μεταφέρεται στους Βουλευτές και μάλιστα, ως κατεπείγουσα ανάγκη και ως παράπλευρη απώλεια του μνημονίου. Πολύ μεγαλύτερο είναι το βάρος για τους Βουλευτές του ΠΑΣΟΚ,  οι οποίοι από υπέρμαχοι των μεταρρυθμίσεων, υποχρεώνονται να στηρίζουν κομματικές λογικές της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της έλλειψης μιας καθαρής προγραμματικής συμφωνίας των  συγκυβερνώντων , που ακόμη ετοιμάζεται…

Η Κυβέρνηση επαναλαμβάνει τα ίδια και τα ίδια και στην Παιδεία, σε μία εποχή που θα έπρεπε να αλλάξουν τα πάντα, που πρέπει να αλλάξουμε όλοι μας.

Το σχετικό σχέδιο νόμου κατατέθηκε τελικά την περασμένη Τετάρτη. Ανασύρθηκε από το συρτάρι, αλλά είναι απόλυτα νοθευμένο ως προς τον μεταρρυθμιστικό του χαρακτήρα,  με διατάξεις που κινούνται σε αντίθετη κατεύθυνση και χωρίς  προϋπολογισμό και χρονοδιάγραμμα εφαρμογής.

Η μεταρρύθμιση που δεν έγινε …με εντολή Σαμαρά!

Ο μεγάλος παιδαγωγός Αλέξης Δημαράς είχε μιλήσει πολλές φορές για «τη μεταρρύθμιση που δεν έγινε ποτέ» στον χώρο της παιδείας , κυρίως λόγω της μεγάλης κομματικής και πολιτικής πόλωσης στα θέματα αυτά, της βραχύβιας θητείας  των Υπουργών  Παιδείας αλλά και της προχειρότητας στην προετοιμασία νόμων, ακόμη και σε θέματα παιδείας που τα αποτελέσματα τους  φαίνονται σε βάθος χρόνων. Γιατί βέβαια άλλο μια  μεταρρύθμιση που βλέπει συνολικά το εκπαιδευτικό σύστημα – από το δημοτικό μέχρι το πανεπιστήμιο -και άλλο αποσπασματικές ρυθμίσεις  ή αλλαγές στο σύστημα εξετάσεων κάθε 6 -7 χρόνια.

Το 2011 είχε κατατεθεί το ν/σ για το «ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ» , ένα ολοκληρωμένο νομοσχέδιο για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο και τις εισαγωγικές εξετάσεις. Ήταν το πέμπτο σε μια σειρά  πολυνομοσχεδίων (από την αντικειμενική και αξιοκρατική διαχείριση του εκπαιδευτικού προσωπικού των εκπαιδευτικών μέχρι την νέα δομή και λειτουργία των ΑΕΙ)  που είχαν ήδη ψηφισθεί.

Η προεργασία ήταν συγκεκριμένη. Ξεκίνησε αρχικά με την αξιολόγηση των προηγούμενων μεταρρυθμίσεων και προτάσεων του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας.

Μετά από δύο χρόνια διαβούλευσης με όλους τους εμπλεκομένους , συνεργασίας με εμπειρογνώμονες του ΟΟΣΑ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης (κατατέθηκε πλήρης μελέτη) μία ομάδα με ορισμένους από τους σημαντικότερους παιδαγωγούς της χώρας επεξεργάστηκε όλα τα παραπάνω και κατέθεσε στη Διακομματική Επιτροπή σχέδιο το οποίο έτυχε ευρείας αποδοχής.

Το σχέδιο είχε μια σαφή φιλοσοφία και υπηρετούσε ένα βασικό στόχο, που δεν είναι άλλος από την προοπτική της νέας γενιάς, σε μια εποχή που όλα συνεχώς αλλάζουν.

    Πως αναβαθμίζεται ο ρόλος της τεχνικής εκπαίδευσης για την αξιοπρεπή απασχόληση των νέων ανθρώπων και συμβολή τους στην ανάπτυξη της Χώρας,
    Πως μορφοποιείται το Λύκειο εξελισσόμενο σταδιακά από τα μαθήματα γενικής παιδείας σε μαθήματα εξειδίκευσης στην Γ΄ Λυκείου,
    Πως σταδιακά συνδέονται οι εξετάσεις με το Πανεπιστήμιο,
    Πως απαλλάσσονται τα παιδιά από τα φροντιστήρια, πως παραμένουν αντικειμενικά τα κριτήρια εισαγωγής,
    Πως προσεγγίζεται η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και των μαθητών,
    Πως εξασφαλίζεται η ενεργητική διαδικασία επαγγελματικού προσανατολισμού τους με διαφορετικό τρόπο.

Παράλληλα  υπήρχε η προσομοίωση εφαρμογής των νέων επιλογών, σε κάθε λύκειο της χώρας, λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό και τις ειδικότητες των εκπαιδευτικών, τις υπάρχουσες υποδομές αλλά και τα οικονομικά δεδομένα της χώρας, ώστε να λειτουργούν εξ ίσου αποτελεσματικά μικρά ή μεγάλα Λύκεια, στο κέντρο ή την περιφέρεια, προσβλέποντας σε ίσες δυνατότητες  τόσο  για τους μαθητές όσο και τους εκπαιδευτικούς.
Ακόμη σημαντικότερο θεωρώ (α) την επιτευχθείσα τότε συναίνεση, με σχεδιασμό σε βάθος δεκαετίας  έστω  και με επιμέρους συμβιβασμούς και (β) την εξασφάλιση των αναγκαίων πόρων για την υλοποίηση της μεταρρύθμισης από τα τότε προγράμματα  ΕΣΠΑ, που τελικά χάθηκαν λόγω της αναβλητικότητας στην ψήφιση του νόμου.

Με βάση τον τότε σχεδιασμό της συνολικής μεταρρύθμισης στην παιδεία, ο Σεπτέμβρης του 2014, θα σηματοδοτούσε την νέα εποχή στην εκπαίδευση.

Οι μαθητές θα είχαν όλοι τελειώσει το νέο Λύκειο ή το νέο Τεχνολογικό Λύκειο, με νέα προγράμματα σπουδών, με περιορισμό των μαθημάτων και με μαθήματα προετοιμασίας για τις εισαγωγικές, χωρίς  την ανάγκη για φροντιστήρια. Τα Πανεπιστήμια θα είχαν προετοιμασθεί για το νέο σύστημα  εισαγωγής, έχοντας  αποφασιστικό ρόλο στον τρόπο λειτουργίας τους, με βάση τους οργανισμούς και τους κανονισμούς λειτουργίας καθενός από αυτά, που όμως ακόμη δεν ξεκίνησαν, μετά τις αλλαγές που ακολούθησαν.

Όλα ανεστάλησαν. Ο Πρόεδρος της ΝΔ κ. Σαμαράς παρά την αρχική συμφωνία, αρνήθηκε τελικά να εισαχθεί το νομοσχέδιο στο Υπουργικό Συμβούλιο το Γενάρη του 2012  (τότε τα Υπουργικά Συμβούλια συζητούσαν τα Νομοσχέδια) υποστηρίζοντας ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου είναι μόνο για το PSI.

Ακόμη και η επιστολή που του έστειλα  την 1η  Μαρτίου 2012 ως αρμόδια Υπουργός για να επισημάνω ότι χάνουμε πολύτιμο χρόνο και πόρους που θα το πληρώσουν εκπαιδευτικοί και μαθητές δεν βρήκε καμία ανταπόκριση. Ουδεμία αντίδραση.  Έγιναν εκλογές και  το νομοσχέδιο μπήκε στο συρτάρι μαζί με το έτοιμο νομοσχέδιο για την έρευνα, στην κατάρτιση του οποίου είχε συμβάλλει καθοριστικά το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας και Τεχνολογίας (ΕΣΕΤ) υπό τον Πρόεδρο κ. Κριμιζή.

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική την προώθηση του ΝΕΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ.  Θεωρώ τις αλλαγές στην Β΄θμια εκπαίδευση ως ένα από τα σημαντικότερα θέματα στη χώρα.

Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν θα ήθελα και δεν θα υποστήριζα ένα περισσότερο τολμηρό και ανατρεπτικό νομοσχέδιο για το οποίο θα μπορούσε να επιτευχθεί συναίνεση στη Βουλή, ιδιαίτερα σήμερα που στη χώρα νόημα έχουν μόνο οι πολύ βαθιές μεταρρυθμίσεις.

Αντ’ αυτού σήμερα  ενεργούμε υπό την πίεση της τρόικας και με κατεπείγουσες διαδικασίες κεκλεισμένων των  θυρών.

Αιτία είναι οι  20 μήνες αδράνειας και άρνησης εφαρμογής ή  επεξεργασίας όσων είχαν συμφωνηθεί. Μια καθυστέρηση  που άνοιξε τελικά την μέχρι τότε κλειστή πόρτα  του  Υπουργείου Παιδείας στην τρόικα  και  έφερε  – όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις – την πίεση για μέτρα  αλλά και  την αριθμητική του μνημονίου  και  στα …σχολεία.

Παρακολουθούμε  και εδώ την ίδια πολιτική τακτική που είδαμε στην « επιχείρηση ανατροπής» του νόμου για τα ΑΕΙ και στην συνέχεια για την εφαρμογή του  «σχεδίου»  «Αθηνά». Αλλαγές πελατειακού τύπου, κατάθεση και απόσυρση άρθρων με βάση τις κομματικές και συντεχνιακές διευθετήσεις, φωτογραφικές ρυθμίσεις κτλ. Κυρίως δε, εξαίρεση σημαντικών τομέων από τη δημόσια τεχνική εκπαίδευση χωρίς τεκμηρίωση, διαθεσιμότητες χωρίς ατομική αξιολόγηση( φεύγουν  καθηγητές που βραβεύθηκαν ως Άριστοι ή έχουν υψηλά τυπικά προσόντα και ουσιαστικό έργο, όταν άλλοι με πλαστά μεταπτυχιακά παραμένουν ανέγγιχτοι), πολλαπλασιασμό αντί για μείωση των εξετάσεων, επιβάρυνση αντί για ελάφρυνση των οικογενειών με φροντιστήρια, αλλαγές στα προγράμματα  σπουδών χωρίς τεκμηρίωση και  χιλιάδες μαθητές μετέωροι να αναζητούν το μέλλον τους στην ιδιωτική εκπαίδευση.

«Όσο συνεχίζεις να δουλεύεις με τον ίδιο τρόπο έχεις τα ίδια αποτελέσματα» Το ζήσαμε για δεκαετίες.

Για να διαβάσετε την επιστολή της Άννας Διαμαντοπούλου προς τον  Αντώνη Σαμαρά  στις 1/3/2012 πατήστε εδώ.

Δείτε εδώ ολόκληρο το αφιέρωμα του matrix24.gr στο Νέο Λύκειο

Δείτε εδώ το άρθρο δημοσιευμένο στη σελίδα matrix24.gr

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στην εφημερίδα Real News:

Τίτλος οικονομικής εφημερίδας: «Την άφιξη των επικεφαλής της τρόικας αναμένει το οικονομικό επιτελείο, προκειμένου να παρουσιάσει το τελικό σχέδιο για το νέο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων». Τίτλος που αποτυπώνει μία υπαλληλική σχέση σε εκλεγμένη κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας.

Από το 2010 με τoν κίνδυνο της χρεοκοπίας, και  την απειλή της εξόδου από το ευρώ, με τη δυστυχία να απλώνεται  παντού γύρω μας, έπρεπε να προχωρήσουμε γρήγορα στις αναγκαίες από δεκαετίες μεταρρυθμίσεις.
Το μνημόνιο και η τρόικα εισέβαλαν τότε στη πολιτική ζωή του τόπου, διαμόρφωσαν διχαστικές γραμμές, έριξαν και έφτιαξαν κόμματα και αρχηγούς.
Όμως το στοίχημα: μεταρρυθμίσεις με δημοκρατία και εθνική κυριαρχία - όπως αυτή ορίζεται και περιορίζεται στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στην ΕΕ - και ταυτόχρονα προάσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν κερδίθηκε.

Δυστυχώς, το αδύναμο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στην υποκατάσταση του αναγκαίου Εθνικού Σχεδίου με μέτρα, τα οποία επιβάλλονταν και ελέγχονταν ως προς την υλοποίηση τους απο την θεσμικά ανεξέλεγκτη τρόικα . Πολλοί μάλιστα αποδέχθηκαν ως αναγκαία αυτή την πρακτική , απέναντι στην ασυνέπεια και την αδυναμία των κυβερνήσεων να συμφωνήσουν όσα πραγματικά μπορούν και να τα τηρήσουν .
Είναι, όμως, γεγονός ότι αυτός ο ρόλος της τρόικα , απαξίωσε ακόμα περισσότερο την πολιτική στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη και έφερε μια έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης στον ελληνικό λαό με τους πολιτικούς ταγούς του να φαίνονται ότι δεν ξέρουν, δεν θέλουν και δεν μπορούν.

Είμαστε και πάλι σε σταυροδρόμι. Κυβέρνηση  και Αξιωματική Αντιπολίτευση οφείλουν σύντομα να παρουσιάσουν το σχέδιο για τα μετά τον Μάιο του 2014 που λήγει το μνημόνιο και το χρηματοδοτικό κενό είναι δεδομένο.
Και οι δύο έχουν εξαντλήσει με μεγάλη δόση λαϊκισμού τα όπλα της καταγγελίας και της αναδιαπραγμάτευσης, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν τις εκλογές ως όπλο και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Έφτασε η στιγμή του τέλους στις υπεκφυγές και ψέματα στους πολίτες, οι οποίοι θέλουν απάντηση όχι απλά στο «τι φταίει» αλλά και το «τι μέλλει γενέσθαι» .
Πριν όμως απ΄αυτό και επειδή θα συνεχιστεί η σχέση μας με τους δανειστές, η αλλαγή του ρόλου της τρόικα στο πολιτικό σύστημα της χώρας είναι ζήτημα πολιτικό, θεσμικό και εν τέλει θέμα δημοκρατίας.
 Τέλος στην παράκαμψη της  πολιτικά και θεσμικά ορθής σειράς με τον Πρωθυπουργό να  διαπραγματεύεται  με την Τρόικα , την Τρόικα να ελέγχει τους Υπουργούς  και τελικά αυτή να αποφασίζει για τις λεπτομέρειες κάθε μέτρου, ενώ οι Βουλευτές καλούνται να επικυρώνουν αναρίθμητες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Αυτή τη λειτουργία την αισθάνομαι ως εθνική προσβολή που οδηγεί και σε πολιτικό αδιέξοδο και σε διαχειριστικό τέλμα.
Η σχέση κυβέρνησης - Τρόικα θα πρέπει να λειτουργήσει με  σεβασμό στους θεσμούς:
- Σε μια χώρα της Ευρώπης, η οποία βρίσκεται σε τεράστια οικονομική ανάγκη, ο Πρωθυπουργός διαπραγματεύεται με τους ομολόγους του,  
- η Βουλή εγκρίνει (ή όχι) κάθε συμφωνία,
-  οι Υπουργοί εφαρμόζουν την κυβερνητική πολιτική με στόχους και χρονοδιάγραμμα ανά τομέα, με διαφάνεια ώστε να μην υπάρχει η συνεχής σύγχυση με τους αριθμούς.
- Κάθε κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής (η οποία γνωρίζει την συμφωνία)  ελέγχει σε τριμηνιαία βάση, τον αντίστοιχο Υπουργό.
- και η Τρόικα πιστοποιεί με υπηρεσιακούς παράγοντες του κάθε υπουργείου την εξέλιξη των δεδομένων και των οικονομικών μεγεθών.

Θεωρώ υψίστης πολιτικής σημασίας ακόμα και σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες να αποκατασταθεί η έννοια της συλλογικής αυτοπεποίθησης του λαού μας και της πολιτικής αξιοπρέπειας,
παίρνοντας στα χέρια μας την ευθύνη του εθνικού σχεδίου , την ευθύνη των δύσκολων αποφάσεων και το σεβασμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που λειτουργεί με εκλεγμένους αντιπροσώπους οι οποίοι υποστηρίζουν κυβέρνηση και όχι υπαλλήλους…. Αλλιώς, ούτε θεωρίες «δύο άκρων» ούτε δήθεν τσαμπουκάδες απέναντι στον «Τόμσεν» θα μας σώσουν….
 
ΥΓ. Αναμφίβολα κάποιοι θα σκεφτούν ότι «τα λέει κατόπιν εορτής». Τους απαντώ αναγνωρίζω ότι μου αναλογεί από την συλλογική ευθύνη αλλά ως Υπουργός:
- Δεν είδα ποτέ την τρόικα.
- Τήρησα τις προγραμματικές δηλώσεις και εφάρμοσα εθνική πολιτική πχ. νόμος για τα ΑΕΙ
- Αρνήθηκα να υπογράψω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου το Μάρτιο του 2012 και τέλος
- Την παραπάνω πρόταση παρουσίασα δημοσίως, όταν ακόμα ήμουν Υπουργός.

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στο protagon.gr:

Αν ο Πρωθυπουργός πίστευε ότι το success story έχει βάση, ουσία, περιεχόμενο απτό και δεν αποτελεί επικοινωνιακό πυροτέχνημα, τότε δεν θα έκανε όλα αυτά που κάνει με αφορμή την υπόθεση της ΕΡΤ, εδώ και μία εβδομάδα.

Ο κ. Σαμαράς κατάλαβε ότι οι δεσμεύσεις της Κυβέρνησης, παρά τα όσα έλεγε, δεν είχαν υλοποιηθεί και αποφάσισε... να κάνει ομελέτα! Άνοιξε με φόρα το ψυγείο, άρπαξε τα αυγά και τα πέταξε με δύναμη στα πλακάκια της κουζίνας και όλοι -ο καθένας από τη μεριά του- παλεύουν να βρουν μια λύση να γίνει η ομελέτα...

Το συμπέρασμα παραπέμπει στην παντελή έλλειψη κουλτούρας, αλλά και διάθεσης συναίνεσης, στον πανικό και στην πίεση να κάνουμε γρήγορα και όπως να ‘ναι αυτά που δεν έγιναν στο χρόνο που έπρεπε και στην παγιωμένη αντίληψη των συντηρητικών όλου του πολιτικού φάσματος (της Δεξιάς και της Αριστεράς), ότι ο λαός θέλει (ενδόμυχα, επιζητά) αυταρχισμό. Κατά το κοινώς λεγόμενο «τσαμπουκά», το «Μπράβο, Μεγάλε»... Και τα τρία λάθος... Και τα τρία, επώδυνα αδιέξοδα.

1. Η συναίνεση είναι μια πολύπλοκη και επίπονη διαδικασία που απαιτεί τεχνοκρατική προετοιμασία, οργανωμένο διάλογο μέσα σε καθορισμένο χρονοδιάγραμμα και πλαίσιο, λογικούς συμβιβασμούς και εκπτώσεις στο "ΕΓΩ", κυρίως από τον πρωταγωνιστή.
Στην ομιλία του στην ΟΝΝΕΔ ο Πρωθυπουργός, αναφερόμενος στο Νόμο για τα ΑΕΙ που κατήργησε το άσυλο, είπε: «εμείς (η ΝΔ) τολμήσαμε!». Χάρηκα που το άκουσα! Τον νόμο 4009/11 για τα ΑΕΙ, τον εισηγήθηκα ύστερα από 12 κοινοβουλευτικές διαδικασίες, μία διακομματική επιτροπή και με απόφαση του τότε Υπουργικού Συμβουλίου. Αφού συμφωνήσαμε όλοι, ο καθένας δικαιούται να τον θεωρεί και δικό του και μπορεί έτσι να παλεύει για να τον υλοποιεί... Μήπως, άραγε, αυτό δεν είναι η προϋπόθεση των μεταρρυθμίσεων που θέλουν χρόνο και αφορούν διαφορετικές κυβερνήσεις;
Πώς εννοεί, όμως, το χτίσιμο της συναίνεσης ο κ. Σαμαράς ως Κυβερνήτης; Αν δεν αντιμετωπισθεί αυτό το θέμα, τότε οι εκλογές θα κρέμονται πάνω από τη χώρα σε κάθε κακοτράχαλη στροφή! Και οι στροφές είναι πολλές τους επόμενους μήνες.

2. Η τσαπατσουλιά ως μεταρρύθμιση! Ό,τι γίνεται με πανικό, χωρίς μελέτη χωρίς σοβαρή νομική, διοικητική και οικονομική προετοιμασία, καταρρέει με κρότο συμπαρασύροντας την οικονομία και την κοινωνία. Μια ματιά στα φορολογικά ή τα εργασιακά, μας πείθει περί αυτού.

3. Ο πολιτικός τσαμπουκάς, έχει στη Δημοκρατία, κοντά ποδάρια. Γιατί, "μάχαιραν έδωκας, μάχαιραν θα λάβεις"! Τι θα γίνει αν αντιδράσουν όλοι με τον ίδιο τρόπο; Τι θα γίνει -γίνεται, ήδη, δηλαδή- αν όλοι αντιδράσουν όπως ο Κυβερνήτης; Αν σύμμαχοι και αντίπαλοι κραυγάσουν ή το "δικό μας" ή "γαία πυρί μειχθήτω"; Θα γίνει αυτό που έζησε πολλές φορές αυτός ο τόπος, το προσωπικό και το κομματικό πάνω από το συμφέρον της Ελλάδας, με αποτέλεσμα ήττες και καταστροφές.

Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει δραματικά. Ευρώπη και Μέση Ανατολή, το γεωπολιτικό μας, δηλαδή, κέλυφος συνταράσσεται. Εμείς, διασωληνωμένοι με τον αναπνευστήρα ακόμη στην πρίζα, διχασμένοι και χωρίς εθνική συνοχή, συζητάμε ΠΑΛΙ για εκλογές. Σαν τον Σίσυφο, όλα πάλι από την αρχή.

Στο διαχρονικό καταφύγιο της ελληνικής οικογένειας οι γονείς θα έβρισκαν τρόπο να φτιάξουν ομελέτα ακόμα κι από τα αυγά στον τοίχο! Πάνω απ΄ όλα οι γονείς θα έκαναν τα πάντα για τα παιδιά τους! Γιατί δεν κάνει η κυβέρνηση το ίδιο; Η ανεργία στους νέους ξεπερνά το 55%.

Όχι εκλογές, αλλά όχι τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Εθνική πρόσκληση σε όλα τα δημοκρατικά κόμματα (ας πάρουν όλοι την ευθύνη τους)
Ανανέωση της κυβερνητικής συμφωνίας με παρουσίαση των αληθινών δεσμεύσεων και όχι τις ψεύτικες γενικότητες του προηγούμενου καλοκαιριού. Οφείλουμε ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑ.
Εθνική Ελλάδας στην Κυβέρνηση χωρίς κομματικές ισορροπίες.
Χρόνος για σοβαρό σχέδιο αναδιάρθρωσης της ΝΕΤ με τούς καλύτερους και όχι με διακομματική ισορροπία. Μια λύση εκπομπής προγράμματος μέχρι τότε δεν είναι δα και ο τετραγωνισμός του κύκλου, ούτε αφορά το Συμβούλιο Επικρατείας.
Η χώρα δεν μπορεί να περιμένει το Συνέδριο της ΝΔ! Ή ακόμη και τις γερμανικές εκλογές!
Οι Πρόεδροι ή θα πουν αλήθεια γιατί πρέπει να την πουν και θα το κάνουν με πίστη και όραμα και άρα θα γίνουν εθνικοί Ηγέτες ή θα πάνε σε εκλογές για την ΕΡΤ και θα παραιτηθούν από Πρόεδροι κι ας "πάνε για άλλα".

Πάντως και εκλογές τώρα και τα ίδια από την αρχή, δεν γίνεται.

Δείτε εδώ το άρθρο όπως δημοσιεύθηκε στο protagon: http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.post&id=25402

Η προαναγγελθείσα απεργία της ΟΛΜΕ ταράζει για ακόμη μια φορά την περίοδο των εισαγωγικών εξετάσεων.
Για να είμαι απολύτως ξεκάθαρη, οι εξετάσεις πρέπει να γίνουν και να γίνουν στην ώρα τους.
Δεν υπάρχει Υπουργός Παιδείας που να μην έχει έρθει αντιμέτωπος με αυτή την απειλή.
Δεν θα μιλήσω για τη συνδικαλιστική ηγεσία της ΟΛΜΕ.
Είναι η συνήθης στάση δεκαετιών, κάθε συντεχνίας , που χρησιμοποιεί τη δύναμή της εναντίον της κοινωνίας εκβιάζοντας μια αδύναμη και αμυντική (δίκαια τα αιτήματά σας, αλλά να τα δούμε αργότερα) πολιτική τάξη! (120.000 καθηγητές και αναπληρωτές + οι οικογένειές τους είναι θηριώδης αριθμός για τις εκλογές).

Θα μιλήσω για την πολιτική στην Παιδεία που είναι υπεύθυνη για αυτή την ετήσια κοινωνική απειλή, η οποία πέφτει στα κεφάλια μας σχεδόν κάθε χρόνο... ανεξαρτήτως κρίσης και μνημονίου.

Τι βρίσκεται πίσω από τη ετήσια απειλή της ΟΛΜΕ; Τι είναι αυτό που σχεδόν κάθε χρόνο απειλεί 100.000 νέα παιδιά; Ποια είναι αυτά που πρέπει να αλλάξουν για να σταματήσει αυτό το φαινόμενο; Δύο πράγματα:
• O ανορθολογισμός της κατανομής σχολείων στην επικράτεια και του τρόπου πρόσληψης και κατανομής των εκπαιδευτικών (αποτέλεσμα της πιο ακραίας πελατειακής λογικής... τεράστια σχολεία με 20 μαθητές και 17 καθηγητές, υπεράριθμοι καθηγητές στον ένα νομό -ελλείψεις στην ίδια ειδικότητα στον διπλανό νομό).
•  Και το ανεκδιήγητο σύστημα εισαγωγικών εξετάσεων, που ακυρώνει το Λύκειο και ενισχύει την παραπαιδεία (το οποίο για να αλλάξει έπρεπε να αλλάξει η δομή της λειτουργίας των ΑΕΙ).

Και τα δύο για να αλλάξουν χρειαζόταν μια θεμελιώδης στροφή στον κεντρικό άξονα της πολιτικής επιλογής : από την πολιτική που εξυπηρετούσε πρώτα τον καθηγητή και τις ανάγκες του και πρώτα τον βουλευτή, το δήμαρχο και τις πιέσεις τους, να στραφούμε στο δόγμα "ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ"!
Καθόλου εύκολο! Οι μαθητές δεν έχουν δύναμη πίεσης και είναι περαστικοί…
Οι συνεργάτες μου στο Υπουργείο ήταν αντίθετοι στο να δώσω στη μεταρρύθμιση αυτό τον τίτλο... θυμάμαι ο ΔΝ και ο ΓΚ μπήκαν αναστατωμένοι στο γραφείο μου προειδοποιώντας ότι ξεκινώ πόλεμο!!
Ξεκίνησα! Ο ΣΥΡΙΖΑ (δηλώσεις σαν αυτές του κ. Κουράκη ήταν στην ημερήσια διάταξη) και οι φίλιες συνδικαλιστικές του δυνάμεις (ισχυρές) ξεσπάθωσαν, οι άλλες παρατάξεις  ακολούθησαν.
Τι έγινε λοιπόν από τον Νοέμβριο του 2009 μέχρι τον Μάρτιο του 2011 γι΄ αυτά τα δύο θέματα; Και μάλιστα όταν ο προϋπολογισμός πήγαινε στα Τάρταρα, οι μισθοί των εκπαιδευτικών κατρακυλούσαν και οι "αγανακτισμένοι εκπαιδευτικοί" ήταν αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια και επιχειρούσαν να διαλύσουν και την πιο ...μικρή εκδήλωση;

Α) Ο εξορθολογισμός του συστήματος ή η πολιτική του αυτονόητου

1. Έγινε αποτύπωση του αριθμού των εκπαιδευτικών, των σχολείων, των τμημάτων, του μαθητικού δυναμικού, του πλεονάζοντος ή ελλείποντος προσωπικού. Σχεδιάστηκε εφαρμόστηκε και λειτούργησε η ηλεκτρονική κάρτα σχολείου ώστε με το πάτημα ενός κουμπιού, να έχει η διοίκηση και ο Υπουργός την κατάσταση σε κάθε σχολείο, κάθε λεπτό, όποτε θελήσει.

2. Αντικειμενοποιήθηκαν απολύτως οι προσλήψεις και συναρτήθηκαν με τις ανάγκες των σχολείων και όχι με τις πολιτικές συμφωνίες... πόσοι θα μπουν από κάθε ειδικότητα ώστε να ισορροπούμε με όλους (αυτό το μέτρο έβαλε απέναντι μου το "σύλλογο αδιόριστων εκπαιδευτικών», που αριθμούσε όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι 100.000, και που μου επιτίθονταν με βία όπου περπατούσα ή μιλούσα!)

3. Γύρισαν στα σχολεία τους 5000 εκπαιδευτικοί (φέτος αποσπάσθηκαν πάλι 4500), μπήκαν αντικειμενικά κριτήρια στις αποσπάσεις και καταργήθηκαν όλες οι ρουσφετολογικές εξαιρέσεις στην προσμέτρηση των μορίων της θέσης όπου υπηρετεί ο εκπαιδευτικός (τις οποίες επανέφερε η τρικομματική κυβέρνηση).

4. Σχεδιάστηκε, νομοθετήθηκε και υλοποιήθηκε η πολιτική αξιολόγησης. Η πρώτη φάση της αξιολόγησης των σχολείων (παρά την αντίδραση ακόμα και με ξύλα εναντίον καθηγητών που την εφάρμοσαν) είναι σε εξέλιξη και από τον Σεπτέμβριο επίκειται η γενίκευση της σε όλα τα σχολεία.

5. Συγχωνεύτηκαν ή έκλεισαν 2000 σχολεία με παιδαγωγικά και οικονομικά κριτήρια, όχι γιατί το είπε η Τρόικα, αλλά γιατί έτσι έπρεπε να γίνει, για τις ανάγκες των μαθητών και της χώρας.

6. Νομοθετήθηκε η δυνατότητα να αποσπώνται εντός περιφέρειας οι υπεράριθμοι εκπαιδευτικοί, ώστε να αντιμετωπίζονται οι ανάγκες των σχολείων.

Ο ΣΥΝΟΛΙΚΟΣ ΟΜΩΣ ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑΤΑ, ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ. ΤΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΑ ΜΕΣΑ ΕΧΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΠΟΔΑΡΙΑ ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗ ΡΙΖΑ ΤΟΥ.

Β) Η Μεταρρύθμιση στο Λύκειο στην Τεχνολογική Εκπαίδευση και οι Εισαγωγικές, που ακολούθησε τη μεταρρύθμιση που ξεκίνησε από την υποχρεωτική εκπαίδευση με το «Νέο Σχολείο»

Τον Γενάρη του 2012, υπήρξε διακομματική συναίνεση για το νέο λύκειο για το νέο τεχνολογικό λύκειο και για το νέο σύστημα εξετάσεων. Μετά απο 2 χρόνια συστηματικής δουλειάς με τον ΟΟΣΑ, διαβούλευσης με το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, τη λειτουργία Διακομματικής επιτροπής και τη λειτουργία ειδικής ομάδας παιδαγωγών με επικεφαλής τον κ. Μπαμπινιώτη, καταλήξαμε σε συναίνεση ώστε το νέο σύστημα να ξεκινήσει το 2014.
Το τι συνέβη και πώς χάθηκε ακόμη μία ευκαιρία φαίνεται στην τότε επιστολή προς τον κ. Σαμαρά την οποία δημοσιοποιώ για πρώτη φορά (διαβάστε την στο τέλος του κειμένου).
Τα παραπάνω και πολλά άλλα:
• Ψηφίσθηκαν από πολλούς βουλευτές αλλά υποστηρίχθηκαν από λίγους που είχαν τη φλόγα και την τόλμη να πάνε κόντρα στον 40ετή λογική της μεταπολίτευσης
• Πολεμήθηκαν με λύσσα από κόμματα της Αριστεράς, τα συνδικάτα και τις κομματικές παρατάξεις
• Έγιναν δεκτά με ανακούφιση, χωρίς όμως έκδηλη υποστήριξη απο μεγάλο μέρος Εκπαιδευτικών
• Υποστηρίχθηκαν από σημαντικό μέρος των ΜΜΕ.
Ανταποκρίθηκαν στο κοινό αίσθημα, στη κοινή λογική των πολιτών.
Δεν έχω μιλήσει μέχρι τώρα!
Ξέρω τον αντίλογο που θα δεχθώ (με ή χωρίς ακρότητες;): «μιλάς εσύ που ψήφισες το μνημόνιο, που δεν είχαν τα παιδιά βιβλία κλπ»
Ναι μιλώ εγώ, που ψήφισα συνειδητά το μνημόνιο, γιατί ήταν η μόνη λύση για τη αποτροπή της κατάρρευσης της χώρας, εγώ που αφού δεν το πρόλαβα  ανέλαβα προσωπικά την ευθύνη για τα βιβλία, ανεξάρτητα που ήταν το σφάλμα και που άλλαξα ριζικά το σύστημα ώστε να μη συμβεί ξανά σε κανέναν... Εγώ που έκανα λάθη, παραλείψεις , που αναστάτωσα με τις αποφάσεις μου τη ζωή πολλών ανθρώπων, αλλά που πάλεψα με πολλούς ανθρώπους, πέρα απο τα όρια για να αλλάξουμε το πιο σημαντικό αλλά εξαιρετικά προβληματικό σύστημα στη χώρα: ΤΟ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ. Ένα σύστημα που υπάρχει και λειτουργεί ΜΟΝΟ χάρη σε ένα κρίσιμο αριθμό σπουδαίων αφιερωμένων εκπαιδευτικών, που όμως απελπισμένοι μένουν σιωπηλοί και ασχολούνται (παλεύοντας με τα θηρία του συστήματος) μόνο με τους μαθητές τους. Σ΄αυτούς υποκλίνομαι, σ΄αυτούς ελπίζω.
Αυτοί είναι που θα σώσουν τις εξετάσεις.

Ακολουθεί η επιστολή στον κ. Σαμαρά το Μάρτιο του 2012:

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στην Καθημερινή της Κυριακής:

Οι πρόσφατες διαπιστώσεις του ΔΝΤ και της τρόικας για τα προβλήματα του φορολογικού συστήματος δεν μπορεί να αποτελούν έκπληξη. Ολα αυτά λέγονται επί δεκαετίες, όμως κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις, συντηρούμε το άδικο και αναποτελεσματικό φορολογικό σύστημα που καταγγέλλουμε, αρκούμενοι σε αποσπασματικά περιπτωσιολογικά μέτρα, σε «Συντελεστο-ρυθμίσεις».

Με μερικές δεκάδες φορολογικά νομοσχέδια, εκατοντάδες αλλαγές του κώδικα φορολογικών στοιχείων την τελευταία δεκαετία και περίπου μισή χιλιάδα εγκυκλίους από το 2009 μέχρι σήμερα, διατηρούνται ανέπαφες οι βασικές παθογένειες. Αυτό συνεχίζεται, ακόμα και τώρα που είναι επιτακτική μια ριζική μεταρρύθμιση με ένα Εθνικό Φορολογικό Σύστημα (ΕΦΣ).

Ουσιαστικά αυτό σημαίνει: στη σημερινή κρίση και ύφεση να απαντήσουμε στο τι θέλουμε από το φορολογικό σύστημα, πώς συμμετέχουν και τι περιμένουν οι εξουθενωμένοι Ελληνες πολίτες, ποιο είναι το σύστημα υλοποίησης και ποιοι μπορούν να το κάνουν πράξη.

Επιγραμματικά:

1. Αλλαγή στόχου. Στην εποχή του ανταγωνισμού των κρατικών φορολογικών συστημάτων (ένα από τα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίσει η Ε.Ε.) το ΕΦΣ πρέπει να υπηρετεί ένα εθνικό σχέδιο για τη χώρα. Δηλαδή να υποστηρίζει τις βασικές επιλογές για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, για την αντιμετώπιση του δημογραφικού, για την ενεργειακή και περιβαλλοντική πολιτική. Η αντιμετώπιση των ανισοτήτων πρέπει να συμπληρώνονται από την πολιτική δαπανών του προϋπολογισμού. Το φορολογικό σύστημα στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης πρέπει να δημιουργεί συγκριτικά πλεονεκτήματα και κίνητρα για την αύξηση του εθνικού και ατομικού πλούτου, ο οποίος με τη σειρά του θα δώσει τα αναγκαία έσοδα.

2. Εμπιστοσύνη. Η έλλειψη εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και στους πολίτες έχει υπαγορεύσει το σημερινό αδιέξοδο σύστημα. Χιλιάδες σελίδες κρατικών εγγράφων, πολύπλοκες, λεπτομερείς και περιπτωσιολογικές ρυθμίσεις επιχειρούν να προβλέψουν κάθε κοινωνική ιδιαιτερότητα και κάθε παράβαση. Αυτό με τη σειρά του έχει οδηγήσει σε ένα δαιδαλώδες διοικητικό σύστημα με πολλαπλά επίπεδα ελέγχου και συνεχή εμπλοκή της δικαιοσύνης σε ατελέσφορες διαδικασίες. Το αποτέλεσμα γνωστό, φοροδιαφυγή, γραφειοκρατία, διαφθορά.

Ας σκεφτούμε αλλιώς. Το κράτος εμπιστεύεται τον πολίτη και αποδέχεται ηλεκτρονικά την κατάθεση της δήλωσής του, έχοντας ο ίδιος την απόλυτη ευθύνη απόδειξης της αλήθειας των όσων δηλώνει. Αλλαγή του συστήματος δειγματοληπτικών ελέγχων με συνεχώς εναλλασσόμενους ελεγκτές και τιμωρία άμεση και «χωρίς έλεος» στους καταχραστές της εμπιστοσύνης του Δημοσίου. Από την αντίληψη του «δεν σε εμπιστεύομαι και δεν με αναγνωρίζεις», στη λογική του «σε εμπιστεύομαι και έχεις την ευθύνη».

3. Απλό, σαφές και κατανοητό. Το φορολογικό νομοσχέδιο πρέπει να είναι λιτό με φορολόγηση των εισοδημάτων με ενιαία, προοδευτική κλίμακα, προσδιορισμό του αφορολόγητου με βάση τον κατώτατο βασικό μισθό και κατάργηση των αυτοτελών φορολογιών. Η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση και οι φορολογικοί ανταγωνισμοί περιορίζουν τον αναδιανεμητικό ρόλο της φορολογίας. Οι ανισότητες, που σαφώς υπάρχουν, είναι πιο εφικτό, πλέον, να αντιμετωπιστούν μέσα από πολιτικές χρηματοδοτούμενες από τον προϋπολογισμό. Η σημερινή πολυπλοκότητα, (π.χ. 33 συντελεστές στην ακίνητη περιουσία) οδήγησαν και σε τεράστιες αδικίες και σε τεράστια φοροδιαφυγή. Από το πολύπλοκο και μη εφαρμόσιμο στο απλό και εφαρμόσιμο.

4. Η διοικητική οργάνωση του συστήματος: αξιοκρατία, αξιοποίηση της τεχνολογίας και αξιολόγηση βάσει στόχων. Επί δεκαετίες αποτύχαμε και στα τρία. Αλλαγή του μηχανογραφικού συστήματος και επιλογή στελεχών με διεθνείς προκηρύξεις από τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είναι δύο επιλογές που απαιτούν μετωπική σύγκρουση με συμφέροντα και συντεχνίες. Ισως σε αυτό το σημείο είναι η πιο τυπική περίπτωση αναμέτρησης με το «βαθύ» σύστημα της μεταπολίτευσης.

5. Εθνική συνεννόηση. Το ΕΦΣ για να έχει διάρκεια προϋποθέτει δέσμευση των κομμάτων που έχουν αίσθημα εθνικής ευθύνης σε βασικές αρχές που δεν θα αλλάξουν για 10 τουλάχιστον χρόνια. Μέσα σε αυτές θα πρέπει να είναι η απόλυτη δέσμευση για τη μη ύπαρξη «φορολογικής αμνηστίας»! Τα τελευταία 30 χρόνια ο μέσος όρος ρυθμίσεων ήταν μία κάθε δυόμισι χρόνια.

Εφικτό; Από τα πλέον δύσκολα θέματα για τη χώρα, όπου δεν υπάρχει η κουλτούρα της συνεννόησης και της συναίνεσης σε πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Αρκεί κανείς να συνειδητοποιήσει πόσο μεγάλο λάθος για το μέλλον των κυβερνήσεων συνασπισμού στη χώρα είναι η έλλειψη Συμφωνίας Διακυβέρνησης ανάμεσα στα δύο κυβερνώντα κόμματα για τα μεγάλα θέματα, ένα από τα οποία είναι το φορολογικό.

Και η τρόικα, θα αναρωτηθεί κάποιος; Απάντηση: Ουδέποτε μέχρι σήμερα παρουσιάσαμε ένα δικό μας εθνικό σχέδιο με άλλη προσέγγιση και πολλαπλασιαστές που θα οδηγούν στους αναγκαίους στόχους μέσα από καρότο, δηλαδή δημιουργικότητα και ελπίδα και όχι το υποχρεωτικό μαστίγιο με τα γνωστά αποτελέσματα. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές καταλήγει να γίνεται επί συντελεστών γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία της πραγματικής και όχι «δήθεν» μεταρρύθμισης.

Τώρα που το κλίμα αλλάζει πάλι, ας ελπίσουμε ότι κατανοούμε, πως κανείς Ευρωπαίος, Ρώσος ή Κινέζος δεν έχει έτοιμη λύση να μας προσφέρει. Η λύση έχει ένα υποκείμενο, το ελληνικό πολιτικό σύστημα που πρέπει επιτέλους, μετά από όσα του συνέβησαν να αλλάξει. Κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, με πρωτοβουλία του πρωθυπουργού πρέπει να ξεκινήσουν αυτή την εθνική συνεννόηση.

Και επειδή η ιστορία ανθρώπων και κομμάτων δεν δίνει πολλές ελπίδες, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη ενός πολιτικού χώρου με συγκροτημένες και ρηξικέλευθες θέσεις.

Το άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της εφημερίδας: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_2_14/07/2013_526686

Παραθέτω άρθρο μου στο esos.gr για την Τεχνική εκπαίδευση:
Η Τέχνη της πολιτικής και η τεχνική εκπαίδευση
Η τεχνική εκπαίδευση είναι ο μεγάλος ασθενής και ταυτόχρονα το μεγάλο ζητούμενο για την χώρα.
Ενώ λοιπόν ένα χρόνο τώρα η Κυβέρνηση δεν κάνει τίποτε ξαφνικά η κατάργηση ειδικοτήτων και μαζί τους συγκεκριμένων σχολών βαφτίζεται ως μεταρρύθμιση
Το σενάριο δυστυχώς  επαναλαμβάνεται. Οι Κυβερνήσεις παγώνουν μπροστά στο μέγεθος των προβλημάτων κι όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι( δηλ η  εκταμίευση στην τρόικα) ο αυταρχισμός ,η τσαπατσουλιά και η μονομέρεια ονομάζονται αποφασιστικότητα και η αποσπασματική δράση μεταρρύθμιση.
Νομίζουν ότι προχωρούν σε τομές και η διάλυση του Δημόσιου τομέα  απορυθμίζει τη χώρα και την πολιτική. Οι πολίτες και οι πλέον μετριοπαθείς αν συνεχιστεί αυτή η ανικανότητα και το πελατειακό βασίλειο θα αμφισβητήσουν αυτή καθ αυτή τη Δημοκρατία
Μετά από τρία χρόνια  κρίσης όλοι ξέρουμε! Χωρίς ανάπτυξη το πρόγραμμα δεν βγαίνει
Την ανάπτυξη δεν θα μας την προσφέρει κανείς :ούτε γιατί θα τον πείσουμε ούτε γιατί θα τον απειλήσουμε. Εμείς μόνοι μας έχοντας ελάχιστο πια χρόνο πρέπει να αλλάξουμε το κράτος και τη δημόσια υπηρεσία για να αλλάξουμε την οικονομία και να δώσουμε προοπτική. Η ανάπτυξη δεν έρχεται από μια βροχή από Ευρώ έρχεται από ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις σε όλους τους τομείς.
Τελευταίο Παράδειγμα οι κατάργηση ειδικοτήτων και οι διαθεσιμότητες εκπαιδευτικών. Η συζήτηση εστιάζεται σ αυτά τα δύο θέματα !τι γίνεται με τα παιδιά (350000 μαθητές), με την αγορά εργασίας, με την ανάπτυξη που χρειάζεται άλλου είδους τεχνικούς και υπηρεσίες; …σιγή
Αν δεν παρέμβουμε άμεσα και με σχέδιο για τη μεταρρύθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης, γρήγορα θα μιλάμε για νέα κατάργηση σχολών και πολλές απολύσεις
Είναι εξαιρετικά μεγάλης σημασίας το γεγονός του ότι  δεν ψηφίσθηκε λόγω των πολιτικών αναταράξεων και της ακατανόητης άρνησης του κ. Σαμαρά η μεταρρύθμιση για το τεχνικό Λύκειο το 2012. Το τίμημα προκύπτει βαρύ
Η ήδη εξαιρετικά προβληματική Τεχνική Εκπαίδευση αντί να αναδιαρθρωθεί κινδυνεύει με κατάρρευση
Τουλάχιστον ας κατατεθεί τώρα , τη Δευτέρα, το νομοσχέδιο  για τη τεχνική εκπαίδευση ,που είναι η μήτρα για την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου για τη χώρα
Υπάρχει  πλήρης έρευνα και μελέτη (2010)με λεπτομερή καταγραφή της κατάστασης και αποτύπωση των πλέον επιτυχημένων ευρωπαϊκών συστημάτων
Είχε γίνει ευρύτατη διαβούλευση (2011), το τελικό κείμενο είχε διαμορφωθεί από το ΕΣΥΠ (εθνικό συμβούλιο Παιδείας) και κατατέθηκε πλήρες νομοσχέδιο στο οποίο συμφώνησαν τα κόμματα(2012)! Τα δημοσιοποιώ όλα στην ιστοσελίδα μου
Ας γίνει ένα βήμα ,που δείχνει πως δημοσιονομική εξυγίανση μπορεί να συνδυασθεί με πραγματικές μελετημένες και συναινετικές μεταρρυθμίσεις που μπορούν να αλλάξουν τη χώρα! Που μπορούν να δώσουν προοπτική. Οι θέσεις εργασίας στο Δημόσιο θα διατηρηθούν μόνο αν τελικά προσφέρουν πραγματική υπηρεσία στη χώρα. Οι κινήσεις πανικού και οι ηρωικές  αντιδράσεις  ( οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) χωρίς αλήθεια και χωρίς στόχο επιταχύνουν την καταστροφή

και επανακατεθέτω παρακάτω όλα τα κείμενα:
[Επισυνάπτονται παρακάτω (δείτε στα "Συνημμένα Αρχεία"): Σχέδιο Νόμου, Αιτιολογική Έκθεση, Πρόταση Διαλόγου και όλες τις αναγκαίες έρευνες και μελέτες σχετικά με την μεταρρύθμιση]

Είναι μεγάλη τιμή να δίνεται σε κάποιον η ευκαιρία να μιλήσει για σημαντικούς ανθρώπους. Γίνεται μάλιστα μεγαλύτερη η τιμή όταν διαθέτει κανείς το επιπλέον προνόμιο να έχει συνεργαστεί, αγωνιστεί και πετύχει μαζί τους.

Αυτό νιώθω τώρα που γράφω για τον Βασίλη Παπάζογλου, καθώς, δυστυχώς, δεν μπορώ απόψε να είμαι μαζί σας, ανάμεσα στη συντροφιά όσων έχουν τη χαρά να ανήκουν στους φίλους του Βασίλη.

Δεν θα είναι υπερβολή αν πω ότι από όλες τις ευχάριστες και δύσκολες στιγμές της θητείας μου στο Υπουργείο Παιδείας, εκείνη που θα μου μείνει για πάντα χαραγμένη, είναι η πρωτοφανής για τα Ελληνικά πολιτικά δεδομένα, επιτυχία της ψήφισης του Νόμου για την αναβάθμιση των ελληνικών ΑΕΙ.

Μία μεγάλη πολιτική επιτυχία που προέκυψε μέσα από συνδυασμό διεθνούς και εθνικής εμπειρίας,  μεθοδικότητας, υψηλής επιστημοσύνης, συντονισμού, ευελιξίας και κυρίως βούλησης και αποφασιστικότητας.

Αυτά τα χαρακτηριστικά, δηλαδή, που διαθέτει ο Βασίλης και πάνω στα οποία μαζί με τους συνεργάτες μας, αλλά και τη στήριξη πολλών από εσάς, χτίσαμε κάτι για το οποίο αξίζει να λες ότι η πολιτική έχει ακόμα να δώσει στον τόπο.

Αυτή τη μεταρρύθμιση λοιπόν, θα κληθεί και το πολιτικό σύστημα και οι άνθρωποι της Ανώτατης Εκπαίδευσης και οι φοιτητές και οι πολίτες να υπερασπισθούν ως ένα δικό τους κτήμα. Ένας δικός τους στόχος έξω και πέρα από τη Δανειακή Σύμβαση και το Μνημόνιο.

Ούτε δογματικοί είμαστε ούτε ριψάσπιδες όμως. Ο Νόμος πρέπει να εφαρμοστεί και, όπως ο ίδιος άλλωστε περικλείει στην φιλοσοφία του, όπου χωλαίνει πρέπει να διορθωθεί.

Δεν νοείται όμως επέμβαση εκ των προτέρων και με ιδιοτέλεια σε έναν Νόμο που δεν εφαρμόζεται πλήρως από ανθρώπους που αποσκοπούν και έχουν δημοσίως δηλώσει τη συνολική ακύρωση του.

 Εύχομαι ο χώρος της Εκπαίδευσης να έχει την τύχη να υπηρετείται πάντα από επιστήμονες, δασκάλους και κυρίως ανθρώπους σαν τον Βασίλη Παπάζογλου.

Τον χρειαζόμαστε για όλα τα μεγάλα και σημαντικά που έχουμε μπροστά μας.