therealdesign

Άρθρο - παρέμβαση στην Athens Voice με αφορμή το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών και την αντανάκλαση του στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος:

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων χρόνων της κρίσης, οι προγνώσεις για τη διάλυση του ευρώ και τις καταστροφικές επιπτώσεις της, δημιούργησαν ρίγη πανικού σε Βορρά και Νότο, σε Ε.Ε., ΗΠΑ μέχρι και την μακρινή Ασία.

Το 2012 το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Οικονομικών Μελετών “Prognos” είχε εκτιμήσει ότι η έξοδος Ελλάδας, Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας από το ευρώ θα στοίχιζε στην παγκόσμια οικονομία 17,2 τρισεκατομμύρια ευρώ! Με απλά λόγια δεν θα έμενε τίποτα όρθιο σε αγορές αλλά και χώρες...Η Ε.Ε. δια των θεσμών της και με την καθοδήγηση της Γερμανίας και Γαλλίας αντέδρασε πολύ αργά, έκανε πολύ λίγα και εκατομμύρια άνθρωποι πλήρωσαν και πληρώνουν τεράστιο κόστος.

Σήμερα η Ευρώπη φλέγεται: Η Ιταλία φαίνεται ακυβέρνητη με την πλειοψηφία του λαού να ρισκάρει την έξοδο από το ευρώ και τις πολιτικές φωνές της σύνεσης και της συντεταγμένης πορείας να μην μπορούν να πείσουν. Στην Ελλάδα η κρίση συνεχίζει να βαθαίνει με απρόβλεπτες κοινωνικές αντιδράσεις, στην Κύπρο η νέα κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με τεράστια προβλήματα, στην Ισπανία μια κυβέρνηση στα όρια ανοχής και με αποσχιστικά προβλήματα, η Βουλγαρία δεν έχει κυβέρνηση και η Γαλλία βλέπει πια στους δείκτες της τα μηνύματα της κρίσης, ενώ η Βρετανία απειλεί με αποχώρηση από τό ευρωπαικό οικοδόμημα.

Είναι σαφές ότι δεν μιλούμε πια μόνο για οικονομική κρίση. Βιώνουμε μια βαθιά κρίση δημοκρατίας, όπου οι πολιτικοί δεν συναντούν πλέον την υποστήριξη ούτε καν την ανοχή των πολιτών, μια βαθιά κρίση προσανατολισμού για το που πορεύεται η Ε.Ε.. Το τοπίο αλλάζει δραματικά και με ταχύτητα. Ο αντιευρωπαϊκός λαϊκισμός, ο εθνοκεντρικός λόγος και η εσωστρέφεια, η άρνηση αυτογνωσίας και κατανόησης του άλλου, η ανάδειξη εκ νέου αρνητικών στερεοτύπων και εθνικών αρετών, φαίνεται να γυρίζουν την Ευρώπη πίσω πριν το 1959.

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι εκλεγμένοι δηλαδή ηγέτες των 27) με την ηγεσία της Γερμανίας και την υποστήριξη της Γαλλίας, αρνήθηκαν να διδαχθούν από το παρελθόν και με μυωπική προσέγγιση "τακτοποίησαν" τα προβλήματα των χωρών ως να επρόκειτο για “business” plan μιας επιχείρησης.

Η δημοκρατία, η ειρήνη και η ευημερία δεν επιτυγχάνονται χωρίς οικονομικές προϋποθέσεις. Παραβλέψαμε οτι υπάρχει το κρίσιμο σημείο, το όριο που αφορά την αντοχή, την αξιοπρέπεια και την προοπτική του ατόμου και του συνόλου πέρα από το οποίο, συντάγματα και νόμοι, οικονομικές αναλύσεις και ορθολογικά επιχειρήματα σαρώνονται από την ορμή της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Η κάθε χώρα έχει τις δικές της αδυναμίες και τα δικά της συγκριτικά πλεονεκτήματα. Στις χώρες του Νότου, ιδιαίτερα στην Ελλάδα και την Ιταλία, η κρίση ανέδειξε με ένταση τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, αποδόμησε το πολιτικό κατεστημένο, ενοχοποίησε μέχρι...προδοσίας τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις και ανέδειξε πρωταγωνιστές τους εκφραστες των πλέον ακραίων μορφών λαϊκισμού. Η ανασυγκρότηση και οι μεταρρυθμίσεις σε μια χώρα απαιτούν χρόνο και περιβάλλον εμπιστοσύνης. Αλλιώς, κάθε είδους έκρηξη ίσως διαφορετική από αυτή του παρελθόντος αλλά ίδιας έντασης θα σαρρώσει τα πάντα.

Αν και δεν συνηθίζεται σε άρθρο, καταθέτω το παρακάτω διάγραμμα του Fabian Lindner (Social Europe Journal). Μια δραματική απεικόνιση που δείχνει ότι η αναπτυξιακή βύθιση στην Ελλάδα τέσσερα χρόνια μετά την κρίση είναι μεγαλύτερη και από αυτή της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, η οποία ήταν αρκετή για να διαλύσει την Πρώτη Γερμανική Δημοκρατία.
Τώρα που στις πολιτισμένες πολιτείες της Ευρώπης υπάρχει πείνα, οργή και απελπισία μην μας εκπλήσει η αντίδραση των πολιτών Οι Ιταλοί βλέπουν στην Ελλάδα εικόνες από το μέλλον και οι Γερμανοί αρνούνται να μελετήσουν το δικό τους παρελθόν.

Ζούμε σε μία εποχή που οι γεωπολιτικές εξελίξεις, η μεταφορά δηλαδή δύναμης από τη Δύση στην Ανατολή, και οι μεγάλες αλλαγές στη Μέση Ανατολή και την Αφρική απαιτούν μία Ε.Ε. ενωμένη και ισχυρή. Η μεγαλύτερη χώρα της Ευρώπης δεν είναι παρά μία μικρή χώρα στο παγκόσμιο σύστημα. Το 2050 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα είναι 9 δισεκατομμύρια, ενώ ο πληθυσμός της Ευρώπης θα ανέρχεται μόλις στο 7%, από 20% το 1950. Οι μεγαλύτερες χώρες της Ε.Ε. θα αποτελούν το πολύ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού και το Ευρωπαϊκό ΑΕΠ θα είναι μόνο το 10% της παγκόσμιας παραγωγής, και αυτό μειωμένο κατά 30% από το 1950. Κανείς δεν μπορεί πια μόνος του. Για αυτούς τους λόγους μια Ομοσπονδία Εθνών Κρατών είναι μια σοβαρή προοπτική για την ειρήνη και ευημερία των λαών, μια ασπίδα για όλους.

Η Ε.Ε. δεν μπορεί να συνεχίσει χωρίς τη λαϊκή υποστήριξη αλλά ούτε και να καταλήξει σε μία νομισματική συνένωση αποκλινουσών οικονομιών. Η ατζέντα διαμορφώνεται καθημερινά από το συμφέρον των κρατών, δηλαδή από την ανάγκη των ίδιων των λαών. Η ατζέντα αυτή είναι πιά μπροστά μας. Δεν μπορούμε να περιμένουμε εσαεί να παρουσιαστούν ηγέτες ευρωπαϊκού διαμετρήματος για να προσδιορίσουν κατεύθυνση και δράση ούτε το Γερμανικό εκλογικό ημερολόγιο. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το Ευρωκοινοβούλιο πρέπει να δράσουν. Οι χώρες του Νότου και οι ηγεσίες όλου του πολιτικού φάσματος πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία.

Η Ε.Ε. για να ολοκληρωθεί πρέπει να έχει λαικό αφήγημα προοπτικής και ελπίδας για το μέλλον και δράση για το παρόν. Το αφήγημα πρέπει να βασίζεται στους πυλώνες ύπαρξης της Ευρώπης προς όφελος των λαών της. Δηλαδή, την ειρήνη, τη δημοκρατία, το νέο γεωπολιτικό της ρόλο, την οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη και την ισομερή κατανομή της ανάπτυξης. Η δράση σημαίνει αλλαγή του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) τώρα και έκδοση χρήματος με ένα παράλληλο επενδυτικό πρόγραμμα σε ευρωπαϊκά δίκτυα που θα τονώσει άμεσα οικονομίες και απασχόληση. Μια νέα περίοδος της Ε.Ε. ξεκινά με τις Ιταλικές εκλογές με το δίλημμα να οριστικοποιείται: πολιτική ενοποίηση ή διάλυση; Θα παλέψουμε με όραμα για το πρώτο για να μην επιτρέψουμε να μας διαλύσει το δεύτερο.

Δείτε εδώ το άρθρο δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα της Athens Voice

Άρθρο της Άννας Διαμαντοπούλου στην εφημερίδα Real News:

Τίτλος οικονομικής εφημερίδας: «Την άφιξη των επικεφαλής της τρόικας αναμένει το οικονομικό επιτελείο, προκειμένου να παρουσιάσει το τελικό σχέδιο για το νέο Ενιαίο Φόρο Ακινήτων». Τίτλος που αποτυπώνει μία υπαλληλική σχέση σε εκλεγμένη κυβέρνηση ευρωπαϊκής χώρας.

Από το 2010 με τoν κίνδυνο της χρεοκοπίας, και  την απειλή της εξόδου από το ευρώ, με τη δυστυχία να απλώνεται  παντού γύρω μας, έπρεπε να προχωρήσουμε γρήγορα στις αναγκαίες από δεκαετίες μεταρρυθμίσεις.
Το μνημόνιο και η τρόικα εισέβαλαν τότε στη πολιτική ζωή του τόπου, διαμόρφωσαν διχαστικές γραμμές, έριξαν και έφτιαξαν κόμματα και αρχηγούς.
Όμως το στοίχημα: μεταρρυθμίσεις με δημοκρατία και εθνική κυριαρχία - όπως αυτή ορίζεται και περιορίζεται στο πλαίσιο της συμμετοχής μας στην ΕΕ - και ταυτόχρονα προάσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν κερδίθηκε.

Δυστυχώς, το αδύναμο πολιτικό σύστημα, οδήγησε στην υποκατάσταση του αναγκαίου Εθνικού Σχεδίου με μέτρα, τα οποία επιβάλλονταν και ελέγχονταν ως προς την υλοποίηση τους απο την θεσμικά ανεξέλεγκτη τρόικα . Πολλοί μάλιστα αποδέχθηκαν ως αναγκαία αυτή την πρακτική , απέναντι στην ασυνέπεια και την αδυναμία των κυβερνήσεων να συμφωνήσουν όσα πραγματικά μπορούν και να τα τηρήσουν .
Είναι, όμως, γεγονός ότι αυτός ο ρόλος της τρόικα , απαξίωσε ακόμα περισσότερο την πολιτική στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη και έφερε μια έλλειψη εθνικής αυτοπεποίθησης στον ελληνικό λαό με τους πολιτικούς ταγούς του να φαίνονται ότι δεν ξέρουν, δεν θέλουν και δεν μπορούν.

Είμαστε και πάλι σε σταυροδρόμι. Κυβέρνηση  και Αξιωματική Αντιπολίτευση οφείλουν σύντομα να παρουσιάσουν το σχέδιο για τα μετά τον Μάιο του 2014 που λήγει το μνημόνιο και το χρηματοδοτικό κενό είναι δεδομένο.
Και οι δύο έχουν εξαντλήσει με μεγάλη δόση λαϊκισμού τα όπλα της καταγγελίας και της αναδιαπραγμάτευσης, ενώ ταυτόχρονα χρησιμοποιούν τις εκλογές ως όπλο και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Έφτασε η στιγμή του τέλους στις υπεκφυγές και ψέματα στους πολίτες, οι οποίοι θέλουν απάντηση όχι απλά στο «τι φταίει» αλλά και το «τι μέλλει γενέσθαι» .
Πριν όμως απ΄αυτό και επειδή θα συνεχιστεί η σχέση μας με τους δανειστές, η αλλαγή του ρόλου της τρόικα στο πολιτικό σύστημα της χώρας είναι ζήτημα πολιτικό, θεσμικό και εν τέλει θέμα δημοκρατίας.
 Τέλος στην παράκαμψη της  πολιτικά και θεσμικά ορθής σειράς με τον Πρωθυπουργό να  διαπραγματεύεται  με την Τρόικα , την Τρόικα να ελέγχει τους Υπουργούς  και τελικά αυτή να αποφασίζει για τις λεπτομέρειες κάθε μέτρου, ενώ οι Βουλευτές καλούνται να επικυρώνουν αναρίθμητες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Αυτή τη λειτουργία την αισθάνομαι ως εθνική προσβολή που οδηγεί και σε πολιτικό αδιέξοδο και σε διαχειριστικό τέλμα.
Η σχέση κυβέρνησης - Τρόικα θα πρέπει να λειτουργήσει με  σεβασμό στους θεσμούς:
- Σε μια χώρα της Ευρώπης, η οποία βρίσκεται σε τεράστια οικονομική ανάγκη, ο Πρωθυπουργός διαπραγματεύεται με τους ομολόγους του,  
- η Βουλή εγκρίνει (ή όχι) κάθε συμφωνία,
-  οι Υπουργοί εφαρμόζουν την κυβερνητική πολιτική με στόχους και χρονοδιάγραμμα ανά τομέα, με διαφάνεια ώστε να μην υπάρχει η συνεχής σύγχυση με τους αριθμούς.
- Κάθε κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής (η οποία γνωρίζει την συμφωνία)  ελέγχει σε τριμηνιαία βάση, τον αντίστοιχο Υπουργό.
- και η Τρόικα πιστοποιεί με υπηρεσιακούς παράγοντες του κάθε υπουργείου την εξέλιξη των δεδομένων και των οικονομικών μεγεθών.

Θεωρώ υψίστης πολιτικής σημασίας ακόμα και σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες να αποκατασταθεί η έννοια της συλλογικής αυτοπεποίθησης του λαού μας και της πολιτικής αξιοπρέπειας,
παίρνοντας στα χέρια μας την ευθύνη του εθνικού σχεδίου , την ευθύνη των δύσκολων αποφάσεων και το σεβασμό της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που λειτουργεί με εκλεγμένους αντιπροσώπους οι οποίοι υποστηρίζουν κυβέρνηση και όχι υπαλλήλους…. Αλλιώς, ούτε θεωρίες «δύο άκρων» ούτε δήθεν τσαμπουκάδες απέναντι στον «Τόμσεν» θα μας σώσουν….
 
ΥΓ. Αναμφίβολα κάποιοι θα σκεφτούν ότι «τα λέει κατόπιν εορτής». Τους απαντώ αναγνωρίζω ότι μου αναλογεί από την συλλογική ευθύνη αλλά ως Υπουργός:
- Δεν είδα ποτέ την τρόικα.
- Τήρησα τις προγραμματικές δηλώσεις και εφάρμοσα εθνική πολιτική πχ. νόμος για τα ΑΕΙ
- Αρνήθηκα να υπογράψω Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου το Μάρτιο του 2012 και τέλος
- Την παραπάνω πρόταση παρουσίασα δημοσίως, όταν ακόμα ήμουν Υπουργός.

Σημεία ομιλίας Άννας Διαμαντοπούλου, Προέδρου του ΔΙΚΤΥΟΥ,  στις 05.09.13 στο Βερολίνο, στο συνέδριο Μ100 Sanssouci Colloquium 2013 με  θέμα «Τα ΜΜΕ καταστρέφουν την Ευρώπη;» :

· Τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους κατά τη διάρκεια της κρίσης συνέβαλαν  στην απομάκρυνση των πολιτών από την ιδέα του «ανήκειν» σε μία ευρωπαϊκή οικογένεια.

· Εφόσον δεν έχει σχηματιστεί ακόμα ένας "ευρωπαϊκός δήμος", με την έννοια ενός συνόλου πολιτών που σκέφτονται και αποφασίζουν από κοινού για τα θέματα που τους αφορούν, ουσιαστικά  δεν μπορούν να υπάρξουν Ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, με την εξαίρεση των μέσων που αφορούν τον μικρόκοσμο των Βρυξελλών.

· Τα ΜΜΕ είναι προφανές ότι αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως καταναλωτές. Λειτουργούν ως εθνικές επιχειρήσεις και ως εκ τούτου αντιδιαστέλουν το εθνικό με το ευρωπαϊκό, δημιουργώντας πολλές φορές την έννοια της αντιπαλότητας με την Ευρώπη.

· Ό,τι  θετικό συμβαίνει έχει πάντα σχέση με τις εθνικές κυβερνήσεις ενώ ό,τι αρνητικό συμβαίνει έχει σχέση με την Ε.Ε..

· Τα ΜΜΕ εύκολα επενδύουν στην αναπαραγωγή στερεοτύπων. Αυτό γίνεται εύκολα με τελείως διαφορετικούς τρόπους, με χιούμορ, σάτιρα, ιστορικά δεδομένα,  και φυσικά πουλάει όταν το εθνικό μας στερεότυπο είναι θετικό ενώ των άλλων αρνητικό.

· Η εποχή του ίντερνετ έχει αλλάξει το ρόλο των κλασσικών ΜΜΕ. Το ίντερνετ έχει καθιερωθεί ως το κύριο ειδησεογραφικό μέσο ενημέρωσης ενώ οι εφημερίδες πλέον, ως κύριο ρόλο, έχουν την ανάλυση των γεγονότων. Οι αναλύσεις αυτές στις περισσότερες χώρες είναι εθνοκεντρικές ενώ σε καμία περίπτωση δε προσπαθούν να αναδείξουν την ευρωπαϊκή διάσταση και την έννοια του ανήκειν στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

· Το γεγονός ότι δεν έχει γίνει καμία αποτελεσματική επένδυση στον τομέα της εκπαίδευσης ώστε να καλλιεργηθεί η αίσθηση ότι οι πολίτες πέρα από την εθνική τους ταυτότητα έχουν και την ευρωπαϊκή, αντανακλάται άμεσα στα ΜΜΕ.

· Η περίπτωση της Ελλάδας: Τα λαϊκιστικά ΜΜΕ της Ελλάδας και των άλλων χωρών, κυρίως της Γερμανίας, διαδραμάτισαν πολύ σημαντικό ρόλο στη δημιουργία ενός πολεμικού κλίματος στο επίπεδο της κοινής γνώμης της Ελλάδας και της Γερμανίας. Το αρνητικό κλίμα στη κοινή γνώμη και στις δύο χώρες τροφοδοτείται καθημερινά από εύκολα πρωτοσέλιδα κάνοντας δύσκολο το έργο των κυβερνήσεων και δημιουργώντας τεράστια καχυποψία, εσωστρέφεια, αμφισβήτηση που δεν επιτρέπουν στους ευρωπαϊκούς θεσμούς να δουλεύουν για το συμφέρον της ευρωπαϊκής οικογένειας ενώ καλλιεργούν στους πολίτες την αίσθηση ότι εξυπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα των ΑΛΛΩΝ (οι ισχυροί για τους αδύναμους και οι αδύναμοι για τους ισχυρούς).

Το «Δίκτυο» για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη και η Πρόεδρός του Άννα Διαμαντοπούλου οργάνωσαν την πρώτη συνάντηση του Μάρτιν Σουλτς, ως υποψηφίου Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με πολίτες.

Στη συζήτηση ετέθησαν τα εξής θέματα:

•    Ανεργία των νέων και η αλλαγή του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, ώστε να περιλαμβάνει στους στόχους της μέτρα αντιμετώπισης της
•    Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις και κυρίως το θέμα των διαφορετικών επιτοκίων.
•    Ο Πρωτογενής τομέας
•    Το τραπεζικό σύστημα
•    Το ζήτημα της ευρωπαϊκής μεταναστευτικής πολιτικής
•    Το θέμα της πολιτικής ενοποίησης

Η Άννα Διαμαντοπούλου στην εισαγωγή της υπογράμμισε ότι
o Μάρτιν Σούλτς ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών που υπερασπίζονται την ευρωπαϊκή ιδέα, ως σύνθεση των εθνικών συμφερόντων προς όφελος όλων των λαών και όχι ως απλή επιβολή του συμφέροντος των ισχυρότερων χωρών.

Μεταξύ άλλων σημείωσε ότι: «200 μέρες μας χωρίζουν ίσως από τις πιο κρίσιμες Ευρωεκλογές από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για πρώτη φορά γίνονται σε συνθήκες τόσο μεγάλου αντιευρωπαϊκού κλίματος και με την κρίση να διαλύει χώρες και ζωές ανθρώπων.
Μπορούμε σ΄αυτές τις 200 μέρες να δώσουμε ευρωπαϊκό πολιτικό περιεχόμενο στις εκλογές;
Μπορούν οι υποψήφιοι των μεγάλων πολιτικών οικογενειών να διατυπώσουν όραμα δίνοντας άλλο πρόσημο στην ηγεσία της Ευρώπης;

Η Ευρώπη ως υπόθεση των ελίτ και των εμπειρογνωμόνων τελείωσε με την έναρξη της κρίσης. Για ό,τι έχουμε μπροστά μας οι πολίτες πρέπει να ξέρουν και να συμμετέχουν. Σ΄αυτή την προσπάθεια έχουμε την φιλοδοξία να συμβάλουμε ως «ΔΙΚΤΥΟ».

Επίσης η Άννα Διαμαντοπούλου τόνισε ότι «Η επίσκεψη του Προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου στην Ελλάδα, συνέπεσε με την επανεμφάνιση της πολιτικής βίας στην πιο άγρια μορφή της.

Ένα φαινόμενο που 40 χρόνια τώρα ταλάνισε τη χώρα εξαιτίας των ανοχών που επιδείξαμε. Ένα φαινόμενο που επαναφέρει με σφοδρότητα η σημερινή οικονομική και κοινωνική κρίση, καθώς και οι μορφές  εξάρτησης της χώρας.
Είναι ένα εθνικό θέμα τεράστιας σημασίας που απαιτεί εθνική συναίνεση, η οποία όμως πλέον δεν είναι αρκετή. Η ρίζα του κακού βρίσκεται πια στη κρίση και ο ρόλος των ευρωπαϊκών αποφάσεων είναι εξαιρετικά σημαντικός.
Σ΄αυτήν για την πολύ δύσκολη για τη χώρα συγκυρία η επίσκεψή σου, είπε η Πρόεδρος του Δικτύου,  και η πληθώρα των συναντήσεων και παρεμβάσεων ανοίγει με έναν θετικό τρόπο τη συζήτηση για τις Ευρωεκλογές.»

Η Άννα Διαμαντοπούλου από την πλευρά της έθεσε ένα κατά την άποψη της κορυφαίο ζήτημα που είναι το πως η Σοσιαλδημοκρατία και η φιλελεύθερη Κεντροαριστερά  θα μπορέσουν να κάνουν διακριτή την παρουσία τους ενόψει των Ευρωεκλογών μιλώντας στη ψυχή και στου νου των πολιτών του Βορρά και του Νότου.

Αρχίζοντας τη συζήτηση η Άννα Διαμαντοπούλου αναφέρθηκε  στο κυρίαρχο θέμα της ανεργίας γιατί σ΄αυτό συναντώνται όλες οι πολιτικές. Για να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και όχι απλά επιδοτήσεις χρειάζονται, σύμφωνα με την ίδια τα εξής:

-    Αντιμετώπιση με ρεαλισμό, δικαιοσύνη και προοπτική του δυσβάστακτου χρέους των χωρών του Νότου το οποίο δυστυχώς μεγαλώνει.
-    Ρευστότητα στην αγορά για να λειτουργήσουν οι επιχειρήσεις, άρα νέος ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
-    Δημόσια έργα, άρα επενδυτικό πρόγραμμα διευρωπαϊκών δικτύων και ουσιαστικό  ρόλο στην  Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.
-    Υποστήριξη της ευρωπαϊκής βιομηχανίας με δίκαιους κανόνες στο διεθνές εμπόριο.
-    Επενδύσεις και μεταρρυθμίσεις στη παιδεία και την έρευνα, που είναι ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα για το δοκιμαζόμενο Νότο αλλά και για όλη την Ευρώπη.

ΚΑΙ όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν βέβαια, πολιτική σταθερότητα η οποία είναι συνυφασμένη με τον σεβασμό της λειτουργίας του Κοινοβουλίου και των θεσμών σε κάθε χώρα της ΕΕ.
Στη χθεσινή συνέντευξή ο Μ. Σουλτς αναφέρθηκε στον νέο χρυσό κανόνα για την εξαίρεση επενδύσεων από το έλλειμμα .
Συμφωνούμε απολύτως και ως «ΔΙΚΤΥΟ» έχουμε ξεκινήσει μία πρωτοβουλία πολιτών για τη συλλογή 1 εκατομμυρίου υπογραφών για την εξαίρεση μέρους των δαπανών που αφορούν την Παιδεία, την ονομάζουμε invest in education: www.invest-in-education.eu 

Η κραυγή αγωνίας είναι να δώσουμε χρήματα για την Παιδεία τώρα, ώστε να μην δούμε σε λίγα χρόνια τις ανισότητες να καταπίνουν την Ευρώπη.

Η συζήτηση είχε τον χαρακτήρα μιας φιλικής και ανθρώπινης συζήτησης ενός λαϊκού πολιτικού που ξεκίνησε ως ποδοσφαιριστής και βιβλιοπώλης έγινε δήμαρχος και βουλευτής με το SPD στην Γερμανία αναδείχθηκε ως  μια μεγάλη ευρωπαϊκή προσωπικότητα από τη θέση του Ευρωβουλευτή και μπορεί ακόμα με ευκολία να γυρίσει στη βάση στους πολίτες και στα πραγματικά προβλήματα τους.

Στη συζήτηση συμμετείχαν άνθρωποι οι οποίοι είναι κατεξοχήν δημιουργοί.

Γιώργος Καμίνης, Δήμαρχος Αθηναίων
Θανάσης Βακάλης, Πρόεδρος Συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων «ΘΕΣγάλα»
Ρέα Βιτάλη, Συγγραφέας και Αρθρογράφος στο Protagon
Σάββας Ρομπόλης, Διευθυντής Ινστιτούτου Εργασίας ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ
Γιάννης Τσαμουργκέλης, Οικονομολόγος, καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
Θωμάς Χατζούλας, Διευθυντής της εταιρίας ένδυσης Forel
Θανάσης Χειμωνάς, Συγγραφέας

Άρθρο στην Huffington Post:
Η προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ αντιμετωπίζεται όπως είναι φυσικό με τεράστιο ενδιαφέρον από όλο τον πλανήτη. Ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ παίζει ένα εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στην παγκόσμια ειρήνη, στην παγκόσμια οικονομία και ανάπτυξη. Κάθε πολιτική απόφαση, κάθε ομιλία αλλά και κάθε λέξη της προεκλογικής περιόδου αναλύεται, μεγεθύνεται, ερμηνεύεται.  Δημιουργεί προσδοκίες, ανησυχίες, αναπαράγει η σπάζει στερεότυπα. Ως ελληνίδα πολίτης και πολιτικός και ως πρώην Ευρωπαία Επίτροπος που έχω την τιμή και την χαρά ενός Fellowship στο Harvard, παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον τις θέσεις και τις διαφορές των υποψηφίων για την προεδρία έχοντας πλήρη αίσθηση της σημασίας της εκλογής τους για την Ευρώπη και την Ελλάδα.  
Έτσι, είναι πλέον σοκαριστικό, προσβλητικό και ακατανόητο να ακούω από τον Κυβερνήτη Ρόμνευ να αναφέρεται συνεχώς με κάθε ευκαιρία με απαξιωτικό τρόπο για την Ελλάδα για την κατάσταση που βρίσκεται, και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ως χώρα αλλά και ως λαός. Η Ελλάδα διέρχεται μια μεγάλη κρίση, ένα βήμα πριν από να είναι παρόμοια με το Great Depression που βίωσε  η Αμερική και ο αμερικανικός λαός το 1929-1933.  Μια κρίση κατά την οποία ο αμερικανικός λαός υπέφερε και πόνεσε, όμως που με εμπνευσμένη ηγεσία κατάφερε και βγήκε πιο δυνατός, άλλαξε την οικονομία της, την δυναμική της, γνώρισε σταθερούς ρυθμούς ανάπτυξης και μεγάλης ευημερίας και έγινε παγκόσμια δύναμη.
Η Ελλάδα, είναι βεβαίως μια μικρή οικονομικά χώρα, αποτελεί μόνο το 1.6% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ και αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στα τεράστια λάθη και παραλείψεις του πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα όμως, ο ελληνικός λαός όπως και ο αμερικανικός, είναι ένας περήφανος λαός που προσέφερε πολλά στην ανθρωπότητα στον παγκόσμιο πολιτισμό και στην δημοκρατία και δίνει έναν τεράστιο αγώνα με θυσίες οδυνηρές για την έξοδο από την κρίση. Η Ελλάδα είναι επίσης μια χώρα με τεράστια δυναμική, με πολύ καλά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό, ανεκμετάλλευτους φυσικούς  πόρους και μια πολύ ισχυρή Διασπορά. Μια Διασπορά που ιδιαίτερα στην Αμερική έχει συνεισφέρει και στην οικονομική ανάπτυξη και στις ηθικές αξίες του αμερικανικού έθνους. Και έχει δώσει απτές αποδείξεις για την εργατικότητα, την ευσυνειδησία, ευρηματικότητα και εξωστρέφεια των ελλήνων.
Μου είναι λοιπόν ακατανόητο και γεννά θλίψη πως σε όλη την διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, και ιδιαίτερα μιλώντας σε εθνικό επίπεδο, ο Κυβερνήτης Ρόμνευ επιμένει να αναπαράγει και να χρησιμοποιεί την σημερινή κρίση και κακή περίοδο της Ελλάδας προσβάλλοντας τον ελληνικό λαό και επιδεινώνοντας το αρνητικό κλίμα για την χώρα συμβάλλοντας έτσι στην δημιουργία μιας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Θέλω να πιστεύω πως αυτό είναι αποτέλεσμα κακών συμβουλών που αντανακλούν άγνοια, και δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του υποψηφίου Προέδρου έναν ηγέτη που χτίζει συμμαχίες και συναινέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο με σκοπό την ειρήνη και την πρόοδο

Θα ήταν γενναίο έστω και τώρα, πριν την ολοκλήρωση της προεκλογικής περιόδου ο Κυβερνήτης Ρόμνευ γνωρίζοντας τον πόνο του Αμερικανικού λαού κατά την διάρκεια της κρίσης του, να δείξει την συμπαράσταση και τον σεβασμό του για τον δύσκολο αγώνα των ελλήνων, επιδεικνύοντας έτσι τις αρετές που χρειάζεται ένας ηγέτης.

Δείτε το άρθρο στην Huffington Post

Η «The Huffington Post» είναι μία από τις δημοφιλέστερες ενημερωτικές ιστοσελίδες στην Αμερική. Αν και είναι κατ’ εξοχή πολιτικό blog, το οποίο καλύπτει ευρύ φάσμα θεμάτων.
Εκτός της Αριάννας Χάφινγκτον και των συνεργατών της, ένα ευρύ δίκτυο συνεργατών (από πολιτικούς, αναλυτές, ακαδημαϊκούς και επώνυμους στον χώρο τους), συνεισφέρουν σε τακτική βάση.
Βρίσκεται στην πρώτη θέση μεταξύ των 15 δημοφιλέστερων πολιτικών ιστοσελίδων στις ΗΠΑ (Ιούλιος 2012), στην δεύτερη θέση ανάμεσα στα 25 καλύτερα blogs (2009). Μέχρι στιγμής, στην διάρκεια του 2012 έχει καταγράψει 70 εκατομμύρια σχόλια! Είναι στην πρώτη θέση από όλες τις ενημερωτικές ιστοσελίδες (Yahoo, New York Times, BBC, Guardian, CNN, κα), τα σχόλια των οποίων μοιράζονται/αναπαράγονται στο Facebook, στο twitter και τα υπόλοιπα κοινωνικά δίκτυα.

Δήλωση ενόψει της συνεδρίασης του Eurogroup, μετά την επιστροφή από το Παρίσι και την συμμετοχή στην ετήσια συνεδρίαση του Διοικητικού  Συμβουλίου του 'Νotre Europe'  υπό την προεδρία του κ. Jacques Delors:

« Η συνεδρίαση του Eurogroup τη Δευτέρα, είναι ιστορικής σημασίας για την Ελλάδα, για την Ευρωζώνη και το μέλλον της Ενοποίησης της Ευρώπης.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως κατ´εξοχήν θεσμός, που εκπροσωπεί το Συλλογικό Ευρωπαϊκό συμφέρον και η Ελληνική Κυβέρνηση που εκπροσωπεί τη χώρα με το μεγαλύτερο και πλέον επείγον πρόβλημα μεταξύ των χωρών της Περιφέρειας, οφείλουν να απαιτήσουν από το Συμβούλιο Υπουργών να πάρει σαφή και μακράς πνοής θέση  για το ζήτημα του Ελληνικού χρέους. Η ατελέσφορη διαχείριση του, αφενός επιδεινώνει την πορεία του, αφετέρου κινδυνεύει να δώσει και πάλι έδαφος στις διεθνείς αγορές να λειτουργήσουν σε βάρος της Ελλάδας, των χωρών του Νότου και τελικά σε βάρος της ΕΕ. Συγκεκριμένα :
• 1   Το Eurogroup να κάνει σαφές ότι δεν υπάρχει δυνατότητα, ούτε  περίπτωση εξόδου οποιασδήποτε χώρας από το ευρώ . Θεσμικά είναι αδύνατο και πρακτικά θα ήταν καταστροφικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά.  Δεν θεωρώ  ότι αρκούν μεμονωμένες δηλώσεις.
• 2   Το ελληνικό χρέος με τα σχέδια που έχουν μέχρι τώρα συζητηθεί, δεν είναι διαχειρίσιμο. Η συνέχιση των ημίμετρων, για πολιτικούς και εκλογικούς λόγους, θα καταστήσουν ατελέσφορες τις τεράστιες θυσίες του Ελληνικού Λαού και σε δεύτερο χρόνο, θα στοιχίσει πολύ περισσότερο στους φορολογούμενους της Ευρώπης. Η διαγραφή μέρους του χρέους είναι  η πλέον καθαρή λύση. Επειδή όμως είναι γνωστές οι ανυπέρβλητες δυσκολίες  μιας τέτοιας απόφασης σε αρκετές χώρες, υπάρχει η επεξεργασμένη εδώ και καιρό πρόταση του Ινστιτούτου Bruegel που με συνδυασμό εργαλείων και μέτρων οδηγεί σε χρέος 100% του ΑΕΠ το 2020. Απόφαση για μια ενδιάμεση λύση ή αναβολή για το 2015, όπως συζητείται, σημαίνει επανάληψη των λαθών της τριετίας που πληρώνονται με ανθρώπινο πόνο και οικονομικό αδιέξοδο.
• 3   Το Εurogroup,  πρέπει να ζητηθεί,  να επανέλθει στα θέματα Ανάπτυξης όπως :
-      η υλοποίηση του Συμφώνου Ανάπτυξης που αποφασίστηκε τον Ιούνιο  και αφορά  σε έργα 120 δις ευρώ  στην Ευρώπη και επομένως και την Ελλάδα, αλλά  τίποτε δεν έχει γίνει ακόμα.  
 -      η ενεργοποίηση της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων, που μετά τη συμφωνία που υπογράψαμε τον Απρίλιο για την υποστήριξη της ρευστότητας στην Ελλάδα, με Ευρωπαϊκές εγγυήσεις, δεν έχει προχωρήσει σε καμία εκταμίευση.
-     η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών όπως είχε συμφωνηθεί στο Συμβούλιο Κορυφής του Ιουνίου και δεν έχει προχωρήσει.
Επειδή το θέμα της Ανάπτυξης είναι θεμελιώδους σημασίας για την Ελλάδα, οφείλουμε μέσω του Eurogroup να απαιτήσουμε την άμεση υλοποίηση των αποφάσεων από τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς».

Διευκρινιστικά :
•    Στην φετινή ετήσια συνεδρίαση του Συμβουλίου του 'Νotre Europe', ως  βασικό θέμα συζήτησης είχε επιλεγεί ο συνδυασμός δημοσιονομικής προσαρμογής και πολιτικών ανάπτυξης. Ως Εισηγητές είχαν ορισθεί ο Πάβο Λιπόνεν (τέως Πρωθυπουργός της Φιλανδίας στη περίοδο της μεγάλης Φιλανδικής  κρίσης) και η Αννα Διαμαντοπούλου (πρώην Επίτροπος και Υπουργός της Ελλάδας)
•    Το Ινστιτούτο Bruegel δημιουργήθηκε καταρχήν από τη Γερμανική και Γαλλική Κυβέρνηση, με πρώτο Πρόεδρο τον Μάριο Μόντι και με σκοπό την μελέτη της Ευρωπαϊκής Οικονομικής πολιτικής.

Η έξοδος από την κρίση είναι ένα τιτάνιο έργο, θέλει ειλικρίνεια απέναντι στους πολίτες και όραμα που θα τους συστρατεύσει σε μια εθνική αποστολή, είπε η Ελληνίδα πολιτικός Αννα Διαμαντοπούλου, προσθέτοντας πως "η Ελλάδα χρειάζεται την Εθνική Ελλάδος και η Κύπρος την Εθνική Κύπρου".
Σε ομιλία της στην εκδήλωση που διοργάνωσαν ΚΕΒΕ – ΟΠΕΚ «Η κρίση ως μάθημα για το μέλλον», η κ. Διαμαντοπούλου ανέφερε ότι "για άλλη μια φορά στη μακρά ιστορία του ελληνισμού χρειάζεται αυταπάρνηση, υπέρβαση του κομματικού συμφέροντος και συνεργασία για την επίτευξη του εθνικού στόχου".
Στο τέλος της κρίσης, σημείωσε, θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για το παρελθόν αλλά και το παρόν μας και να έχουμε περιφρουρήσει φυσικούς και ανθρώπινους πόρους για τις μελλοντικές γενιές.
Τρία χρόνια μετά την υπογραφή του Μνημονίου από την  Ελλάδα, είπε, θα ήθελα να εστιάσω σε διδάγματα που προκύπτουν από τη διαχείριση της κρίσης.
"Το κυπριακό πολιτικό σύστημα μπορεί να δεχθεί δωρεάν μαθήματα πολύτιμα από τα λάθη και τις αστοχίες κυρίως των προεκλογικών περιόδων που επικρατούσε «το κεκτημένο της πλάνης». Υπάρχουν σημαντικές διαφορές ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Κύπρο όπως και ανάμεσα στις οικονομίες όλων των άλλων χωρών".
Είναι σαφές, σημείωσε, ότι η ελληνική κρίση επηρέασε άμεσα τις κυπριακές τράπεζες, διευκρινίζοντας ότι στην Κύπρο όπως και στην Ιρλανδία η κρίση ξεκινάει κυρίως από το τραπεζικό σύστημα.
Πέρα από την έκθεση των τραπεζών της Κύπρου σε επισφάλειες και οι ιδιαίτερες σχέσεις με τη Ρωσία, σημείωσε, υπήρξε και εμφανής επιδείνωση τα τελευταία τέσσερα χρόνια του ισοζυγίου της γενικής κυβέρνησης.
Αναφερόμενη σε διδάγματα και κεκτημένα από την ελληνική κρίση, είπε πως είναι σημαντικό ότι τα κύρια πολιτικά κόμματα στη Κύπρο φαίνεται να συμφωνούν στο κορμό του σχεδίου του μνημονίου και να διαφοροποιούνται αναφορικά με τη σχετική βαρύτητα των επιμέρους πολιτικών.
"Είναι σημαντικό ότι τα κόμματα ομόφωνα συμφώνησαν για το μνημόνιο, με τις όποιες αντιρρήσεις τους. Είναι εξαιρετικά σημαντικό ότι ο κ. Αναστασιάδης ως αντιπολίτευση έκανε ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι έκανε στην Ελλάδα ο κ. Σαμαράς. Επίσης, είναι σημαντικό ότι η διαπραγμάτευση κρατά πάνω από ένα εξάμηνο, χρόνος επαρκής για να επιτευχθεί δημόσια ενημέρωση και συζήτηση και πολιτική σύγκλιση", πρόσθεσε.
Η κ. Διαμαντοπούλου είπε πως η ιστορία των κρίσεων δείχνει ότι χώρες με αρραγές εσωτερικό μέτωπο είχαν πολύ πιο θετικά αποτελέσματα. Δυστυχώς αυτό, σημείωσε, δεν συνέβη στην Ελλάδα όπου η δεξιά και η αριστερά επένδυσαν στο δίλλημα «μνημόνιο – αντι-μνημόνιο» το οποίο έγινε η νέα διχαστική γραμμή για το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία.
Βεβαίως, συνέχισε, και ο τρόπος και ο χρόνος διαπραγμάτευσης του μνημονίου στην Ελλάδα είχε διαφορετικά χαρακτηριστικά από όλες τις άλλες χώρες. Υπενθύμισε ότι όταν ξέσπασε η κρίση το 2010 και η Ελλάδα δεν είχε δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές, "καταρχήν αντικρίσαμε ένα πλήρες αδιέξοδο, μιας και όλοι επιδείκνυαν την ευρωπαϊκή συνθήκη λέγοντας ότι απαγορεύει κάθε μορφής bailout (διάσωση μας από τα κράτη μέλη της Ένωσης)" .
Σε ελάχιστο χρόνο, στις 2 Μαΐου του 2010 ενώ η χώρα βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από τη χρεοκοπία, ανέφερε, με τεράστια προσπάθεια του τότε Πρωθυπουργού και παρά τους περιορισμούς της Συνθήκης, δημιουργήθηκε ένας έκτακτος μηχανισμός: το "Greek Loan Facility"  βάσει του οποίου χορηγήθηκε στην Ελλάδα δάνειο ύψους €110 δισ. Τα €30 δισ. από τα ΔΝΤ και τα €80 δισ. διμερή δάνεια από τα κράτη μέλη (εκπροσωπούμενα από την Επιτροπή).
Την προσωρινή αυτή λύση, συνέχισε, ακολούθησε η απόφαση στις 8 Μαΐου (2010) για τη δημιουργία (λειτουργικός από Αύγουστο 2010) ενός μονιμότερου μηχανισμού του EFSF  «Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοοικονομικής Σταθερότητας», προικοδοτήθηκε με εγγυήσεις των Κρατών-μελών της ευρωζώνης,  του επιτρέπουν να παρέχει δάνεια έως και €440 δισ.
Ένας διάδοχος μηχανισμός ο ESM ο «Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας» εγκαινιάστηκε τον Οκτώβριο του 2012 με δανειοδοτική δυνατότητα έως τα €500 δισ.
Οι μηχανισμοί αυτοί παρέχουν δάνεια στα κράτη-μέλη υπό συγκεκριμένους δεσμευτικούς όρους και προγράμματα προσαρμογής που κοινώς ονομάστηκαν Μνημόνια.

Όταν η κρίση άρχισε να αγγίζει και τις άλλες χώρες από την συντηρητική Ιρλανδία (ΝΟΕ. 2010 EFSF) έως την αριστερή Κύπρο, είπε, υπήρχε πλέον η διέξοδος αυτών των ευρωπαϊκών  μηχανισμών διάσωσης.
Αναφερόμενη σε βασικά λάθη του μνημονίου καθώς και στα βασικά προβλήματα εφαρμογής του, είπε πως τρία χρόνια μετά δεν πρέπει να ξεχνάμε η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα σε κρίση χρέους, με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τους μεγαλύτερους διεθνείς οικονομολόγους, να μην έχουν εμπειρία προηγούμενης διαχείρισης κρίσης χρέους, μιας χώρας που δεν είχε δικό της νόμισμα.
Το μνημόνιο, συνέχισε, έθετε στόχους που δεν ήταν ρεαλιστικοί, ως προς την ταχύτητα της δημοσιονομικής προσαρμογής και την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων.
Μελέτες στελεχών του ΔΝΤ, είπε, παραδέχτηκαν πρόσφατα πως είχαν υποτιμήσει την έκταση της ύφεσης που θα προκαλούσε η  γοργή δημοσιονομική προσαρμογή που απαιτήθηκε από την Ελλάδα. Ο εκτροχιασμός των ποσοστών της ύφεσης αναιρεί στην ουσία σημαντικές προβλέψεις που αφορούν τα φορολογικά έσοδα και τις δαπάνες.
"Η θεραπεία του σοκ ίσως φέρνει αποτελέσματα σε μια εταιρεία όχι όμως σε μια χώρα. Μια χώρα δεν είναι μια εταιρεία και το σοκ πληρώνεται με ανθρώπινο πόνο. Τα κύρια θύματα του είναι οι νέοι και οι πιο αδύναμοι", πρόσθεσε.
Ανέφερε ότι οι ευρωπαϊκές ηγεσίες απευθυνόμενες στα εθνικά τους ακροατήρια και κινούμενες από ανάγκες της εσωτερικής τους πολιτικής συγκυρίας, αποσταθεροποιούσαν την ελληνική προσπάθεια.
Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες δυσκόλεψαν το έργο μας, σημείωσε, όταν με κάθε ευκαιρία διαλαλούσαν ή απειλούσαν με μια ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
"Ακόμη προέβαλαν αρνητικά στερεότυπα για το Νότο, ενισχύοντας έτσι τη σύγκρουση της κοινής γνώμης Βορρά και Νότου και δυσχεραίνοντας την αποδοχή των όποιων αποφάσεων και στους δυο πόλους, και ενισχύοντας την τάση εθνικισμού και λαϊκισμού που αναπτύσσεται πάντοτε στις κρίσεις", συμπλήρωσε.
Η κ. Διαμαντοπούλου είπε πως η ελληνική κυβέρνηση δεν συνειδητοποίησε έγκαιρα την έκταση του προβλήματος και προχώρησε έτσι αργά στην αρχή και ανέβαλε για αργότερα τις δύσκολες αποφάσεις.
Το πρώτο μνημόνιο, σημείωσε, συμφωνήθηκε με ταχύτατες διαδικασίες και το Υπουργείο Οικονομικών εμπιστεύτηκε τις εκτιμήσεις των σημαντικότερων κατά τεκμήριο δημόσιων οργανισμών στον κόσμο. Το μνημόνιο περιείχε σημαντικές επιλογές και μεταρρυθμίσεις που όλοι ξέραμε ότι έπρεπε να γίνουν. Δεν ήταν όμως από μόνο του ένα συνολικό εθνικό σχέδιο. Αυτό το εθνικό σχέδιο δεν υπάρχει ούτε σήμερα.
"Το μνημόνιο δεν αντιμετωπίστηκε ως ένα δικό μας σχέδιο, ως μια δική μας προσπάθεια. Υπουργοί και πολιτικά στελέχη, μέσα σε κλίμα μετωπικών συγκρούσεων, βίας και προπηλακισμών, αλλά και με αμφίθυμη πολιτική διάθεση δεν στήριξαν και δεν υλοποίησαν μεταρρυθμίσεις με ταχύτητα και αποτελεσματικότητα. Οι πολίτες προσέλαβαν την όλη προσπάθεια σαν κάτι που επιβάλλεται αποκλειστικά από τα έξω. Όλα αυτά γεννούσαν την πεποίθηση πως οι κυβερνήσεις τους δεν μπορούσαν ή δεν ήθελαν να διαπραγματευθούν και πως είχε χαθεί σημαντικό μέρος της εθνικής κυριαρχίας. Οι πολίτες έχασαν την εμπιστοσύνη τους", πρόσθεσε.
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, συμπεριλαμβανομένης και της Νέας Δημοκρατίας, τα συνδικάτα και τα Μέσα  Μαζικής Επικοινωνίας, είπε, αντιτάχθηκαν σθεναρά στα μέτρα του Μνημονίου.
"Η απόλυτη αντίθεση ορισμένων κομμάτων είχε καθαρά ψηφοθηρικά κίνητρα, όπως απέδειξε στη συνέχεια η μεταστροφή τους. Δεν επιτεύχθηκε παρά τις προσπάθειες εθνική συναίνεση με τη συνεργασία όλου του πολιτικού συστήματος ή έστω των μεγαλύτερων κομμάτων ώστε και η πολιτική σταθερότητα να είναι εγγυημένη αλλά και η διαπραγματευτική δυνατότητα μεγαλύτερη. Εκτός από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που κυβερνούσε όλοι τα άλλα κόμματα ήταν αντίθετα. Το δίλημμα Μνημόνιο – Αντι-Μνημόνιο αποτέλεσε την βάση μιας νέας μορφής εθνικού διχασμού, σύμπτωμα κάθε εθνικής μας καταστροφής", κατέληξε.

ΣΗΜ:Τα παραπάνω "σημεία ομιλίας" προέρχονται από το Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων

Άρθρο στην εφημερίδα ¨Τα Νέα":

Ο ελληνικός λαός, αλλά και οι εκπρόσωποι του στην ελληνική Βουλή, βρίσκονται για μια ακόμη φορά, με σισύφειο τρόπο μπροστά στο εκβιαστικό δίλημμα. Από τη μία, περικοπές σε μισθούς και συντάξεις , απολύσεις στο δημόσιο τομέα και ακόμη περισσότερες στον ιδιωτικό λόγω μιας σταθερά υψηλής ύφεσης, περιστολή στις δημόσιες επενδύσεις και περισσότερα λουκέτα. Από την άλλη «χρεοκοπία» διότι αμφισβητείται η καταβολή της επόμενης κρίσιμης δόσης.

Εδώ και τρία χρόνια , οι τεράστιες θυσίες φαίνεται πάντα να οδηγούν σε περισσότερες θυσίες, επιτείνοντας την απόγνωση ενός λαού, που, μη βλέποντας να υπάρχει ελπίδα, είτε παραδίδεται στις σειρήνες του λαϊκισμού, είτε στρέφεται σε ακραίες επιλογές, χωρίς κουράγιο να ασχοληθεί με τις επιπτώσεις των επιλογών αυτών.

Δεν είναι η στιγμή να ερμηνεύσουμε την απλοϊκή θέση που κυριαρχεί στην πολιτική μας αντιπαράθεση «Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο» και πόσο αποπροσανατολιστική είναι αυτή στην αντιμετώπιση της κρίσης, ούτε να αναλύσουμε πόσο πιο επώδυνα είναι τα νέα μέτρα που έρχονται, με την εμμονή όλων για εκλογές τον Μάιο.

Έχουν γίνει εγκληματικά λάθη, τα οποία συνεχίζονται, και αφορούν όλους μας στην Ελλάδα, αλλά και τους ευρωπαίους εταίρους μας. Αιχμή του δόρατος πρέπει να αποτελέσουν η δικαιοσύνη στις πολιτικές μας και η συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Μπροστά στην επικείμενη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, στις 18 Οκτωβρίου, επιμένω σε μια συγκεκριμένη πρόταση, που δημόσια κατέθεσα πριν λίγες ημέρες και αφορά άμεσα την Ελλάδα, αλλά και κάθε χώρα της Ευρωζώνης και την Ευρωπαϊκή Ένωση ως σύνολο.

Σε όλη την Ευρώπη έχει ανοίξει πλέον ένας έντονος διάλογος για την προοπτική της Ε.Ε. Η νέα κοινή διακήρυξη του Πράσινου Κον Μπετιτ («κόκκινος Ντάνι») και του Φιλελεύθερου Φερχόφσταντ (πρώην Πρωθυπουργός του Βελγίου) που προωθούν την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, η κίνηση και το κείμενο των 11 Υπουργών Εξωτερικών (δυστυχώς απουσιάζει η Ελλάδα), η συνάντηση των Πρωθυπουργών του Νότου στη Μάλτα (και πάλι απουσιάζει η Ελλάδα), η διαρροή σχεδίου συμπερασμάτων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, είναι, ενδεικτικά, ορισμένες από τις κινήσεις που κάνουν σαφή την μεγάλη κινητικότητα για επερχόμενες σημαντικές αλλαγές στην Ευρωπαϊκή Ήπειρο.

Οι προβληματισμοί των περισσότερων ευρωπαίων ηγετών από τον Μπαρόζο έως τον Ολάντ και την Μέρκελ έχουν ως κυρίαρχη επιλογή «να σωθεί η Ευρώπη».

Παράλληλα σε όλη την Ευρώπη φαίνεται να έχει γίνει πλέον κατανοητό, ότι δεν αρκούν μόνο τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα – όσο και αν είναι επιβεβλημένη ή άρση στρεβλώσεων και αδικιών. Η απάντηση στην αντιμετώπιση της κρίσης και η αποτροπή της διεύρυνσης και επέκτασής της, είναι η ανάπτυξη. Μία μαγική λέξη την οποία όλοι ομνύουν Βόρειοι και Νότιοι, αριστεροί και δεξιοί αλλά όσο η αστάθεια στην Ευρωζώνη παραμένει, όλα κινούνται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Η ανάπτυξη προϋποθέτει «κλίμα» και «χρήμα». Και το χρήμα δεν θα υπάρξει αν δεν διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα. Προς αυτή την κατεύθυνση θεωρώ ως άμεση προτεραιότητα να συμπεριληφθεί ειδική παράγραφος, στα συμπεράσματα του επικείμενου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (Συνόδου Κορυφής),που θα επιβεβαιώνει την υπεράσπιση της συνοχής και διατήρηση του όλου της Ευρωζώνης. Την παραμονή δηλαδή όλων των χωρών στο ευρώ, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αλλά και το συμφέρον των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με απλά λόγια το Συμβούλιο να δηλώνει με απόλυτο τρόπο προς κάθε κατεύθυνση ότι «καμία χώρα δεν θα βρεθεί εκτός ευρώ».

Η Ευρωπαϊκή Ένωση διαθέτει έτσι και αλλιώς θεσμούς, μηχανισμούς και μέσα να προστατεύσει το νόμισμά της και να διασφαλίσει την εφαρμογή εσωτερικών κανόνων από όλα τα μέλη της.

Είναι η επιτακτική άμεση απάντηση στην σπέκουλα των αγορών, στους εχθρούς του ευρώ, στις επιπόλαιες δηλώσεις Ευρωπαίων και άλλων παραγόντων, στην περαιτέρω διάδοση του ιού της ευρωπαϊκής αποσύνθεσης. Είναι προϋπόθεση για να δημιουργηθεί το αναγκαίο αίσθημα ασφάλειας, στους πολίτες, στις κυβερνήσεις αλλά και στις αγορές. Είναι κάτι που αφορά όλους τους Λαούς της Ευρώπης και όχι μόνο τον Νότο. Είναι μία κοινή εισήγηση προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο που μπορούν να συμφωνήσουν Ελλάδα και Γερμανία κατά την επίσκεψη της κυρίας Μέρκελ.

Θα είναι ένα μήνυμα σταθερότητας, ισχύος, αλληλεγγύης και ειρήνης.

Σημεία ομιλίας της Άννας Διαμαντοπούλου στην εκδήλωση «Για μια άλλη Ευρώπη» της ALDE Group (Συμμαχία Φιλελευθέρων & Δημοκρατών για την Ευρώπη στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο)

Εθνικό Σχέδιο εξόδου από την κρίση
Η Ελλάδα οφείλει να έχει το δικό της σχέδιο για την έξοδο από την κρίση.
Απέναντι στον εύκολο διχασμό μνημόνιο - αντιμνημόνιο να παρουσιάσει στους πολίτες τον δύσκολο τρίτο πόλο της πραγματικής ανασυγκρότησης με μεταρρυθμίσεις και στο μοντέλο διακυβέρνησης και στο παραγωγικό μοντέλο, που θα έχει ελληνική σφραγίδα και ελληνική υπογραφή. (Ένα σχέδιο που λείπει από παντού και το διαπιστώνουμε κάθε μέρα γιατί βεβαίως κανείς δεν έχει δικαίωμα να καταλαμβάνει το δημόσιο κτίριο της ραδιοτηλεόρασης αλλά πoιό είναι άραγε 5 μήνες μετά το σχέδιο και ο προϋπολογισμός της κυβέρνησης για τη δημόσια τηλεόραση; Γιατί δεν αξιοποιήθηκε το σχέδιο Μόσιαλου από το καλοκαίρι του 2011; Γιατί αγνοήθηκε το έργο της Επιτροπής Αλιβιζάτου που κατέληξε σε ένα σχεδόν έτοιμο σχέδιο Νόμου; Αναπάντητα ερωτήματα που καταδεικνύουν την έλλειψη σχεδίου)
Την ίδια στιγμή όμως η ύπαρξη ενός ελληνικού σχεδίου πρέπει να συνυπάρχει με άποψη και σχέδιο για το ποια Ευρώπη θέλουμε ώστε αυτή να μπορεί να παρέμβει αποτελεσματικά στη κρίση.

Μία άλλη Ευρώπη. Αποτελεσματική, ισχυρή, δημοκρατική.
Θα ήθελα λοιπόν, ενόψει των Ευρωεκλογών, να καταθέσω ορισμένα σημαντικά σημεία για την εξέλιξη της Ευρώπης:
Πολιτική ενοποίηση
Η ΕΕ πρέπει να προλαμβάνει και να αντιμετωπίζει αποτελεσματικά τις κρίσεις. Με την σημερινή θεσμική οργάνωση αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, γι΄αυτό και έχουμε οδηγηθεί σε διακυβερνητικές συμφωνίες.
Κοινή οικονομική πολιτική και ηγεσία που θα εκφράζει μετά από εκλογή τους ευρωπαίους πολίτες και όχι τις ισορροπίες των ισχυρών εθνικών κρατών (αυτό δηλ. που κατεξοχήν συμβαίνει σήμερα με τους χριστιανοδημοκράτες της Γερμανίας να καθοδηγούν την Επιτροπή αλλά και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής).

* Σ΄αυτές τις Ευρωεκλογές θα είναι η πρώτη φορά που οι πολιτικές οικογένειες θα ορίζουν υποψήφιο Πρόεδρο της Επιτροπής.
Το 2010 ψήφιζαν 435 Βουλευτές τον Πρόεδρο της Επιτροπής ενώ τώρα έχουν την δυνατότητα να ψηφίσουν 390 εκατομμύρια πολίτες! Θα είναι ατόπημα με εξαιρετικές συνέπειες αν οι Αρχηγοί επιλέξουν να αγνοήσουν τα αποτελέσματα των εκλογών, ενώ έχουν αποδεχτεί την διαδικασία. Δυστυχώς η διατύπωση της Συνθήκης δίνει αυτήν τη δυνατότητα αλλά θα είναι άλλο ένα επιχείρημα για το δημοκρατικό έλλειμμα ενώ γίνεται προσπάθεια προς την αντίθετη κατεύθυνση.

- Νομισματική με οικονομική πολιτική με κύρια σημεία έναν ευρωπαϊκό πραγματικό προϋπολογισμό.
- Αλλαγή του καταστατικού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με δυνατότητα κοπής χρήματος και ενσωμάτωσης στους σκοπούς της ανεργίας.
- Κοινό ελάχιστο κάτω όριο για τη φορολόγηση των    επιχειρήσεων.
- Επιλογή μίας τουλάχιστον υπηρεσίας του κοινωνικού κράτους(κάρτα υγείας, ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) που αφορά όλους τους πολίτες της Ευρώπης.

Mια σύντομη παρουσίαση της ομιλίας που έδωσε η Άννα Διαμαντοπούλου ως Fisher Family Fellow στο Πανεπιστήμιο Harvard στις 23.10.2012 με τίτλο "Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι η Ελλάδα σε κίνδυνο" βρίσκεται δημοσιευμένη στο website του Belfer Center Του "J.F. Kennedy School of Government"

Η παρουσίαση βρίσκεται εδώ (στα αγγλικά): http://belfercenter.ksg.harvard.edu/publication/22586/europe_at_a_crossroads.html?breadcrumb=%2Fproject%2F61%2Ffuture_of_diplomacy_project

Σημεία από την ομιλία στο Πανεπιστήμιο Harvard:

«Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι η Ελλάδα σε κίνδυνο»

Ευρώπη: Ενοποίηση ή Διάλυση

Η Άννα Διαμαντοπούλου επεσήμανε πως η Ευρώπη έχει να διαλέξει ανάμεσα σε βαθύτερη ενοποίηση ή τη διάλυση.

Τόνισε πως πιστεύει ότι θα υπερισχύσει η τάση για ενοποίηση για δυο λόγους :

Το τεράστιο κόστος της διάλυσης, «σύμφωνα το γερμανικό Think tank “Prognos”, η έξοδος από το ευρώ 4 μόνο  χωρών, της Ισπανίας, Ιταλίας, Πορτογαλίας και της Ελλάδας θα κόστιζε τη παγκόσμια οικονομία 17,2 τρισεκατομμύρια ευρώ σε απώλειες ανάπτυξης έως το 2020»

Και το γεγονός ότι η ενοποίηση αποτελεί το στρατηγικό συμφέρον των Ευρωπαϊκών χωρών,

«Χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι Ευρωπαϊκές χώρες θα έχουν ένα δύσκολο έως αμελητέο ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Το 2050 ο παγκόσμιος πληθυσμός θα αριθμεί 9 δισεκ. ανθρώπους και η Ευρώπη θα αποτελεί μόνο το 7%, από το 20% που αποτελούσε στη δεκαετία του ’50. Οι μεγαλύτερες Ευρωπαϊκές χώρες θα αντιπροσωπεύουν το πολύ το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού το 2050, ενώ το ΑΕΠ της Ευρώπης θα αποτελεί τότε μόνο το 10% του Παγκόσμιου ΑΕΠ από 30% που ήταν στα 1950» επεσήμανε.

•    Η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία που να πείσει  πως  περισσότερη Ευρώπη σημαίνει ευημερία και σταθερότητα
•    Η Γερμανία χρειάζεται να αλλάξει για να παίξει το ρόλο που της αναλογεί
Παρατήρησε πως η Ευρώπη χρειάζεται ηγεσία.  Καμία χώρα όμως μόνη, ούτε η κραταιά Γερμανία δεν μπορεί να υπαγορεύσει του κανόνες για την Ενωμένη Ευρώπη.
Η Γερμανία παίζει σήμερα το σημαντικότερο ρόλο. Ωστόσο παρά την ισχύ της έχει καταφέρει το τελευταίο διάστημα να απομονωθεί χάρις στην πρόσφατη Ευρωπαϊκή πολιτική της. «Μοιάζει σήμερα με έναν απομονωμένο γίγαντα».

«Αντί να δείχνει με το δάκτυλο ή να ελέγχει αν οι άλλοι συμμορφώνονται με τους κανόνες χρειάζεται να οικοδομήσει συναινέσεις, να πείσει τις κυβερνήσεις και τους πολίτες της Ευρώπης και έτσι να κερδίσει το σεβασμό τους»

«Είναι αλήθεια», επεσήμανε, «πως πρόσφατα η Γερμανίδα Καγκελάριος και άλλοι γερμανοί πολιτικοί, στέλνουν σήματα αλλαγής της στάσης τους. Αποκλείουν τώρα μια έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, ενώ μιλούν ανοικτά για μια πιο ενωμένη Ευρώπη αλλά δε μοιάζει να έχουν ένα σαφές πρόγραμμα για ανάπτυξη. Αυτά είναι θετικά σήματα αλλά δεν αρκούν.»

«Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ’ την Ευρώπη, το φάντασμα της διχόνοιας και του φόβου, της δυσπιστίας και του μίσους, το φάντασμα παλιών στερεοτύπων και εχθροτήτων που ξαναγεννιούνται.»

«Για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά η κρίση και η άνοδος των άκρων στην Ευρώπη χρειαζόμαστε ελπίδα και εμπιστοσύνη, απαιτείται μια νέα αφήγηση. Η Ευρώπη αναζητεί ηγεσία η οποία θα προτείνει ένα νέο σχέδιο και μια νέα αφήγηση για την Ευρώπη που θα περιλαμβάνει:

1.    Ειρήνη (η σημαντικότερη ως τώρα κατάκτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης)
2.    Ένα νέο γεωπολιτικό ρόλο για την Ευρώπη
3.    Δημοκρατία (Νέα Ευρωπαϊκή Συνθήκη, αυξημένη δημοκρατική νομιμοποίηση στη λήψη αποφάσεων)
4.    Οικονομική δημοκρατία με την τιθάσευση του χρηματοπιστωτικού τομέα.
5.    Ανάπτυξη δίκαια μοιρασμένη.»
  
Οι τύχες της ελληνικής και της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι συναρτημένες με τις εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία. Η φύση της κρίσης και η στενή διασύνδεση των οικονομιών  απαιτούν μια νέα μορφή διεθνούς κατανόησης και συντονισμένης δράσης για να υπερνικηθεί η παγκόσμια οικονομική επιβράδυνση.

Η Α.Δ. επεσήμανε πως ακόμη και αν η Γερμανία υπερνικούσε την απέχθεια της για αύξηση του Ευρωπαϊκού χρέους ή για τύπωμα χρήματος, ώστε να δοθεί μια αναπτυξιακή ώθηση, αυτό δεν θα αρκούσε. Θα έδινε προσωρινή ώθηση, όμως τα προβλήματα θα επανέρχονταν αφού μένουν άλυτες οι διεθνείς οικονομικές ανισορροπίες.

«Χρειάζεται μια παγκόσμια συνεννόηση στα πλαίσια των G20», τόνισε και προέβαλε την πρόσφατη πρόταση του πρώην βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, ο οποίος προτείνει τις εξής συντονισμένες σε διεθνές επίπεδο ενέργειες :

Ο κ. Μπράουν παρατηρεί πως η αναπτυξιακή ώθηση, η τόνωση της παγκόσμιας ζήτησης δεν μπορεί να προέλθει ούτε από τους καταναλωτές στη Δύση οι οποίοι δε διαθέτουν σήμερα αρκετό εισόδημα ώστε να συνεχίσουν να καταναλώνουν όπως πριν αλλά ούτε κι από τους Ασιάτες παραγωγούς οι οποίοι χρειάζονται αγοραστές για τα προϊόντα τους.

Θεωρεί πως επειδή ο πληθωρισμός είναι γενικά χαμηλός θεμιτή μια τόνωση της ζήτησης στη Δύση με συντονισμένες ενέργειες των κυβερνήσεων με τις κεντρικές τράπεζες (δεν αποκλείει και το τύπωμα χρήματος). Η Κίνα θα μπορούσε να τονώσει την κατανάλωση στο εσωτερικό της, ώστε να δώσει διέξοδο στην τοπική παραγωγή που βρίσκει μειωμένη  διέξοδο στις φθίνουσες εξαγωγές προς τη Δύση, ώστε να διατηρηθούν ή να αυξηθούν οι εισαγωγές από τη Δύση.

(Gordon Brown, “Europe risks going the way of Japan”, Reuters Blogs, 14.09.12, http://blogs.reuters.com/great-debate/2012/09/14/europe-risks-going-the-way-of-japan/)

Μνημόνιο - Οι επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα

Για τις επιπτώσεις της κρίσης στην Ελλάδα, τόνισε πως η γρήγορη δημοσιονομική προσαρμογή «δημιουργεί τεράστια προβλήματα στην ελληνική κοινωνία, αυξάνονται δραματικά  η φτώχια και η ανεργία, δεσπόζουν η ανασφάλεια και αβεβαιότητα για τις πιο βασικές ανάγκες της καθημερινής ζωής και ταυτόχρονα ζούμε την άνοδο των άκρων και του λαϊκισμού, ενώ για πρώτη φορά ένα νέο-ναζιστικό κόμμα μπαίνει στην ελληνική Βουλή τη στιγμή που η εμπιστοσύνη των πολιτών προς όλα τα πολιτικά κόμματα καταρρέει. Για αυτό όταν λέω πως υπάρχει κίνδυνος για τη δημοκρατία στην Ελλάδα, δεν μιλάω για μια θεωρητική πιθανότητα, ο κίνδυνος είναι ήδη στο κατώφλι μας, απειλεί όχι μόνο τους Έλληνες αλλά και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και τη βιωσιμότητα της ευρωπαϊκής ενοποίησης.»

Η σημερινή κυβέρνηση – τα νέα μέτρα λιτότητας

Χωρίς ένα συνολικό σχέδιο Ελλάδας-Ευρώπης θα βυθιστούμε βαθύτερα στην ύφεση και στην ανεργία

«Η σημερινή τρικομματική φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση,  μέσα σε ένα συγκριτικά ευνοϊκότερο Ευρωπαϊκό κλίμα , ετοιμάζεται να συμφωνήσει την εφαρμογή ενός ακόμη προγράμματος λιτότητας, εξίσου φιλόδοξου και πιο σκληρού από τα προηγούμενα. Οφείλει  ακόμη να υλοποιήσει δυο σημαντικές μεταρρυθμίσεις: του κρατικού μηχανισμού και της φορολογίας, οι οποίες επείγουν από καιρό.
Κατά τη γνώμη μου αν συνεχίσουμε με την πεπατημένη μέθοδο και ρυθμούς, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, μετά την εμπειρία τριών χρόνων, χωρίς δηλαδή μια συνολική προσέγγιση των προβλημάτων, με πρώτα απ’ όλα: τη ρευστότητα της οικονομίας, τη βιωσιμότητα του χρέους και την  ενίσχυση των δημοσίων επενδύσεων με πόρους είτε από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων είτε από την Ευρωπαϊκή επιτροπή, δε θα πετύχουμε τίποτα άλλο από την αύξηση της ανεργίας και της ύφεσης. Το ελληνικό κοινοβούλιο οφείλει αυτή τη φορά να απαιτήσει, όταν θα ψηφίζει τα νέα μέτρα, να έχει μπροστά του μια ακριβή ποσοτική αποτίμηση από το Υπουργείο Οικονομικών των επιπτώσεων του κάθε μέτρου στην ύφεση ή στην ανάπτυξη.»

«Αυτό ένα κρίσιμο ζήτημα. Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νέο Σύμφωνο Ανάπτυξης για το Νότο. Η ελληνική οικονομία και κοινωνία χρειάζονται: Ανακούφιση, Αναδιάρθρωση, Ανάκαμψη όπως έκαναν οι ΗΠΑ με το «New Deal» του Ρούζβελτ το 1933. Παράλληλα με τις διαρθρωτικές αλλαγές και τη δημοσιονομική προσαρμογή που προβλέπονται στο μνημόνιο πρέπει να διασφαλίσουμε την ανακούφιση και τη στήριξη των άπορων και των ανέργων και την οικονομική ανάκαμψη. Ένα τέτοιο Σύμφωνο σημαίνει και μια νέα συμφωνία με τους εταίρους μας που θα περιλαμβάνει μέτρα για τη βιωσιμότητα του χρέους, ρευστότητα και πόρους που θα επιτρέψουν την επανεκκίνηση της Οικονομίας.»

Λάθη της τρόικας και δικά μας

«Κοιτάζοντας στα τελευταία χρόνια θεωρώ πως το ελληνικό πρόγραμμα προσαρμογής περιείχε σημαντικά σφάλματα.
Η τρόικα έθεσε πολύ φιλόδοξους στόχους.
Το ΔΝΤ παραδέχτηκε πρόσφατα πως υποτίμησε πόσο μεγάλη ύφεση θα προκαλούσε η δημοσιονομική προσαρμογή στην Ελλάδα. Παραδέχτηκε πως έχει ευθύνη γιατί δεν επέμεινε σε περισσότερες περικοπές δαπανών αντί για μέτρα που περιόριζαν το διαθέσιμο εισόδημα.

Με βάση τις προβλέψεις της τρόικα η Ελλάδα θα μπορούσε ήδη να δανείζεται στις αγορές. Απέχουμε πολύ από αυτό.
Η τρόικα αντιμετώπισε τη χώρα σαν να πραγματοποιούσε την αναδιάρθρωση μιας εταιρείας, ξεχνώντας πως δεν μπορείς να ζητάς σε έναν ολόκληρο λαό να ακολουθεί οδηγίες σαν να ήταν υπάλληλοι μιας εταιρείας. 
Αρκετοί Ευρωπαίοι ηγέτες δεν διευκόλυναν το έργο μας όταν συχνά διαλαλούσαν ή απειλούσαν πως η Ελλάδα θα βγει από το ευρώ. Αυτό δεν είναι το κλίμα που ευνοεί τις ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες οι στόχοι δεν ήταν ρεαλιστικοί από την αρχή.

Από την πλευρά της κυβέρνησης, αποτύχαμε να δούμε το βάθος του προβλήματος στην αρχή. Προχωρήσαμε αργά, με ήπια μέτρα στην αρχή της κρίσης και αργότερα αναβάλαμε τις δύσκολες αποφάσεις. Οι περισσότεροι υπουργοί αρνήθηκαν να υιοθετήσουν τις μεταρρυθμίσεις. Ακόμη χειρότερα επιβάλαμε μέτρα που δεν ήταν κοινωνικά δίκαια, ενώ αποτύχαμε στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής.

Η κυβέρνηση σπατάλησε και σπαταλά πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο, δυνάμεις και πόρους.
Η υπομονή και η εμπιστοσύνη των πολιτών εξανεμίστηκε.»

Διδάγματα από τη διαχείριση της κρίσης

«Αν με ρωτήσετε ποια είναι τα 4 πράγματα που διδάχτηκα από τη διαχείριση αυτή της κρίσης.
•    Πρέπει κανείς να δρα ακαριαία
•    Τα σκληρότερα μέτρα πρέπει να εφαρμόζονται στην αρχή της κρίσης
•    Πρέπει να πιστεύεις και να στηρίζεις δημόσια τις αποφάσεις που λαμβάνονται, αν θέλεις και οι άλλοι να πιστέψουν στο σχέδιο σου και να σε στηρίξουν.
•    Κάθε δημόσια δράση χρειάζεται λαϊκή υποστήριξη. Πρέπει κάθε στόχος όσο δύσκολος κι αν είναι να  εμπνέει εθνική υπερηφάνεια και είναι κοινωνικά δίκαιος.»