Άννα Διαμαντοπούλου

Switch to desktop Register Login

Άννα Διαμαντοπούλου - Αρχική

Perifereiakoi oloi 600

Συντομα βιογραφικά στοιχεία των 13ων Περιφερειακών Διευθυντών Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας κατά την χρονική περίοδο 2009-2013:

Αργυρόπουλος Ηλίας - Στερεάς Ελλάδας
arg ilΔιδακτορικό δίπλωμα στην Επιστήμη των Μαθηματικών από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Είναι πτυχιούχος του Μαθηματικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι συγγραφέας σε βιβλία μαθηματικών του Ο.Ε.Δ.Β και έχει επιστημονικό και συγγραφικό έργο. Σχολικός Σύμβουλος μαθηματικών (σήμερα συνταξιούχος), Προϊστάμενος επιστημονικής και παιδαγωγικής καθοδήγησης της Περιφερειακής Διεύθυνσης Στερεάς Ελλάδας και υποδιευθυντής του Π.Ε.Κ Λαμίας. Είναι επιστημονικός συνεργάτης στο τμήμα πληροφορικής στο Τ.Ε.Ι Λαμίας.

 

Γαβαλάς Τηλέμαχος - Ιονίων Νήσων
18d-li7Κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος του Πανεπιστημίου της Στοκχόλμης.Πτυχιούχος της Εθνικής Ακαδημίας Σωματικής Αγωγής Αθηνών. Διετέλεσε  Διευθυντής στο Σχολείο Ειδικής Αγωγής της Β’ θμιας Εκπαίδευσης-Εργαστήρι Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Νομού Κέρκυρας. Διαθέτει συγγραφικό έργο και έχει συμμετάσχει σε σεμινάρια και επιμορφωτικές ημερίδες για την εκπαίδευση και τη φυσική αγωγή. Εκλεγμένος Δημοτικός σύμβουλος του Δήμου Κερκυραίων (2002 - 2011).

 


Ζυγούρη Έλενα - Δυτικής Μακεδονίας

image05Διδάκτωρ του Π.Τ. Δ. Ε. του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, Δίπλωμα Μεταπτυχιακών Σπουδών Παιδαγωγικής του ΑΠΘ, Δίπλωμα διετούς Μετεκπαίδευσης στις Επιστήμες της Αγωγής από το Διδασκαλείο «Δημήτρης Γληνός» του Α.Π.Θ,. Πτυχιούχος του Π. Τ. Δ.Ε. ΑΠΘ. Επιστημονική συνεργάτης του ΠΤΝ Φλώρινας και του Μεταπτυχιακού τμήματος Νηπιαγωγών Φλώρινας(2009- 2010).  Διαθέτει πλούσιο συγγραφικό και επιστημονικό έργο. Υπηρετεί ως Σχολική Σύμβουλος Π.Ε. Καστοριάς από το 2003 έως και σήμερα.

 


Καρτσιώτης Θεόδωρος - Κεντρικής Μακεδονίας

20110819-KARSIOTHS---Διδάκτωρ της Παιδαγωγικής Σχολής του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης, Μαθηματικός, Σχολικός Σύμβουλος Πληροφορικής  (σήμερα συνταξιούχος). Ήταν Υπεύθυνος Κέντρου Πληροφορικής και Νέων Τεχνολογιών. Διαθέτει σημαντικό ερευνητικό και συγγραφικό έργο. Ασχολήθηκε με τον σχεδιασμό και υλοποίηση έργων αξιοποίησης των Τεχνολογιών Πληροφορίας και Επικοινωνιών στην εκπαιδευτική διαδικασία και στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών της ΠΕ και ΔΕ.

 


Κελεσίδης Γεώργιος - Ανατ. Μακεδονίας & Θράκης

kelesidisΜεταπτυχιακά διπλώματα ειδίκευσης στην Κοινωνική ψυχιατρική - Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Τμήμα Ιατρικής και στη Παιδοψυχιατρική της Ιατρικής σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Πτυχιούχος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Υποψήφιος Διδάκτωρ στο τμήμα ΕκπαίδευσηςΑγωγής στην Προσχολική Ηλικία του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Προϊστάμενος επιστημονικής παιδαγωγικής καθοδήγησης στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης και από το 1998  μέχρι σήμερα υπηρετεί ως Σχολικός Σύμβουλος στο Νομό Έβρου.

 

Κλινάκης Απόστολος - Κρήτης
35595Δίπλωμα μετεκπαίδευσης στην Επιστήμη της Αγωγής του διδασκαλείου Ρεθύμνης, του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Κρήτης - Θεωρητικές επιστήμες. πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ηρακλείου και του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Κρήτης (Σχολή Επιστημών Αγωγής). Έχει Είχε συμμετοχή σε πολλά επιμορφωτικά προγράμματα, καθώς και σε επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

 


Κοντέλλη Αδαμαντία - Βορείου Αιγαίου

matoula kontelliΜεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου σε θέματα έρευνας. Δίπλωμα Μετεκπαίδευσης του Μαρασλείου Διδασκαλείου Δημοτικής Εκπαίδευσης,, Πτυχίο του Παιδαγωγικού Τμήματος για τον εκπαιδευτικό σχεδιασμό του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Πτυχιούχος της Σχολής Νηπιαγωγών Αθηνών. Έχει αξιόλογο συγγραφικό και επιστημονικό έργο. Σχολική Σύμβουλος Π.Ε. Β. Αιγαίου (σήμερα συνταξιούχος)

 


Κουμέντος Ιωάννης - Αττικής

koumΔιδάκτωρ του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Δίπλωμα μετεκπαίδευσης από το Μαράσλειο Διδασκαλείο. Πτυχιούχος Α.Σ.Ο.Ε.Ε (Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων). Πτυχίο εξομοίωσης από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει διδάξει στο Μαράσλειο Διδασκαλείο και διετέλεσε Γενικός Διευθυντής του Ε.Ι.Ν (1997 - 2000). Έχει διαχειριστεί προγράμματα ΕΠΕΑΕΚ (αγωγής υγείας και κινητικότητας). Σχολικός Σύμβουλος Αττικής

 

Νόκα - Ζαράχη Τριανταφυλλιά - Ηπείρου
18d-li4Πτυχιούχος του Μαθηματικού τμήματος του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Πτυχιούχος της Σχολής Επιμόρφωσης Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης Ιωαννίνων και πτυχίο επάρκειας Αλβανικής Γλώσσας. Διευθύντρια του Β’ Γυμνασίου Ιωαννίνων - Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Ιωαννίνων και Τάξεων Ένταξης (ειδική αγωγή) από το 2002 έως 2010. Σχολική Σύμβουλος Μαθηματικών Ιωαννίνων (σήμερα συνταξιούχος)

 


Μισθός Πέτρος - Πελοποννήσου

misthosΜεταπτυχιακό Δίπλωμα Σπουδών στην εκπαίδευση της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ε.Α.Π.. Πτυχιούχος Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης (Τμήμα Φιλολογίας Δίδαξε ως επιμορφωτής στο Π.Ε.Κ Τρίπολης, στο ΕΚΕΠΙΣ, στο ΙΔΕΚΕ, στον Οργανισμό Επιμόρφωσης Εκπαιδευτικών και διετέλεσε αξιολογητής εκπαιδευτών στη Γενική Γραμματεία Δια Βίου Εκπαίδευσης. Διαθέτει επιστημονική και συγγραφική δράση και ερευνητικό έργο. Σήμερα διατελεί Σχολικός Σύμβουλος Δ.Ε. Αρκαδίας.

 

Παναγιωτόπουλος Γεώργιος - Δυτικής Ελλάδας
18d-li3Διδάκτωρ της σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του τμήματος Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας του Ε.Α.Π., Πτυχιούχος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ). Δίπλωμα διετούς εκπαίδευσης του Μαράσλειου Διδασκαλείου Δημοτικής Εκπαίδευσης στην Ειδική Αγωγή του παιδαγωγικού τμήματος του Ε.Κ.Π.Α.  Το επιστημονικό - συγγραφικό του έργο εντάσσεται στις επιστήμες της αγωγής με έμφαση την Δια Βίου Μάθηση - Κατάρτιση και την σχέση με την αγορά εργασίας. Σήμερα διδάσκων του ΤΕΙ Πάτρας

Πράντζου - Κάνιουρα Κωνσταντίνα - Θεσσαλίας
cf80cf81ceb1cebdcf84ceb6cebfcf85Μεταπτυχιακό Δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο Surrey, School of Educational Studies στην Εκπαίδευση και Διοίκηση της Εκπαίδευσης. Σπουδές στα κλασσικά Γράμματα στο Πανεπιστήμιο του Dusseldorf της Γερμανίας Διαθέτει πτυχίο Φιλολογίας από το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Προϊσταμένη του Γραφείου Β’ θμιας Εκπαίδευσης Νομού Καρδίτσας ( 2007 -2010). Σχολική Σύμβουλος Φιλολόγων (σήμερα συνταξιούχος)

 


Ράπτης Νικόλαος - Νοτίου Αιγαίου

1faa5368bfb63d03c45c297cd640db6aΔιδάκτωρ του τμήματος Προσχολικής Αγωγής και Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου Αιγαίου Διαθέτει δίπλωμα του διατμηματικού Μεταπτυχιακού Τ. Ε. Π. Α. Ε. του Πανεπιστημίου Αιγαίου. Δίπλωμα διετούς μετεκπαίδευσης στην Επιστήμη της Αγωγής του Διδασκαλείου «Αλέξανδρος Δελμούζος». Πτυχιούχος της Παιδαγωγικής Ακαδημίας Ρόδου. Επιστημονικός συνεργάτης - διδάσκων στο τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού του Πανεπιστημίου. Διαθέτει επιστημονικό και συγγραφικό έργο. Σχολικός Σύμβουλος από το 2007 -2015. Σήμερα υπηρετεί ως Διευθυντής Α΄/θμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου.

Διαβάστε περισσότερα...


Βασίλης Παπάζογλου:  Ήθος - αποστολή και έργο

Αθήνα, 22 Απριλίου 2016

Ομιλία Άννας Διαμαντοπούλου στην τιμητική εκδήλωση στη μνήμη του εκλιπόντος Καθηγητή ΕΜΠ Βασίλη Παπάζογλου

Πόσο θόρυβο μπορεί να κάνει ένας αθόρυβος άνθρωπος;

Τόσο όσο να τον ακούσει η ιστορία! Την ιστορία δεν τη γράφουν μόνο οι επώνυμοι άνθρωποι οι πολιτικοί ή οι στρατηγοί. Την ιστορία γράφουν εκείνοι οι άνθρωποι που στο χώρο τους αφήνουν καθαρό στίγμα και βάζουν θεμέλια, ώστε οι επόμενοι να χτίσουν πάνω σ΄αυτά.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Βασίλης Παπάζογλου.

Ως επιστήμων στο χώρο της Ναυπηγικής προκάλεσε τον σεβασμό και τον θαυμασμό των συναδέλφων του στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο ΜΙΤ, αλλά και σε πολλά και σημαντικά Πανεπιστήμια και Ινστιτούτα της Ευρώπης, με τα οποία συνεργάστηκε.

Ως καθηγητής υπήρξε παράδειγμα για τους φοιτητές και τους συναδέρφους του. Δεν σταμάτησε ποτέ τη σχέση του με τη διδασκαλία και δέχτηκε τη θέση του Ειδικού Γραμματέα στο Υπουργείο Παιδείας, με την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει τα μαθήματά του.

Ως μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας πάλεψε και πέτυχε σημαντικά πράγματα για την αναδιοργάνωση της σχολής του, για τις πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες, για τη σωστή λειτουργία των θεσμών του πανεπιστημίου. Πάλεψε χωρίς φωτοβολίδες και κραυγές αλλά με όπλα την γνώση, την διεθνή εμπειρία και την μοναδική ικανότητα να συνεργάζεται με όλους τους ανθρώπους.

Ως ενεργός πολίτης και ακαδημαϊκός συνεργάστηκε με θεσμικό τρόπο με όλες τις κυβερνήσεις που ζήτησαν τη βοήθεια του προσφέροντας τη γνώση του και την εμπειρία και παραμένοντας πάντοτε σταθερός στις απόψεις και ιδέες του.

Διετέλεσε μέλος της Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας (ΕΣΥΠ) για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση (2005-2009), μέλος της Ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση (Α.ΔΙ.Π.) (2006-2010), μέλος της Επιτροπής του Προέδρου της Δημοκρατίας για το Μέλλον της Έρευνας στην Ελλάδα (2007-2008) και Ειδικός Γραμματέας Ανώτατης Εκπαίδευσης στο Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων (Νοεμ. 2009-Ιουλ. 2012).

Πόσο δημιουργικά συγκρουσιακός μπορεί να είναι ένας σεμνός , χαμηλών τόνων και ευγενής άνθρωπος;

Μέχρι τα όρια του «πολέμου» όταν αφορά ιδέες που πιστεύει βαθειά.

Αυτός ήταν ο Βασίλης Παπάζογλου.

Υπήρξε πρωτεργάτης μιας μεγάλης απολύτως αναγκαίας Μεταρρύθμισης αλλά με πολλές συγκρούσεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.

Με την ευρωπαϊκή γνώση του δημόσιου πανεπιστημίου, με πολύ βαθειά γνώση των δυνατοτήτων και των αδυναμιών των ελληνικών ιδρυμάτων,και με τον σεβασμό που ενέπνεε στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας,

έπαιξε καθοριστικό ρόλο τόσο στη διαμόρφωση του περιεχόμενου της μεταρρύθμισης, όσο και στη διαβούλευση.

Πίστεψε και πάλεψε για ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την μεταρρύθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης του οποίου οι κύριοι πυλώνες είναι:

ü      η αυτοδιοίκηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων,

ü      η εξασφάλιση της δημόσιας χρηματοδότησης και η κατανομή της με βάση την ποιότητα και τις εθνικές προτεραιότητες

ü      η αξιολόγηση και η κοινωνική λογοδοσία παντού,

ü      η αναβάθμιση της ποιότητας σπουδών για κάθε φοιτητή

ü      η σύγχρονη και αποτελεσματική διοίκηση

ü      η επιστημονική αριστεία σε διεθνές επίπεδο

ü      το ψηφιακό άλμα στη διοίκηση και την εκπαίδευση των ΑΕΙ

ü      η διεθνοποίηση της λειτουργίας των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων και η τόνωση της εξωστρέφειας,

ü      η σύνδεσή τους με την κοινωνία και την οικονομία και η απάντησή τους στις μεγάλες κοινωνικές αλλαγές  

O Βασίλης Παπάζογλου παρουσιάζοντας την μεταρρύθμιση το Δεκέμβρη του 2012 έκανε την εξής εισαγωγή την οποία θεωρώ ως την κεντρική ιδέα της αντίληψης και του οράματος που είχε για τα πανεπιστήμια:

- «ΟΡΙΣΜΟΣ ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΥ»

Τι είναι διαφωτισμός, μεταφρ. Ν.Μ. Σκουτερόπουλος, Αθήνα: Κριτική, 1989

“Διαφωτισμός είναι η έξοδος του ανθρώπου από την ανωριμότητά του για την οποία φταίει ο ίδιος. Ανωριμότητα είναι η αδυναμία του ανθρώπου να μεταχειρίζεται το νου του χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Φταίει γι’ αυτή την ανωριμότητά του ο άνθρωπος όταν η αιτία της έγκειται όχι σε ανεπάρκεια του νου αλλά στην έλλειψη της απόφασης και του θάρρους να μεταχειριστεί το νου του χωρίς την καθοδήγηση ενός άλλου. Sapere aude! Να έχεις το θάρρος να μεταχειρίζεσαι τον δικό σου νου! Αυτή είναι η εμβληματική φράση του διαφωτισμού.”

Για να κατανοήσουμε τον Νόμο 4009/2011: Στον προηγούμενο ορισμό αντικαταστήστε τη λέξη “άνθρωπος” με τη λέξη “πανεπιστήμιο” και τη λέξη “ενός άλλου” με τη λέξη “Υπουργείου Παιδείας”.

  • Τι προβλέπει ο νόμος:

       Μεταφορά πολλών αρμοδιοτήτων του Υπουργείου Παιδείας στο ίδιο το Ίδρυμα.

       Πλήρης αυτοτέλεια για κάθε Πανεπιστήμιο μέσω του δικού του Οργανισμού και Εσωτερικού Κανονισμού.

       Επαρκής δημόσια χρηματοδότηση, με ταυτόχρονη αξιολόγηση και λογοδοσία σε όλα τα επίπεδα.

       Αύξηση της δυνατότητας άντλησης πόρων από πηγές εκτός του δημοσίου.

       Αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Ήταν άνθρωπος που δεν τον ενδιέφερε η προβολή, ή η επικοινωνία, αλλά που έβγαινε μαχητικά στη πρώτη γραμμή υπερασπιζόμενος θέσεις και αποφάσεις, όταν πολιτικοί και καθηγητές κρύβονταν από τον φόβο του κόστους, ή της πραγματικής βίας , την οποία υπέστη και ο ίδιος με πολλούς τρόπους.

Πόσο αποτελεσματικός μπορεί να είναι ένας δημόσιος λειτουργός μέσα στην κρίση και με τη δημόσια διοίκηση στα όρια της διάλυσης;

Τόσο ώστε να αλλάξει σε λίγους μήνες την πραγματικότητα δεκαετιών και να φέρει απτά αποτελέσματα.

Έτσι λειτούργησε ο Βασίλης Παπάζογλου.

Μέσα σε λίγους μήνες άλλαξε προς όφελος των φοιτητών, των Πανεπιστημίων, των ΤΕΙ και φυσικά του ελληνικού κράτους, ο τρόπος διανομής των συγγραμμάτων με το πρόγραμμα ΕΥΔΟΞΟΣ που ετέθη σε λειτουργία και αφορούσε κάθε καθηγητή και κάθε φοιτητή. Έβαλε τις βάσεις για την πλέον αξιοκρατική, και με διαφάνεια επιλογή καθηγητών με το σύστημα ΑΠΕΛΛΑ, έγινε καταγραφή για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους των κτιριακών υποδομών, του τεχνολογικού εξοπλισμού, των ερευνητικών εργαστηρίων όλων των ιδρυμάτων της χώρας.

Συνέδεσε για πρώτη φορά ένα σύστημα και δούλεψε μόνος του τη σχέση εισακτέων φοιτητών με τις υποδομές του κάθε τμήματος. Έβαλε σε εφαρμογή ένα αντικειμενικό και αξιοκρατικό πρόγραμμα στο τρόπο χρηματοδότησης των ιδρυμάτων και λειτούργησε άμεσα το ηλεκτρονικό πάσο για τους φοιτητές…

Θεωρώ σημαντικές αυτές τις αναφορές γιατί οι άνθρωποι κρίνονται από τις προθέσεις αλλά κυρίως από το έργο τους.

Και ο Βασίλης Παπάζογλου λειτούργησε σε έναν χώρο που κάθε επιλογή τάραζε συμφέροντα, κατεστημένα και ιδεοληψίες.

Πόσο γλυκός εύθραυστος και ευαίσθητος μπορεί να είναι ένας άντρας που ασκεί δημόσια εξουσία;

Τόσο που να μπορεί δημόσια πολύ συχνά και χωρίς το αντρικό κόμπλεξ να απαντά: ‘’Πρέπει να ρωτήσω πρώτα τη Νάντα”. Τη Νάντα τη σύντροφό του εξαιρετική επιστήμων και η ίδια που ήταν πάντα δίπλα του, πάντα συμπαραστάτης και κινητήρια δύναμη στην κοινή περιπέτεια, που είναι η ζωή μας.

Θεωρώ εξαιρετικά σημαντική τη συμπεριφορά ενός ανθρώπου και τη σχέση του με τους κοντινούς του ανθρώπους γιατί είναι κεντρικό στοιχείο του πάζλ της προσωπικότητας του.

Τέλος πόσο σημαντικός φίλος μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος που τον γνώρισες μόνο πέντε χρόνια;

Τόσο που να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης σου, συμπεριφοράς ,τόσο που να τον αισθάνεσαι σαν δικό σου άνθρωπο, από τα παιδικά σου χρόνια.

Αυτός ήταν ο Βασίλης για μένα και για πάρα πολλούς άλλους.

Ο Βασίλης Παπάζογλου επελέγη για τη θέση του Ειδικού Γραμματέα ΑΕΙ με απολύτως αξιοκρατικές διαδικασίες χωρίς πιέσεις , παρεμβάσεις και παιχνίδια εξουσίας και απέδειξε με το έργο του τη σημασία της αξιοκρατίας και του ήθους.

Αννα Διαμαντοπούλου

Πρ.Υπουργός Παιδείας,

Δια Βίου Μάθησης & Θρησκευμάτων

Διαβάστε περισσότερα...

Υπόμνημα της πρ.Υπουργού Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων Άννας Διαμαντοπούλου προς τον Πρόεδρο της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής κύριο Γαβρόγλου, με αφορμή την πρόσκληση για παρέμβαση-τοποθέτηση στην συνεδρίαση της Επιτροπής της 18ης Φεβρουαρίου.

Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων

Έλαβα την πρόσκληση σας για συμμετοχή μου στην συνεδρίαση της Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής στις 18 Φεβρουαρίου 2016 που έχει ως αντικείμενο "να διατυπωθούν τα προβλήματα και να διαμορφωθούν λύσεις".
Εκτιμώ ιδιαίτερα τον ρόλο της Επιτροπής και θεωρώ ύψιστης σημασίας την ενεργή συμμετοχή των Βουλευτών, στην «επεξεργασία και εξέταση σχεδίων νόμων» που αποτελεί, άλλωστε, και τον βασικό σκοπό λειτουργίας της. Γι΄αυτό και κατά την 28μηνη περίοδο που είχα την ευθύνη του Υπουργείου Παιδείας, η συγκεκριμένη Επιτροπή συνεδρίασε δεκάδες φορές, στις περισσότερες εκ των οποίων συμμετείχα προσωπικά. Υπογραμμίζω δε, ότι σε όλα τα πολυνομοσχέδια που έφερα τότε προς ψήφιση στην ολομέλεια, υπήρξε καθοριστική η συμβολή στην τελική διαμόρφωση και ψήφισή τους, των βουλευτών της Επιτροπής - όλων των κομμάτων - και ιδιαίτερα όσων συμμετείχαν και στα άλλα διακομματικά όργανα και σε συναντήσεις διαλόγου που τότε ενεργοποιήσαμε στον διάλογο για την μεταρρύθμιση.
Η σημερινή Κυβέρνηση, ενώ εξαγγέλλει «εθνικό διάλογο», προωθεί συνεχώς καίριες ανατροπές του υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου. Οι περισσότερες από τις ανατροπές αυτές πραγματοποιούνται με την ευθέως αντισυνταγματική διαδικασία των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και με τον τρόπο αυτό η Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων και όλοι οι Βουλευτές στερούνται της δυνατότητας ακόμη και να εκφέρουν τις απόψεις τους. Αλήθεια, ποια «εξαιρετικά επείγουσα και απρόβλεπτη ανάγκη» επιβάλλει αυτή την επιλογή; Αντιλαμβάνεσθε ότι με τέτοιες προϋποθέσεις δεν είναι δυνατό να υπάρξει διάλογος, παρά μόνο ως πρόσχημα.
Κατά συνέπεια περιορίζομαι στα παρακάτω:


1. Τα προβλήματα του εκπαιδευτικού μας συστήματος είναι γνωστά. Τα γνωρίζουμε και τα συζητούμε όλοι, βιώνοντας τα ως γονείς, μαθητές, φοιτητές, ως εκπαιδευτικοί κάθε βαθμίδας. Ίσως μας διαφεύγουν όταν, πολιτευόμενοι, ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πολιτικό κόστος, τις αντικρουόμενες βλέψεις επιμέρους κοινωνικών ή επαγγελματικών ομάδων, τα κάθε είδους μικροσυμφέροντα ή ακόμη και τις ιδεοληψίες που μας κρατούν προσκολλημένους σε άλλες εποχές και άλλες συνθήκες.


2. Μια μεταρρύθμιση δεν μπορεί να έχει ως ορίζοντα τις εκάστοτε «παρούσες συνθήκες». Αντίθετα, πρέπει να έχει προοπτική δεκαετιών, σαφή και καθαρό στόχο και επομένως να βασίζεται στην μακρόχρονη εθνική και διεθνή εμπειρία και γνώση ανάλογων προσπαθειών, να αξιολογεί εφαρμοσμένες πρακτικές, να απαντά επί του συγκεκριμένου, να ανατρέπει παθογένειες και να δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον.


3. Οι προσωπικές μου θέσεις, είναι γνωστό ότι δεν βρίσκονται, πλέον, σε επίπεδο προβληματισμού και αναζητήσεων . Οι προβληματισμοί και οι αναζητήσεις μου μαζί με σημαντικούς συνεργάτες πολιτικούς, εκπαιδευτικούς και τεχνοκράτες προηγήθηκαν και συχνά ανακαθορίστηκαν μετά από εξαντλητικό διάλογο. Στο επίκεντρο είχαν πάντα τα παιδιά μας και τι καλύτερο μπορούσε να προσφέρει ένα αναβαθμισμένο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και ό,τι αυτό εμπεριέχει, στις νέες γενιές και την προοπτική της Χώρας. Έτσι, κατέληξαν σε ολοκληρωμένες θέσεις οι οποίες αποτυπώθηκαν στη συνέχεια σε πέντε νόμους και τρία νομοσχέδια που όλα είχαν περάσει από την βάσανο διακομματικών συνεργασιών και μεγάλων συναινέσεων και αποτελούσαν ένα ενιαίο και αλληλοσυμπληρούμενο σύνολο. Αν αυτό το νομοθετικό έργο είχε τεθεί σε πλήρη εφαρμογή –όπως συμβαίνει στις ευνομούμενες δημοκρατίες- πιστεύω ακράδαντα ότι σήμερα (5 χρόνια μετά) θα είχε συνεισφέρει τα μέγιστα στην αναβάθμιση του Εκπαιδευτικού μας Συστήματος και, βέβαια, θα μπορούσε να αποτελεί αντικείμενο συνεχών διορθώσεων , βελτιώσεων αλλά και μιας πάντα αναγκαίας αναμόρφωσης, βασισμένης στα αποτελέσματα που παρήγαγε και όχι στις ιδεοληπτικές προσεγγίσεις οποιασδήποτε πλευράς.


4. Όλη η τεκμηρίωση, τα στοιχεία δημόσιας διαβούλευσης οι αναμορφώσεις, οι προτάσεις κοινωνικών, επιστημονικών και άλλων φορέων, οι θέσεις των κομμάτων και βουλευτών που συμμετείχαν, που οδήγησαν στο διαμορφωθέν νομοθετικό έργο, υπήρχαν αναρτημένα στο διαδίκτυο, άμεσα προσβάσιμα σε κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη και προφανώς στους Βουλευτές. Όλα όμως φαίνεται να εξαφανίσθηκαν επί Υπουργίας του κ. Μπαλτά!


Έχω λοιπόν την τιμή, να υποβάλλω στην Επιτροπή σας πέντε προτάσεις στις οποίες ενσωματώνεται όλη η εμπειρία μου, η γνώση μου και, κυρίως, οι πράξεις μου:


1. Άμεση επαναφορά στο διαδίκτυο, από το Υπουργείο Παιδείας, όλου του υλικού που αφορά στην μεταρρύθμιση του 2009-2011, όπως και κάθε προηγούμενης προσπάθειας . Δεν πρόκειται για «το έργο της Διαμαντοπούλου» ή κάποιου Υπουργού, αλλά για δημόσιο κτήμα, που πρέπει να είναι πάντα προσβάσιμο σε όλους τους Έλληνες.


2. Διάθεση στα μέλη της Επιτροπής των παρακάτω νόμων και των αντίστοιχων αιτιολογικών εκθέσεων, που άμεσα συνδέονται με μια συνολική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, από το νηπιαγωγείο, μέχρι την δια βίου μάθηση και επαγγελματική αποκατάσταση.

 

a. Ν. 3839/2010 «Σύστημα επιλογής προϊσταμένων οργανικών μονάδων με αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια − Σύσταση Ειδικού Συμβουλίου Επιλογής Προϊσταμένων (ΕΙ.Σ.Ε.Π.) και λοιπές διατάξεις. (ΦΕΚ 51/ 29.3.2010)
b. N. 3848/2010 «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού – καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην εκπαίδευση και λοιπές διατάξεις (ΦΕΚ 71/ 19.5.2010)
c. Ν. 3879/2010 «Ανάπτυξη της Δια Βίου Μάθησης και λοιπές διατάξεις (ΦΕΚ 163/ 21.9.2010)
d. Ν. 3966/2011 «Θεσμικό πλαίσιο των Πρότυπων Πειραματικών Σχολείων, Ίδρυση Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, Οργάνωση του Ινστιτούτου Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ» και λοιπές διατάξεις. (ΦΕΚ 118/ 24.5.2011)
e. N. 4009/2011 «Δομή, λειτουργία, διασφάλιση της ποιότητας των σπουδών και διεθνοποίηση των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.» (ΦΕΚ 195/6.9.2011)
f. Ν. 4027/2011 «Ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό και άλλες διατάξεις» (ΦΕΚ 233/ 4.11.2011)


3. Διάθεση στα μέλη της Επιτροπής των έτοιμων σχεδίων νόμου τα οποία συντάχθηκαν ύστερα από ευρεία διακομματική συναίνεση, τα οποία παρέδωσα στον διάδοχο μου Υπουργό Παιδείας, όταν αποχώρησα από το Υπουργείο μετά την αναστολή κάθε νομοθετικής πρωτοβουλίας επί Κυβερνήσεως Παπαδήμου και συγκεκριμένα τα νομοσχέδια:
Α) για το Νέο Λύκειο,
Β) για την Τεχνολογική Εκπαίδευση,
Γ) για την Έρευνα και Ανάπτυξη Τεχνολογίας και Καινοτομίας
τα οποία στην συνέχεια ακολούθησαν άλλο δρόμο...
Όλο το παραπάνω υλικό, θεωρώ ότι μπορεί να συνεισφέρει μιας και αποτελεί ένα συνολικό έργο και αναφέρεται σε μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση. Αποσπασματικές ρυθμίσεις και αλλαγές, που αντιμετωπίζουν ευκαιριακές σκοπιμότητες, δημιουργούν αναπόφευκτα παρενέργειες.


4. Ενημέρωση των Βουλευτών από το ΙΕΠ:
• Για τα Νέα Προγράμματα Σπουδών - για το Νέο Σχολείο τα οποία όχι μόνο ολοκληρώθηκαν αλλά εφαρμόστηκαν και πιλοτικά.
• Για την πιλοτική εφαρμογή της αυτοαξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου η οποία μέχρι το 2014 γενικεύθηκε για να παγώσει από τον Ιανουάριο του 2015
• Για Το ψηφιακό σχολείο ένα σύνολο εν εξελίξει δράσεων που σταμάτησε με επιλογή του κ. Μπαλτά


5. Διάθεση στα μέλη της Επιτροπής της ολοκληρωμένης μελέτης του ΟΟΣΑ και των εμπειρογνωμόνων της ΕΕ, έργο το οποίο ελήφθη σοβαρά υπόψη σε όλη την προσπάθεια.


Κύριε Πρόεδρε,
Η σχετικά πρόσφατη Ευρωπαϊκή ιστορία μάς διδάσκει ότι όλες οι χώρες που θέλησαν να συνομιλήσουν παραγωγικά με το μέλλον τους, πραγματοποίησαν μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές στον τομέα της Εκπαίδευσης, ύστερα από εξαντλητικό διάλογο με την Εκπαιδευτική Κοινότητα, τους Κοινωνικούς Φορείς και βεβαίως τα Πολιτικά Κόμματα. Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που είχα την τιμή να εισηγηθώ στη Βουλή των Ελλήνων με διαδοχικά νομοσχέδια που ψηφίστηκαν με πρωτοφανείς πλειοψηφίες, καθώς και με τα νομοσχέδια που προετοιμάστηκαν, ήταν ενταγμένη σ' αυτήν την πετυχημένη ευρωπαϊκή παράδοση. Δεν υπαγορεύθηκαν από κανένα "μνημόνιο", αλλά ήταν μια καθαρά εθνική πολιτική πρωτοβουλία που προσπάθησε να βάλει τις βάσεις για την υποβοήθηση της ανάταξης της χώρας, μέσα από την αναβάθμιση όλου του εκπαιδευτικού συστήματος και την εξασφάλιση ενός καλύτερου μέλλοντος για τα παιδιά μας. Η σημερινή κυβέρνηση επέλεξε την πλήρη κατεδάφιση αυτής της προσπάθειας. Δυστυχώς, δεν είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο συμβαίνει στη σύγχρονη ιστορία μας. Όμως, εξαιτίας των συνθηκών που βιώνει η πατρίδα μας, φοβάμαι ότι αυτή η κατεδάφιση θα έχει πολύ χειρότερες συνέπειες από οποιαδήποτε άλλη φορά και κανένας διάλογος δεν θα μπορέσει να θεραπεύσει.

 

Με εκτίμηση,
Άννα Διαμαντοπούλου

Διαβάστε περισσότερα...

Για τις πρωτοβουλίες που αναλαμβάνει το «Δίκτυο» για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη, σε μεγάλα θέματα όπως το χρέος και η παιδεία, με στόχο την οικοδόμηση συναίνεσης στο εσωτερικό και την ανάδειξη της Ελλάδας ως ισότιμου παίκτη στην Ευρώπη, μιλάει η πρόεδρός τουΆννα Διαμαντοπούλου, σε συνέντευξή της στο webtv του ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Αναφερόμενη στην πολιτική ζωή της Ελλάδας χαρακτηρίζει «άγονη κινητικότητα» τις ως τώρα διεργασίες στην κεντροαριστερά. Υπάρχει ανάγκη για συγκεκριμένο λόγο και πρόσωπαπου να πείθουν με τη διαδρομή τους και να προσελκύσουν νέους ανθρώπους.

Πιστεύει ότι  έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα, στη λογική ενός εσωτερικού εθνικού μετώπου, που θα μπορεί να μετάσχει σε συναινετικές κυβερνήσεις για την έξοδο της χώρας από την κρίση.

 «Για πρώτη φορά κάθισαν στο ίδιο τραπέζι όλα τα κόμματα για να συζητήσουν για το χρέος, δεν διαφώνησαν στην ανάγκη να δημιουργηθεί μια Εθνική Επιτροπή για τη διαπραγμάτευσή του, ενώ το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε να συμφωνούν στη συζήτηση με βάση την πρόταση PADRE 2», σημειώνει η κ Διαμαντοπούλου αναφερόμενη στην πρόσφατη συζήτηση που οργάνωσε το Δίκτυο, με θέμα «το χρέος και η εθνική συναίνεση». Άρα, προσθέτει,υπάρχουν πεδία συναίνεσης, για τη δημιουργία εθνικής επιτροπής που θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει μια καλή συμφωνία για το χρέος με τις 18 χώρες της ευρωζώνης.

Μιλάει επίσης με ενθουσιασμό για την 1η ελληνική πρωτοβουλία ευρωπαίων πολιτών που ξεκίνησε το ΔΙΚΤΥΟ, με σκοπό να εξαιρούνται οι δαπάνες για την παιδεία από τα ελλείμματα. «Έχει τύχει ευρείας αποδοχής, η πρόταση. Ο Ολάντ και ο Ρέντσι αναφέρθηκαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο σ αυτό το θέμα, ελπίζω να αναφερθούν και οι Έλληνες πολιτικοί», δηλώνει.

Δεν βρίσκει επίσης ώριμο το έδαφος για μια συνεργασία ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, στην περίπτωση που παραμείνουν πρώτα κόμματα χωρίς αυτοδυναμία και πιστεύει ότι για να γίνει ένας «μεγάλος συνασπισμός» θα πρέπει να προηγηθούν επανειλημμένες εκλογές που θα  οδηγήσουν σε δύσκολα μονοπάτια την οικονομία.

Μιλώντας για την ευρωπαϊκή πολιτική, κάνει αναφορά στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος εν μέσω μεγάλων εσωτερικών προβλημάτων συνέβαλε σημαντικά στη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών. Η πολιτική μας είναι μονοδιάστατη, τονίζει, χρειάζεται σοβαρή στροφή. Να καταθέτουμε δικές μας προτάσεις για όλα τα θέματα και να κάνουμε συμμαχίες με χώρες μεσαίου μεγέθους για συνολικά προβλήματα και μέσα απ αυτά να επιδιώξουμε και τη λύση των  δικών μας θεμάτων όπως το χρέος. «Να γίνουμε ισότιμοι παίκτες και όχι με το ένα χέρι σαν γροθιά και το άλλο τεντωμένο για ελεημοσύνη», λέει χαρακτηριστικά.

Η ίδια προτιμά να δραστηριοποιείται έξω από κόμματα, συμβάλλοντας στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι «μέσω του Δικτύου και με άλλον τρόπο», όπως είπε κάπως αινιγματικά.

Διαβάστε περισσότερα...

Στη πολιτική μπορεί να ζήσει κανείς ζενίθ και ναδίρ.

Τα έζησα και τα δύο. Πώς να περιγράψει άραγε κανείς την μετάπτωση από την βαθιά ικανοποίηση μιας συλλογικής και συναινετικής μεταρρύθμισης στην ανατροπή και την προσπάθεια αδρανοποίησης της;

Το καλοκαίρι του 2011 και ενώ η κρίση ήταν στο αποκορύφωμα και οι «αγανακτισμένοι» στις πλατείες, ένα αισιόδοξο μήνυμα που ακούστηκε ήταν η πρωτοφανής συναίνεση στη Βουλή για το νόμο για τα πανεπιστήμια.

Από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι το 2011 τα πολιτικά κόμματα στην Ελλάδα δεν μπόρεσαν σε καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ούτε επί Ελευθέριου Βενιζέλου, ούτε επί Παπανούτσου, ούτε αργότερα - να συμφωνήσουν και να συναινέσουν .

Κάτι σήμαινε λοιπόν! Η ελληνική κοινωνία επέβαλε εμμέσως αυτό που όλοι ξέρουμε, την ανάγκη τα ελληνικά πανεπιστήμια να γίνουν αντίστοιχα των ευρωπαϊκών και να ξεφύγουν από την μοίρα των κομματικών θερμοκηπίων!!!

Η συναίνεση δεν είναι εύκολο πράγμα. Χτίζεται με πολύ δουλειά με τεκμηρίωση, βήμα-βήμα, με συμβιβασμούς, με υποχωρήσεις κυρίως όμως επιτυγχάνεται όταν είναι απολύτως εμφανές το εθνικό και δημόσιο συμφέρον, με απλά λόγια το συμφέρον των παιδιών μας.

Όπως είδαμε στη χώρα μας το αποτέλεσμα της συναίνεσης μπορεί να καταστραφεί σε μία νύχτα, σε μια ψηφοφορία στη βουλή όταν το συντεχνιακό, το κομματικό, το ατομικό συμφέρον, τίθεται πάνω από το δημόσιο, το συμφέρον όλων.

Θα πω με απλά λόγια όπως τα καταλαβαίνει κάποιος που δεν διαβάζει τους νόμους αλλά καταλαβαίνει την ουσία αυτών που ψηφίστηκαν, πως θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα αν είχαν εφαρμοστεί μερικά από τα ψηφισθέντα.

Οι πρυτάνεις των μεγάλων πανεπιστημίων Καποδιστριακό , Μετσόβιο και Αριστοτέλειο, (οι δύο απ΄αυτούς ήδη στην αυλή του ΣΥΡΙΖΑ), οι οποίοι με τον προηγούμενο νόμο είχαν εκλεγεί στη θέση τους με την ψήφο των διοικητικών, των φοιτητικών κομματικών παρατάξεων και των καθηγητών είχαν δηλώσει ότι ανεξάρτητα απ’ ότι ψηφιστεί στη Βουλή, τον νόμο δεν θα τον εφαρμόσουν. Τι έκανε με την ανατροπή του νόμου η κυβέρνηση; Έδωσε παράταση στη θητεία αυτών των ανθρώπων για να εφαρμόσουν την μεταρρύθμιση! Όπως αναμένονταν, έκαναν ότι μπορούσαν στα δύο αυτά χρόνια για να μην υλοποιηθεί τίποτα.

Ο νόμος εισήγαγε τις πανεπιστημιακές σχολές που οργανώνουν διαφορετικά προγράμματα σπουδών αντί για τα υπερεξειδικευμένα τμήματα. Αυτό σήμαινε ότι αντί για εκατοντάδες τμήματα σε όλη τη χώρα που το καθένα είχε πρόεδρο, διευθυντές τομέων, γραμματείς, διοικητικούς υπαλλήλους, θα υπήρχαν μερικές δεκάδες σχολών με ισχυρή ηγεσία και αποτελεσματική διοικητική υποστήριξη και μικρότερο κόστος λειτουργίας. Την ίδια στιγμή οι φοιτητές, όπως συμβαίνει στα περισσότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Αμερικής, θα μπορούσαν να έχουν μια εσωτερική κινητικότητα και περισσότερες επιλογές, ενώ τα προγράμματα σπουδών θα προσαρμόζονταν ευκολότερα στις μεταβαλλόμενες ανάγκες της εποχής. Αλλάζοντας τον νόμο γύρισαν αμέσως πάλι τα εκατοντάδες μικρά τμήματα κλπ. όπου μικρά – μικρά φέουδα απαιτούν όλο και περισσότερο πόρους με όλο και λιγότερη αποτελεσματικότητα και χωρίς να λογοδοτούν.

Μέχρι τον Δεκέμβρη του 2012 κάθε πανεπιστήμιο έπρεπε να έχει τον Οργανισμό του και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας. Δηλαδή τη δική του οργάνωση σπουδών, τη δική του διοικητική οργάνωση, την περιγραφή προσόντων και καθηκόντων για κάθε διοικητική και επιστημονική θέση στο πανεπιστήμιο και διαδικασία αξιολόγησης για όλους, καθηγητές και διοικητικούς. Η σύνταξη των Οργανισμών θα είχε λύσει το ζήτημα των πραγματικών αναγκών και της αξιολόγησης των υπαλλήλων και θα είχαμε γλιτώσει απ’ αυτόν τον άθλιο και μη αξιοκρατικό τρόπο απολύσεων των διοικητικών υπαλλήλων. Αντίστοιχα ο Εσωτερικός Κανονισμός θα είχε βάλει τους όρους και τους κανόνες εσωτερικής συμπεριφοράς όλων των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πχ. για την αντιμετώπιση μιας μικρής μειοψηφίας φοιτητών που χειροδικούν, βρίζουν καταστρέφουν, δεν χρειάζεται η αστυνομία. Σε όλα τα πανεπιστήμια υπάρχει ο κώδικας δεοντολογίας και τα πειθαρχικά όργανα που τους αποβάλλει αυτόματα από το πανεπιστήμιο. Γιατί και ποιοι αρνούνται τη λειτουργία εσωτερικού κανονισμού;

Καμία επίπτωση δεν επιβλήθηκε στα ιδρύματα και τις διοικήσεις τους για τη μη κατάθεση των Οργανισμών και των Εσωτερικών Κανονισμών Λειτουργίας στην καθορισμένη από το νόμο ημερομηνία.

Το περίφημο άσυλο καταργήθηκε απολύτως και φυσικά η πολιτεία έχει όλα τα μέσα να σταματήσει τη βία, τις κλοπές, τις καταστροφές και ΚΥΡΙΩΣ την παρεμπόδιση των φοιτητών και των καθηγητών, να παρακολουθήσουν και να κάνουν μαθήματα και την έρευνα τους. Η πολιτεία είναι οι υπουργοί, ο εισαγγελέας, η αστυνομία, οι πρυτάνεις….

Τέλος εποχής σημαίνει και τέλος της σιωπής και τέλος της αδράνειας.

Αν ο νόμος είχε εφαρμοστεί θα είχε ακόμα αξιοποιηθεί μια νέα δυνατότητα , δηλαδή το νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου κάθε ιδρύματος, ένα νέο ευέλικτο εργαλείο που θα εξασφάλιζε την καλύτερη αξιοποίηση των πόρων, της περιουσίας και των υποδομών του, με διαφανείς διαδικασίες και υπό τον συνεχή έλεγχο από το Συμβούλιο κάθε ιδρύματος. Παρά την οικονομική δυσπραγία της χώρας, τα ιδρύματα θα είχαν νέα μέσα για να αναπτύξουν σχέδια και να αυξήσουν τα έσοδά τους. Θα είχε έτσι γίνει πράξη η πολυσυζητημένη αυτονομία, αναγκαία, οπωσδήποτε, προϋπόθεση για την βελτίωση της ποιότητας της λειτουργίας τους.

Τέλος να πούμε και τα θετικά γιατί από κάθε προσπάθεια πάντα κάτι μένει. Σε όλα τα πανεπιστήμια εξελέγησαν Συμβούλια με μεγάλο αριθμό σημαντικών προσωπικοτήτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Και αυτοί λοιδορήθηκαν και χτυπήθηκαν από το σύστημα του βαθέως πανεπιστημίου. Ευτυχώς μέχρι τώρα άντεξαν.

Οι πρυτανικές αρχές επιλέγονται πια με τον νέο νόμο και με διεθνή προκήρυξη ενώ απομακρύνθηκαν από την Διοίκηση οι παρατάξεις (μοναδικό φαινόμενο σε παγκόσμιο επίπεδο). Το Πολυτεχνείο Κρήτης είναι το πρώτο ίδρυμα που κατέθεσε με κοινή συμφωνία συμβουλίου και νέας πρυτανικής αρχής Οργανισμό και Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας και δίνει ένα μήνυμα όταν υπάρχει μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που θέλουν μπορούν.

Μετά από επιλογές σε πολλά περιφερειακά πανεπιστήμια και στα τρία μεγαλύτερα και αρχαιότερα πανεπιστήμια μέχρι τέλους Ιουλίου θα υπάρχουν πρυτάνεις εκλεγμένοι με τον νέο νόμο. Δημιουργούνται ελπίδες. Χάσαμε χρόνο, αδικούμε τα λαμπρά μυαλά του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου διώξαμε πολλά απ΄αυτά στο εξωτερικό.

Το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αλλάξει με ένα νόμο (που όπως κάθε νόμος χρειάζεται βελτιώσεις και αλλαγές), μπορεί όμως και πρέπει από κάπου να γίνει η αρχή.

Και επειδή από την Πολιτική μέχρι στιγμής δεν φαίνεται φως, ας ελπίσουμε ότι η νέα γενιά Πρυτάνεων και Συμβουλίων από τον Σεπτέμβρη θα αλλάξει σελίδα.

Διαβάστε περισσότερα...

OMIΛΙΑ
ΑΝΝΑΣ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ «ΔΙΚΤΥΟΥ»
ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ
Πρ. Επίτροπος Ε.Ε. και πρ. Υπουργός
ΣΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΑΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ:
«ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΑΤΡΩΝ-ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ 1964:
50 χρόνια μετά»

Έχουν πολύ ενδιαφέρον μερικές φορές οι κύκλοι που κάνει η ζωή. Όταν ήμουνα φοιτήτρια ήταν ο κ. Βαρβιτσιώτης Υπουργός και ήμουνα επικεφαλής των κινητοποιήσεων στο Πολυτεχνείο και είχα κάνει και ένα ραδιοφωνικό σταθμό όπου είχαμε δυο συνθήματα, «να καταργηθεί ο 815» και «βοήθεια στη Νικαράγουα». Αυτά τα δυο ήταν τότε τα συνθήματα.

Αυτό σημαίνει ότι οι γενιές κινούνται, προχωρούν με τα βιώματά τους και έχει σημασία να μαθαίνει η μια γενιά από την άλλη.

Χαίρομαι πολύ που βρίσκομαι σε μια τόσο σημαντική επέτειο. 50 χρόνια για το Πανεπιστήμιο της Πάτρας που ακολουθεί την οικονομική, κοινωνική, πολιτική ζωή της Ελλάδας με τις περιόδους της ακμής και της παρακμής.

Το Πανεπιστήμιο της Πάτρας το 1964 ήταν ένα άρθρο στο νόμο του Λουκή Ακρίτα του Παπανούτσου, και ήταν ένα από τα τρία νομοσχέδια της γενικής παιδείας, της τεχνολογικής εκπαίδευσης και των πανεπιστημίων. Τα δυο δεν ψηφίστηκαν ποτέ. Της τεχνολογικής εκπαίδευσης και των πανεπιστημίων.

Και το λέω γιατί νομίζω δεν υπάρχει υπουργός που να μην έχει βιώσει την εμπειρία του να μην προλάβει να υποβάλει νομοσχέδια, μια και ακολουθεί την πολιτική πορεία της χώρας.

Σε αυτά τα 50 χρόνια, ή ας δούμε τα 40 χρόνια μετά τη χούντα, επιδιώχθηκαν σημαντικές προσπάθειες, έγιναν μεταρρυθμίσεις. Ο κάθε υπουργός θα μπορούσε με πάθος να υποστηρίξει αυτό που έκανε, πώς θα γινόταν διαφορετικά άλλωστε… Εγώ δεν θα εκτιμούσα έναν άνθρωπο που πάλεψε για κάτι και δεν μπορεί να το υποστηρίξει.

Βεβαίως, έχει σημασία όλοι μας να βλέπουμε μετά, εκ των υστέρων, ποια είναι τα λάθη, τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερα, ή πώς θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε περισσότερο. Είναι η θεσμική συγκρότηση του κράτους που αντανακλά απολύτως πάνω στην εκπαίδευση και στο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά και οι παθογένειες του πολιτικού συστήματος. Από το Κοινοβούλιο το οποίο δεν έχει θεσμική μνήμη στις επιτροπές του για το τι έχει προχωρήσει π.χ. στην παιδεία, μέχρι την εσωτερική λειτουργία των κομμάτων, το πώς μπορούν να συστήσουν μια πολιτική, να την υποστηρίξουν και να την υποστηρίξουν στη συνέχειά τους.

Αυτά τα πολύ σημαντικά προβλήματα, έχουν οδηγήσει σε μια διοίκηση η οποία έχει τα χαρακτηριστικά της πελατειακής πατρωνίας. Είναι πελατειακή και συντεχνιακή πατρωνία και συναντιέται παντού. Και όπως και μια γραφειοκρατία η οποία επηρεάζεται πάρα πολύ από τα κόμματα που είναι στην εξουσία.

Το εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και μεγάλο, καταλήγει με ένα απόλυτα συγκεντρωτικό τρόπο στον Υπουργό Παιδείας και έχουμε φροντίσει αυτό να το βάλουμε και στο σύνταγμά μας. Ο κάθε υπουργός Παιδείας έχει διοικητικά να αντιμετωπίσει 15.000 σχολεία, περίπου 200.000 εκπαιδευτικούς, 40 μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα, πάρα πολλούς οργανισμούς και μια σειρά πολλών άλλων πολιτικών που θα ξεκινούσε από τις μητροπόλεις της Ελλάδας και θα έφτανε στα ιδιωτικά κέντρα σπουδών.

Για να ξεκινήσουμε με τις επισημάνσεις και τις προτάσεις, ο συγκεντρωτισμός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, οδηγεί σε αδιέξοδο κάθε προσπάθεια γιατί τα διοικητικά προβλήματα του Υπουργείου Παιδείας είναι τεράστια. Το δε Υπουργείο Παιδείας είναι ένα υπουργείο που δεν έχει δομή, δεν έχει υπαλλήλους καριέρας και στελεχώνεται επί τουλάχιστον τρεις δεκαετίες με αποσπασμένους εκπαιδευτικούς. Θα ήθελα με δεδομένα αυτά, που τα συναντά ο κάθε υπουργός και θα τα συναντά αν δεν κάνουμε πολύ σημαντικές αλλαγές που έχουν να κάνουν με την αποκέντρωση αφ’ ενός του συστήματος και κατά δεύτερο με την επιλογή, με την πολύ ουσιαστική ανάγκη αλλαγής της ίδιας της διοίκησης.

Έρχομαι στο 2009. Η συναίνεση είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο και οφείλεται σε δυο λόγους. Ο ένας είναι η κουλτούρα και η κουλτούρα στην κοινωνία μας και σε όλους μας και στην κοινωνία μας επί δυο αιώνες από την ίδρυση του ελληνικού κράτους είναι ότι η συζήτηση γίνεται υψώνοντας τη φωνή και όχι βελτιώνοντας τα επιχειρήματα. Γι’ αυτό υπάρχει πάντα μια πολύ ισχυρή φωνή και επιβάλλονται πάντοτε αυτοί που έχουν μια ντουντούκα. Τα επιχειρήματα πολύ λίγα μπαίνουν στο δημόσιο διάλογο.

Το δεύτερο είναι το θέμα της εφαρμογής των νόμων. Καμία μεταρρύθμιση δεν εφαρμόστηκε στο σύνολό της, δεν ακολουθήθηκε από τον επόμενο Υπουργό και ως εκ τούτου δεν άλλαξε κατόπιν αξιολόγησης. Η εφαρμογή των νόμων, η νομιμότητα δηλαδή, είναι κάτι που αγγίζει τον εκπαιδευτικό χώρο όπως όλους τους άλλους και οδηγεί σε αδιέξοδα. Δεν θεωρείται αυτονόητο ότι ένας νόμος που ψηφίζεται εφαρμόζεται.

Το 2009 υπάρχουν πολύ ιδιαίτερα προβλήματα. Είναι η αρχή της οικονομικής κρίσης. Μια κρίση η οποία αλλάζει τις δομές του κράτους, αλλάζει τον προϋπολογισμό δραματικά και επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων. Επηρεάζει τις ζωές των εκπαιδευτικών δραματικά, γιατί έχουμε τις μειώσεις των μισθών. Θυμίζω ότι οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις συνήθως, οι πολύ μεγάλες μεταρρυθμίσεις, συνοδεύονταν από αύξηση των μισθών των εκπαιδευτικών και διπλασιασμό πολλές φορές των πόρων στην παιδεία. Το δεύτερο σημείο είναι ότι το 2009 που αρχίζει η οικονομική κατάρρευση, καταλαβαίνουμε πια όλοι ότι η κατάρρευση έχει πολλά χαρακτηριστικά. Όχι μόνο οικονομικά. Στο υπουργείο Παιδείας έχουμε στα όριά του ένα μοντέλο όχι ανάπτυξης του εκπαιδευτικού συστήματος, αλλά ενός μοντέλου μεγέθυνσης. Το 2009 και σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ είμαστε η χώρα με το μεγαλύτερο αριθμό σχολείων σε σχέση με τον πληθυσμό μας. Το μεγαλύτερο αριθμό εκπαιδευτικών σε σχέση με τη μαθητική μας νεολαία. Το μεγαλύτερο αριθμό ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Έχει και το μεγαλύτερο αριθμό οργανισμών. Έχουν όλα μεγεθυνθεί, έχουν όλα φτάσει στο μείζον, χωρίς να έχουμε βεβαίως καμία βελτίωση στο εκπαιδευτικό έργο, ή στην ποιότητα του έργου. Αρκεί να πω ότι η ανάγκη του να συγχωνεύσουμε σχολεία για την καλύτερη εκπαίδευση των μαθητών, όχι για οικονομικούς λόγους, ήταν μια προσπάθεια που έκαναν πολλοί υπουργοί παιδείας. Οι Οργανισμοί είχαν φτάσει στο Υπουργείο Παιδείας τους 17 και μέσα σε ένα χρόνο έγιναν 3 γιατί έπρεπε να γίνουν για να μπορέσουν να αποδώσουν έργο. Την ίδια στιγμή, κατά την άποψή μου, υπάρχει μια αποτυχία και πρέπει να το δεχτούμε για να δούμε πώς θα το βελτιώσουμε, όλης της προσπάθειας εκδημοκρατισμού του εκπαιδευτικού συστήματος. Η προσπάθεια εκδημοκρατισμού λόγω του ρόλου των κομμάτων και των συντεχνιών, έγινε σε βάρος της αξιοκρατίας, έγινε σε βάρος της ελεγχόμενης, όπως συμβαίνει σε όλα τα συστήματα του κόσμου ιεραρχίας, σε βάρος της αποκέντρωσης και βέβαια της αξιολόγησης και της δημιουργίας. Σε αυτό το περιβάλλον, που το θυμόμαστε όλοι το 2009, με κυβερνήσεις να αλλάζουν, με τους αγανακτισμένους στην πλατεία Συντάγματος, με τη ζωή των πολιτών να αλλάζει με δραματικό τρόπο, έπρεπε ή μπορούσε να γίνουν μεταρρυθμίσεις στο χώρο της παιδείας; Μας απασχόλησε πάρα πολύ. Έγινε συζήτηση και στη Βουλή, στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, εάν μπορούσαμε να ξεκινήσουμε κάτι τέτοιο, ή εάν θα έπρεπε να περιοριστούμε σε ένα διοικητικό συμμάζεμα. Θα σας πω δυο παραδείγματα. Η Φινλανδία και η Κορέα που είναι σήμερα πρώτες στην παγκόσμια κατάταξη σε όλες τις λίστες εκπαίδευσης και καινοτομίας, ήταν οι δυο χώρες που υπέστησαν πολύ μεγάλη κρίση οικονομική. Και οι δυο με το ξεκίνημα της κρίσης διπλασίασαν τους πόρους για την παιδεία και έβαλαν πρώτη προτεραιότητα το εκπαιδευτικό τους σύστημα. Στη Φινλανδία μάλιστα έθεσαν έναν όρο. Ότι από το ’73 που ξεκινάει το μεγάλο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα μέχρι σήμερα, δεν θα αλλάζει νόμος για την παιδεία εάν δεν συναινέσουν τα 2/3 στη Βουλή.

Η επιλογή μέσα στην κρίση να ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις, ήταν μια πολύ συνειδητή πολιτική επιλογή. Πρώτον δεν επιτρέψαμε να μπει η Παιδεία στο μνημόνιο. Το 2009 η παιδεία ήταν εκτός μνημονίου. Και δεύτερον, έγινε κατανοητό ότι εάν δεν προχωρούσαμε σε ουσιαστικές αλλαγές εκείνη τη στιγμή, υπήρχε κίνδυνος τα παιδιά της μεσαίας τάξης, η οποία αποδεκατίζονταν, αλλά και των χαμηλότερων οικονομικά εισοδημάτων, να πληρώσουν για τις ερχόμενες γενιές και βεβαίως για τη χώρα το θέμα της κρίσης. Αυτό όμως σήμαινε ότι έπρεπε να επιλέξουμε αλλαγές στην καθολική παιδεία μέχρι τα 15 παράλληλα με υψηλή ποιότητα και μαζική πρόσβαση στην ανώτατη παράλληλα με υψηλή ποιότητα χωρίς χρήματα. Με ένα διοικητικό σύστημα που έχει τα προηγούμενα χαρακτηριστικά και με ένα ανθρώπινο δυναμικό το οποίο είχε διαπαιδαγωγηθεί μέσα στις δεκαετίες με πολύ διαφορετικό τρόπο και με την ευθύνη βεβαίως όλων μας και κυρίως του πολιτικού συστήματος.

Αγαπητές φίλες και φίλοι, όταν γίνεται κάτι στην παιδεία είναι τρομακτικές οι επιπτώσεις. Σκεφτείτε ότι μόνο οι εκπαιδευτικοί ήταν 200.000. Είναι σαν να ρίχνεις ένα βοτσαλάκι και να γίνεται τρικυμία. Γιατί οποιαδήποτε αλλαγή σε ένα τόσο μεγάλο σώμα που βεβαίως επηρεάζει και τους γονείς και τους φοιτητές αντίστοιχα, προκαλεί τεράστιες αναταράξεις. Γι’ αυτό και κάθε αλλαγή στην παιδεία είναι πάντοτε τόσο συγκλονιστικά δυνατή για την ελληνική κοινωνία. Έπρεπε να συμφωνήσουμε, έπρεπε να συναινέσουμε. Θα σας πω ότι βάζοντας σαν κεντρικό σύνθημα μετά από πολύ συζήτηση και με διανοούμενους και με παιδαγωγούς, θα ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά στον κ. Αλέξη Δημαρά ο οποίος ήταν και πρόεδρος του Ινστιτούτου Παιδαγωγικής Εκπαιδευτικής Πολιτικής. Επιλέξαμε το σύνθημα πρώτα ο μαθητής και πρώτα ο φοιτητής. Δηλαδή οποιαδήποτε αλλαγή να μην έχει στο κέντρο της τον εκπαιδευτικό. Να μην έχει στο κέντρο της τον καθηγητή ή το σχολείο, αλλά το μαθητή. Όσο και αν φανεί περίεργο, αυτό το σύνθημα υπήρξε πολύ συγκρουσιακό. Υπήρξαν πάρα πολλοί υπέρ και πάρα πολλοί κατά.

Θα ήθελα να πω ότι το πρόβλημά μας με τη συναίνεση είναι και το ότι δεν έχουμε θεσμούς. Η συναίνεση δεν επιτυγχάνεται αν εγώ λέω αυτό, εσύ λες το άλλο, ας καθίσουμε σε ένα τραπέζι και να τα βρούμε. Δεν γίνεται. Είναι διαφορετικά κόμματα. Είναι διαφορετικά κοινωνικά επιμέρους συμφέροντα. Η συναίνεση, τουλάχιστον ας διδαχτούμε από τις χώρες που την έχουν επιτύχει, χρειάζονται θεσμούς, χρειάζεται χρόνο και πάντοτε την ευθύνη την έχει ο κυβερνών. Όχι όλοι βέβαια, όπως ξέρουμε, γιατί στην Ελλάδα η σύγκρουση της αντιπολίτευσης είναι κατ’ αρχήν το πρώτο και κυρίαρχο θέμα που ουσιαστικά την ορίζει ως αντιπολίτευση.

Θα ήθελα με τρεις λέξεις να σας πω το εξής: το Δεκέμβριο του 2011 είχαμε πετύχει συναίνεση στο Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας, το Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας λειτουργούσε πλέον. Λειτούργησε περίπου έξι χρόνια, ήταν επικεφαλής ο κ. Λυκουργιώτης που είναι εδώ και θέλω δημόσια να τον ευχαριστήσω για την πολύ ήρεμη, όπως πάντα και πολύ χαμηλού προφίλ δουλειά που κάνει. Πέτυχε η συνεννόηση στο Εθνικό Συμβούλιο και στη διακομματική επιτροπή και στην επιτροπή της Βουλής με πέντε κόμματα, εκείνη την εποχή μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ δεν είχαν συμφωνήσει για πρωτοβάθμια, δευτεροβάθμια, εισαγωγή το πανεπιστήμιο είχε ήδη προχωρήσει. Ήταν μια πολύ κρίσιμη στιγμή. Είχαμε συμφωνήσει Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ εκείνη την εποχή, είχαμε συμφωνήσει όλα τα κόμματα. Ήταν έτοιμα τα νομοσχέδια και έπρεπε να κατατεθούν στη Βουλή. Το λέω γιατί έτσι γράφεται η ιστορία στην Ελλάδα. Πέφτει η κυβέρνηση Παπανδρέου, έρχεται η κυβέρνηση Παπαδήμου. Ο κ. Σαμαράς αποφασίζει να μην περάσει κανένα νομοσχέδιο εκτός από αυτά που είχαν να κάνουν με το PSI. Και τότε και αυτός είναι ο λόγος που ζήτησα να φύγω από το Υπουργείο παιδείας γιατί δεν έβλεπα τι λόγο είχε ένας Υπουργός ο οποίος δεν μπορούσε να κάνει απολύτως τίποτα σε συμφωνημένο απ’ όλα τα κόμματα. Αυτή η δουλειά δεν ήταν δουλειά εποχής Διαμαντοπούλου. Ήταν μια δουλειά που είχε πατήσει πάνω στην πάρα πολύ μεγάλη επεξεργασία που είχαν γίνει τα τελευταία 15 χρόνια.

Τα κείμενα της περιόδου Αρσένη, η δουλειά που είχε γίνει σε όλους τους τομείς. Η δουλειά που είχε γίνει επί Μαριέττας Γιαννάκου, ο εκπληκτικός νόμος Κακλαμάνη ο οποίος ακόμη και σήμερα είναι πάρα πολύ ουσιαστικός για τα σχολεία και την πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια με πολύ σημαντικούς θεσμούς. Επρεπε να πατήσει κανείς πάνω τους για να κάνει το επόμενο βήμα. Τίποτα δεν γεννιέται με παρθένο τρόπο. Η παρέμβασή μου και η επιμονή μου στο να το περιγράψω αυτό είναι ότι είμαι πεπεισμένη ότι εάν δεν συναινέσουμε και δεν βρούμε κάνοντας ο καθένας πίσω σε κάτι, την κοινή πορεία για τα επόμενα 10 – 20 χρόνια, τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Το ράβε ξήλωνε, η σισύφειος λογική θα συνεχίσει.

Και τελειώνω με δυο λέξεις για το θέμα των πανεπιστημίων. Όταν κάναμε τα Συμβούλια στη διοίκηση που ξέρω πόσες συγκρούσεις έχουν γίνει σε όλα τα επίπεδα, ήμασταν η 24η χώρα στους 27 που κάναμε τα συμβούλια στα πανεπιστήμια. Δεν υπήρχε χώρα που να μην τα έχει. Εκείνη την εποχή μόνο η Βουλγαρία και εμείς νομίζω ήμασταν. Μου είχε πει τότε η Δανέζα Υπουργός και ο Πορτογάλος που ήταν οι τελευταίοι που είχαν την εμπειρία, ότι χρειάζεται μια 10ετία, αλλά θα αρχίσει να δουλεύει αποτελεσματικά το σύστημα από τη στιγμή που πρύτανης και Πρόεδρος του Συμβουλίου θα έχουν καλή σχέση και θα μπορούν να λειτουργούν μαζί. Αυτή είναι η εμπειρία σε όλη την Ευρώπη.

Κυρίες και κύριοι, θα μπορούσε φυσικά να αποτελέσει ένα θέμα μόνο του τα πανεπιστήμια, αλλά πιστεύω βαθιά πλέον μετά από την εμπειρία αυτή, ότι εάν δεν αλλάξει το ελληνικό πανεπιστήμιο και εάν δεν αλλάξει βαθιά και έχει τις δυνατότητες να αλλάξει, γιατί έχει πολύ μεγάλο ανθρώπινο δυναμικό και πολύ σημαντικό κεφάλαιο, δεν θα αλλάξει η χώρα. Αυτό το πανεπιστήμιο θα βγάλει τους δασκάλους, αυτό το πανεπιστήμιο θα βγάλει τις ελίτ. Αυτές οι ελίτ επί χρόνια αναπαράγουν τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Όλοι είμαστε προϊόντα αυτού του ελληνικού συστήματος με τα καλά του και τα κακά του. Όμως τώρα με την κρίση, με όλες τις εμπειρίες της μεταπολίτευσης, με την ανάγκη που έχουμε να κάνουμε ένα άλμα μπροστά, νομίζω ότι πρέπει να κατανοήσουμε όλοι πόσο ουσιαστικό είναι να προχωρήσουμε την αλλαγή στα πανεπιστήμια με ένα νόμο ο οποίος είναι σε εξέλιξη, ο οποίος φυσικά θα χρειαστεί αλλαγές. Το λέει μέσα ο νόμος ότι στα τρία τέσσερα χρόνια πρέπει να γίνουν αξιολόγηση και αλλαγές, αλλά ουσιαστικά να κάνει τα πανεπιστήμια ανοιχτά στον κόσμο, διεθνή, εξωστρεφή και κυρίως να δουλέψει γι’ αυτό που όλοι έχουμε αγωνία, δηλαδή το φοιτητή και την οικογένειά του.

Διαβάστε περισσότερα...

«Εθνική Ελλάδος γεια σου»

Γράφτηκε από Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου
Ένα Εθνικό Σχέδιο για την Ανασυγκρότηση της χώρας έχει τρεις βασικές ενότητες:
Τη διαπραγμάτευση του χρέους, τις βασικές μεταρρυθμίσεις που αφορούν οικονομία και κοινωνικό κράτος, την επιλογή, την ανάπτυξη των βασικών τομέων που αποτελούν το πλεονέκτημα της χώρας.

Η εθνική συνεννόηση στα παραπάνω, ένα σχέδιο δηλαδή σε βάθος δεκαετίας, θα ήταν το πραγματικά νέο στη πολιτική, το αντίθετο δηλαδή απ΄ότι έχει γνωρίσει η ελληνική ιστορία των εμφυλίων των διχασμών  και της ακραίας πόλωσης του «εμείς και άλλοι».

Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, η διαχείριση του δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά πιστεύω ότι μια ρεαλιστική και φιλόδοξη πρόταση προς όφελος του λαού μας, μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα.

Επειδή η διαπραγμάτευση του χρέους είναι προ των πυλών, η συνεννόηση και η συναίνεση σε μία κοινή πρόταση μεταξύ Κυβέρνησης και Αντιπολίτευσης, είναι η βασική προϋπόθεση για να επιτύχουμε την αποδοχή της Ελληνικής Πρότασης που θα έχει αξιοπιστία και θα δίνει εγγυήσεις υλοποίησης της.
Μία πρόταση που θα την επεξεργαστούν αποκλειστικά οι σύμβουλοι ενός Υπουργού και θα κατατεθεί στους δανειστές, θα οδηγήσει απλώς, στην επιβολή αυτούσιας της πρότασης των δανειστών…ξανά!

Η διαπραγμάτευση απαιτεί «Εθνική Ελλάδος», η οποία θα πετύχει την τεχνική υποστήριξη διεθνών ινστιτούτων και οικονομολόγων και θα έχει πίσω της ισχυρή (εθνική και όχι κομματική πολιτική) βούληση.

Πρέπει, λοιπόν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σε κοινή σύσκεψη των Αρχηγών να σηματοδοτήσει την κοινή προσπάθεια για το χρέος και να συσταθεί Eθνική Eπιτροπή διαχείρισης του χρέους με πολιτικούς και τεχνοκράτες.

Η επιτροπή αυτή να ταξιδέψει, να ενημερώσει τις χώρες της Ευρωζώνης, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και να εξηγήσει την ελληνική θέση με κύριο πλεονέκτημα την εθνική συναίνεση.

Μια Εθνική Ελλάδος για τη διαπραγμάτευση του χρέους είναι ίσως η αρχή μιας νέας περιόδου της Ελληνικής Δημοκρατίας που μπορεί να λειτουργήσει πρωτίστως με βάση το συμφέρον του λαού μας.

Ως τότε όμως, καλή επιτυχία στην άλλη Εθνική στη Βραζιλία.

** Το Δίκτυο www.todiktio.eu στο οποίο είμαι Πρόεδρος  έχει ήδη καταθέσει πρόταση από τον Μάρτιο 2014 σε συνεργασία με διεθνή ινστιτούτα και οικονομολόγους για την διαχείριση του χρέους.

 

Πηγή: Realnews

Διαβάστε περισσότερα...

Το μέλλον της Ευρώπης

Γράφτηκε από Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

Ομιλία
Άννας Διαμαντοπούλου
σε συζήτηση που διοργάνωσαν η Ελληνική Πανεπιστημιακή Ένωση Ευρωπαϊκών Σπουδών και το Ευρωπαϊκό Κέντρο Αριστείας του Πανεπιστημίου Αθηνών, στο ΕΒΕΑ στις 12/05/2014 με θέμα:

«Το μέλλον της Ευρώπης»

Καταρχάς, νομίζω ότι έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον η σημερινή εκδήλωση του Πανεπιστημίου, εάν σκεφτούμε ότι τα τελευταία τουλάχιστον 15 χρόνια είναι σχεδόν αδύνατο το πανεπιστήμιο να καλέσει πολιτικούς για να γίνει συζήτηση. Επομένως από μόνο του είναι κάτι πολύ ουσιαστικό .

Ο τίτλος της συζήτησης μας σήμερα είναι: «Για το μέλλον της Ευρώπης», και κάθε φορά που ακούω για το μέλλον, μου έρχεται στο μυαλό μια παροιμία που λέει: «κάνε με προφήτη να σε κάνω βασιλιά». Ιδίως, εάν κάναμε αυτή τη συζήτηση 30 χρόνια πριν, που δεν θα ξέραμε το ρόλο του internet και δεν θα μπορούσαμε ποτέ σήμερα να φανταστούμε ότι μόλις πριν από λίγους μήνες, το ΚΚ στην Κίνα πήρε απόφαση ότι κυρίαρχη προτεραιότητα για την Κίνα είναι οι μεταρρυθμίσεις για το άνοιγμα των αγορών και ότι ο πλέον σημαντικός παράγοντας για την ανάπτυξη της πρώτης φάσης του σοσιαλισμού στην οποία βρίσκεται είναι η ελεύθερη αγορά. Μπορούμε να κατανοήσουμε ότι είναι τέτοιες οι αλλαγές που έρχονται που πολύ δύσκολα κάποιος μπορεί να φανταστεί πως θα είναι 20 χρόνια ή 30 χρόνια μετά ο κόσμος. Αυτό, όμως, που μπορούμε να κάνουμε είναι να δούμε εμείς τι θέλουμε. Πώς θα θέλαμε την Ευρώπη, λαμβάνοντας υπόψη τα δεδομένα και βέβαια να δούμε ποια είναι η αφετηρία μας, τι έγινε ως τώρα, τι θέλουμε για μετά και πού βρισκόμαστε σήμερα.

Έτσι θα ήθελα με λίγα λόγια να πω τι ήταν η Ευρώπη.

Ας ξεκινήσουμε από το τι ήταν τα 60 χρόνια Ευρώπης ως τώρα. Ένα μοναδικό πραγματικά πείραμα στην ανθρώπινη πολιτική ιστορία. Ήταν μια ιστορία ειρήνης σε μια ήπειρο η οποία ήταν ιστορικά ένα θέατρο πολέμου συνεχώς. Ήταν 60 χρόνια ευημερίας, ανάπτυξης της ισχυρότερης και μεγαλύτερης μεσαίας τάξης που γνώρισε ποτέ ο κόσμος.

Αναπτύχθηκαν τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα σε πρωτόγνωρο βαθμό πάλι για την ανθρώπινη ιστορία. Και δημιουργήθηκε αυτό που θα λέγαμε european dream σε σχέση με το american dream, όπου το european dream έχει μια συλλογική διάσταση. Δηλαδή η Ευρώπη ήταν ένα πρότυπο για τις άλλες χώρες, για τα άλλα σημεία του πλανήτη. Για όλα αυτά που σήμαινε το κοινωνικό κράτος, την ευημερία, τη μεσαία τάξη, τη δημοκρατία. Το american dream ήταν το ατομικό όνειρο. Ήταν ο καθένας μόνος του, πως μπορούσε να εξελιχθεί και να αναπτυχθεί. Η Ευρώπη ανέπτυξε το κοινωνικό κράτος που ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές, ακόμη και σήμερα, στην περίοδο της πιο βαθιάς κρίσης, είναι από τα καλύτερα στον κόσμο. Νομίζω ότι πάνω από την Ευρώπη είναι πια μόνο η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία, ο Καναδάς και οι πολύ μικρές χώρες που δεν μπορούν να συγκριθούν.

Στην εξωτερική πολιτική είχε επίσης μια ιδιαίτερη προσέγγιση. Η Ευρώπη δεν υπήρξε μια σκληρή δύναμη και από επιλογή και από ανάγκη γιατί δεν μπορούσε να υπάρξει συμφωνία, δεν ανέπτυξε ποτέ ισχυρή εξωτερική πολιτική στη βάση του να χρηματοδοτήσει αμυντικές αγορές, ή το να στείλει στρατό, ή το να φυλάξει σύνορα, ή του να παρέμβει σε κυβερνήσεις ώστε να τις στηρίξει και να επιλέξει καθεστώτα. Όμως έκανε κάτι ακόμη σημαντικό. Είναι αυτό που η ιστορία θα ονομάσει soft power. Το ονομάζαμε soft power, αλλά είναι μια ολόκληρη σχολή, που η Ευρώπη την ξεκίνησε με τη λογική της διεύρυνσης. Από έξι οι χώρες έγιναν 28 χώρες, οι οποίες όμως ενσωματώνονταν σταδιακά με μια πολύ ενδιαφέρουσα μέθοδο. Δηλαδή, δεν έμπαινε μια χώρα μέσα στην Ευρώπη αμέσως. Σιγά – σιγά άλλαζαν οι θεσμοί της, άλλαζε η οικονομία της, άλλαζαν οι λειτουργίες της και ενσωματώνονταν μέσα στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι, έκανε την πολιτική γειτνίασης, με χώρες όπως η Τουρκία και η Ουκρανία, ας μην ξεχνάμε πώς ξεκίνησε η σύγκρουση στην Ουκρανία. Από το ότι η Ουκρανία βρέθηκε στο δίλημμα εάν θα επιλέξει να ενσωματώσει και να υλοποιήσει το ευρωπαϊκό σχέδιο για δημοκρατία, για θεσμούς, για διαφορετική λειτουργία της οικονομίας της, της κοινωνίας των πολιτών, των ατομικών δικαιωμάτων και ανάμεσα στο ρώσικο μοντέλο. Αυτή η προσέγγιση την οποία έκανε στη Βόρειο Αφρική, ας μην ξεχάσουμε, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση πως δούλεψε επί χρόνια στη Βόρειο Αφρική και πόσο πέτυχε, αλλά αυτό είναι μια πολύ διαφορετική εξωτερική πολιτική από αυτό που γίνονταν μέχρι τώρα σε παγκόσμιο επίπεδο.

Η Ευρώπη παρά το ότι δεν ήταν η ισχυρότερη δύναμη στον κόσμο είχε το μεγαλύτερο ποσοστό αναπτυξιακής βοήθειας σταθερά επί 30 χρόνια στον κόσμο. όπου υπήρχε πρόβλημα η Ευρώπη ήταν η πρώτη χώρα η οποία παρενέβαινε.

Αυτή βεβαίως η πραγματικότητα δεν είναι ωραιοποιημένη, γιατί υπήρχαν πάρα πολλά προβλήματα, αλλά είναι ουσιαστικό πάντοτε να βλέπουμε συγκριτικά τα πράγματα και να δούμε συγκριτικά τα επιτεύγματα.

Η Ευρώπη για να τα κάνει αυτά, δημιούργησε ένα δικό της θεσμικό πλαίσιο, πρωτόγνωρο, όπου προσπάθησε να συνδυάσει τα εθνικά κράτη και την εθνική κυριαρχία με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, δημιουργώντας μια, αυτό που εγώ θα ονόμαζα, ισχυρά αδύναμη γραφειοκρατία. Ήταν μια γραφειοκρατία πάρα πολύ ισχυρή, πάρα πολύ μεγάλη, πάρα πολύ καλή από πλευράς ποιότητας, η οποία μπορούσε πραγματικά να πετύχει θαύματα. Και αδύναμη γιατί αυτή η ισχυρή γραφειοκρατία μπορούσε τελικά να επιβληθεί ελάχιστα και να ελέγξει τα ζητήματα - και είναι ένα από τα στοιχεία που μας οδήγησαν στην κρίση, γιατί αυτά που κοινά αποφασίσαμε, δηλαδή το Σύμφωνο Σταθερότητας και μια σειρά άλλων κανόνων, δεν μπόρεσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και οι μηχανισμοί των Βρυξελλών, να τα ελέγξουν, να τα παρακολουθήσουν, ή να τα επιβάλουν, σύμφωνα με τη συνθήκη.

Από αυτή την Ευρώπη με τα θετικά και τα αρνητικά στοιχεία που όλοι ξέρουμε, φτάσαμε στην κρίση. Θα μπορούσε να μιλάει κανείς πολύ ώρα για το ποιες ήταν οι αιτίες και πώς φτάσαμε στην κρίση. Επιλέγω, να πω δυο τρία πράγματα.

Η Ευρώπη τα τελευταία 20 χρόνια - χωρίς διαφοροποίηση ανάμεσα στα συντηρητικά και στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε όλες τις χώρες - επέλεξε να αποδεχθεί την ελάχιστη ρύθμιση των αγορών. Ξεκινώντας από την Αμερική, το δόγμα έγινε αποδεκτό και στην Ευρώπη, έγινε μια ολόκληρη θεωρία η οποία συνεπήρε σοσιαλδημοκρατικά και συντηρητικά κόμματα, ότι μια καινούργια εποχή ξεκινούσε για τον πλανήτη με την ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων. Η ελευθερία των χρηματοπιστωτικών αγορών η οποία έφτασε σε όρια να απειλεί τη δημοκρατία, ήταν μια από τις αιτίες που δημιουργήθηκαν οι φούσκες και που οι φούσκες αυτές χτύπησαν το τραπεζικό σύστημα, χτύπησαν τις ίδιες τις χώρες και οδήγησαν σε φαινόμενα τα οποία αρκετοί είχαν προβλέψει, αλλά κανένας δεν είχε πάρει σοβαρά.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η ατελής οργάνωση της ευρωζώνης, η ατελής αρχιτεκτονική του ευρώ για την οποία έχουν ειπωθεί πάρα πολλά.

Το τρίτο ήταν ότι η Ευρώπη δεν μπόρεσε εγκαίρως να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις στο κοινωνικό κράτος, το οποίο ήταν εμφανές, ακόμη κι αν δεν ενέσκηπτε η κρίση, ότι δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει ούτε το τεράστιο δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, αλλά ούτε και την αλλαγή στο μοντέλο παραγωγής και στο μοντέλο εργασίας. Η Ευρώπη συνεχίζει ακόμη και σήμερα με εξαίρεση τη Γερμανία και τις Σκανδιναβικές χώρες, να έχει ένα κοινωνικό μοντέλο το οποίο ανταποκρίνεται σε μια βιομηχανική οργάνωση, όχι σε υπηρεσίες και σε ένα δημογραφικό, το οποίο πραγματικά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ζούμε σήμερα.

Επίσης μέσα στην κρίση είδαμε τη θεσμική κατακρήμνιση της Ευρώπης. Οι θεσμοί της Ευρώπης, κατά την άποψή μου, δεν άντεξαν. Η κοινοτική μέθοδος, όπως αυτή περιγράφεται στη συνθήκη και όπως είναι η βάση με την οποία μπαίνει μια χώρα στην Ευρώπη, δεν λειτούργησε. Αντιθέτως, επικράτησε η διακυβερνητική προσέγγιση και δι’ αυτής η Γερμανία. Γίνεται όλη αυτή η συζήτηση για τη Γερμανία που επιβάλλεται στους άλλους λαούς, για το θέμα της εθνικής κυριαρχίας, αλλά πίσω της όλη αυτή η συζήτηση έχει κάτι πάρα πολύ ουσιαστικό. Το ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν μπόρεσαν να υποστηρίξουν και να εφαρμόσουν τη συνθήκη. Δεν νοείται να αποφασίζει εμφανώς η Γερμανία και η Γαλλία πριν από κάποιο κρίσιμο Συμβούλιο, να ανακοινώνουν την απόφαση στους άλλους, να πηγαίνουν μέσα στο Συμβούλιο, να ψηφίζουν όλοι υπέρ, χωρίς ούτε ένα όχι. Ένα βέτο. Ένα βέτο θα μπορούσε να έχει αλλάξει τα δεδομένα…

Όμως, είναι η εποχή, θυμίζω το 2010, που υπάρχει απόλυτη πλειοψηφία των συντηρητικών κομμάτων και υπάρχουν τρία εκείνη την εποχή σοσιαλιστικά κόμματα. Ένα απ’ αυτά ήταν η Σοσιαλδημοκρατική Κυβέρνηση της Δανίας. Όταν ρώτησα τη Δανέζα Πρωθυπουργό γιατί δεν μπήκε η παραμικρή ένσταση σε ένα σχέδιο που το 2010 ήταν σαφές ότι είχε πολιτικό προσανατολισμό, μου είπε ότι υπήρχε τέτοιος πανικός στον δανέζικο λαό ότι οποιαδήποτε βοήθεια προς το νότο θα απειλούσε τα επιτεύγματα του βορρά, και οι ίδιοι οι πολιτικοί των χωρών αυτών φοβήθηκαν να αντιδράσουν.

Η κρίση και η αντιμετώπιση της κρίσης, έχει σχέδιο και έχει και πολιτικό πρόσημο. Δεν υπάρχει τίποτα που δεν έχει πολιτικό πρόσημο. Και ήταν το πολιτικό πρόσημο των συντηρητικών κομμάτων το 2010 που είχαν την απόλυτη πλειοψηφία και το οποίο στηρίζονταν σε πολύ συγκεκριμένο οικονομικό σχέδιο του Πανεπιστημίου Bocconi, το οποίο είχε παρουσιάσει τη θεωρία της δημοσιονομικής πειθαρχίας με λιτότητα και μετά από την αποκατάσταση της δημοσιονομικής πειθαρχίας να μπει η διαδικασία της ανάπτυξης και της αντιμετώπιση της ανεργίας. Η αντιμετώπιση της κρίσης μέσα από αυτό το σχέδιο έχει και τα θετικά και τα αρνητικά και κανείς δεν πρέπει να μηδενίζει, ώστε να μπορούμε να κάνουμε το επόμενο βήμα. Η αντιμετώπιση της κρίσης είχε και θετικά στοιχεία. Δηλαδή, το ότι δημιουργήθηκαν οι θεσμοί αυτοί που κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα δημιουργηθούν σε μηδέν χρόνο, ήταν ένα πολύ βαθύ ενοποιητικό στοιχείο της Ευρώπης. Οι θεσμοί, οι μεγάλες αποφάσεις για χρηματοδότηση των χωρών του νότου, το μεταρρυθμιστικό σχέδιο που μπήκε μπροστά σε πολλές χώρες, ήταν θετικά στοιχεία στην αντιμετώπιση της κρίσης. Η οικονομική προσέγγιση της δημοσιονομικής πειθαρχίας ως κυρίαρχης και μόνης επιλογής, έφερε τα αποτελέσματα που έχουμε μπροστά μας και τα οποία βεβαίως είναι ότι το χρέος σε αντίθεση με το σχεδιασμό, δεν πάει καθόλου καλά. Σε καμία χώρα δεν πάει καλά το σχέδιο. Ούτε βεβαίως στην Ελλάδα, που είναι εκτός από κάθε πρόβλεψη. Όλη η ιστορία με τα ελλείμματα και το πρωτογενές πλεόνασμα, κατά την άποψή μου, είναι πάλι μια λογιστική προσέγγιση και για ακόμη μια φορά, ενώ την έχουμε πάθει με τις λογιστικές προσεγγίσεις, αποδεχόμαστε μια λογιστική προσέγγιση της παρουσίασης του πρωτογενούς πλεονάσματος και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, γιατί βολεύει για τις ευρωεκλογές και στην Ελλάδα, ως ένα θετικό στοιχείο ξεπεράσματος της κρίσης. Όταν δεν λέμε την αλήθεια, τη βρίσκουμε μπροστά μας. Το έχουμε δει πάρα πολλές φορές.

Η ανεργία δεν δείχνει σημάδια υποχώρησης και μάλιστα θέλει πάρα πολλά χρόνια για να φανεί κάποιο σημάδι υποχώρησης και αυτό κινδυνεύει να δημιουργήσει όχι μια, αλλά δυο γενιές εκτός αγοράς εργασίας.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτής της προσέγγισης; Βεβαίως θα πει κάποιος το μεγάλο επίτευγμα είναι ότι σώθηκε το ευρώ. Δεν είναι καθόλου δευτερεύον. Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι σώθηκε το ευρώ, γιατί μια κρίση στο ευρώ θα μπορούσε πραγματικά να αλλάξει σελίδα προς το χειρότερο για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά δεν μπορούμε ως χώρα, ως πολιτικοί, ως ακαδημαϊκοί, να μη βλέπουμε την ανάγκη εμείς να προτείνουμε τις αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτά που γίνονται έχουν ως αποτέλεσμα ο ευρωσκεπτικισμός να φτάσει στα ύψη μαζί με τον αντιευρωπαϊσμό και να έχουμε τη βούληση μερίδας των πολιτών να επιστρέψουν στην ασφάλεια του εθνικού κράτους. Έχει ξαναέρθει στο δημόσιο διάλογο η έννοια της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας με εξαιρετικά λαϊκιστικό τρόπο, γιατί στην παγκοσμιοποίηση που ζούμε πρέπει να δούμε τι σημαίνει εθνική κυριαρχία.

Κι τίθεται το δίλημμα αν είσαι πιο ισχυρός όταν είσαι μόνος σου, ή εάν είσαι μέσα σε μια συνολικότερη οικογένεια η οποία υποστηρίζει και τα δικά σου συμφέροντα. Φανταστείτε, όμως, την Ελλάδα μόνη της στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου και την Ελλάδα μέσα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου μέσα στην απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να βάλει βέτο. Και μια σειρά άλλων πραγμάτων.

Στο σημείο αυτό πρέπει να δούμε πώς πάμε μπροστά.

Θα έλεγα ότι υπάρχουν δυο μεγάλες ενότητες για να πάμε στην επόμενη μέρα. Δυο σχολές σκέψης. Ακαδημαϊκές, πολιτικές, ακόμη και διοικητικές. Η μία λέει «το ευρώ έφτασε ως εδώ». Αρκετά. Δεν μπορεί να πάει παραπέρα. Μας έφερε εδώ που μας έφερε, τώρα πρέπει να διαλυθεί το ευρώ, να αποχωρήσουμε από το ευρώ. Οι χώρες να ξαναγυρίσουν στο εθνικό τους νόμισμα και να υπάρξει μια χαλαρή Ένωση. Υπάρχουν σοβαρές συζητήσεις γι’ αυτό. Στις περισσότερες χώρες υπάρχουν πέρα από τους κλόουν της πολιτικής σκηνής με τις μεγάλες επικοινωνιακές κροτίδες και σοβαρές αναλύσεις, γιατί θα πρέπει να πάμε σε αυτή την κατεύθυνση. Επειδή, εγώ θεωρώ ότι αυτό θα ήταν καταστροφική επιλογή, δεν σταματώ καθόλου και προχωράω στην επόμενη σχολή σκέψης. Η επόμενη σχολή σκέψης λέει «ναι στο ευρώ». Το ευρώ έφερε πολλά θετικά στην Ευρώπη. Σε παγκόσμιο επίπεδο είναι το ισχυρότερο νόμισμα αυτή τη στιγμή. Σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να κάνουμε πίσω. Έχουμε κάνει μια επιλογή και είμαστε εδώ. Το ευρώ όμως, και η Νομισματική Ένωση δεν μπορεί να συνεχίσει με τον τρόπο που ξέραμε μέχρι σήμερα. Δηλαδή, είναι σαφές ότι θα πρέπει να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές.

Ας ξεκινήσω από το σχέδιο εξόδου από την κρίση. Η απάντηση σε αυτό που συμβαίνει σήμερα πρέπει να είναι σαφής και έχουν αναπτυχθεί πολλές ιδέες και προτάσεις στο δημόσιο διάλογο από πανεπιστήμια από οικονομολόγους και πολιτικά κόμματα μέσα στη συζήτηση για τις ευρωεκλογές σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το είδαμε αυτό όσοι παρακολουθήσαμε το debate των υποψηφίων Προέδρων της Επιτροπής, όσο το πήραμε χαμπάρι, βεβαίως, στην Ελλάδα, γιατί η Ελλάδα λόγω της αδυναμίας, ή της άρνησης του κ. Τσίπρα να συμμετάσχει στο debate, χάνει μια πολύ σημαντική ευκαιρία να έβαζε κάποια ζητήματα στο διάλογο.

Η έξοδος από την κρίση αφορά πολλά ουσιαστικά ζητήματα που έχουν να κάνουν και με την αλλαγή της Ευρώπης. Φυσικά και χρειάζεται δημοσιονομική εξυγίανση και φυσικά χρειάζεται και δημοσιονομική πειθαρχία. Ξέρουμε πολύ καλά ότι όλα είχαν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Όμως, ιδιαίτερα στην τόσο βαθιά κρίση που ζούμε τώρα, αυτό πρέπει να συνοδευτεί από ένα σχέδιο δημοσίων επενδύσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ήδη από το 2002 υπάρχει ένα πολύ σοβαρό σχέδιο επενδύσεων 15ετούς διάρκειας στην Ευρώπη με συνδυασμό δημοσίων και ιδιωτικών πόρων, που αφορά όλα τα μεγάλα δίκτυα. Σιδηροδρόμων, αυτοκινητοδρόμων, αεροδρομίων, τηλεπικοινωνιών, που θα μπορούσαν πραγματικά να αλλάξουν το τοπίο μέσα από πολύ σημαντικά κονδύλια και δημόσια έργα. Θα έπρεπε να αλλάξει και να δούμε το νέο ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα έπαιξε πολύ ουσιαστικό ρόλο λόγω της πολιτικής πρωτοβουλίας του Μάριο Ντράγκι, ο οποίος έπαιξε ένα ιστορικό ρόλο που δεν τον έπαιξαν οι πολιτικοί. Αλλά η ίδια η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να μπορέσει να κόβει χρήμα, όπως το κάνει η Αμερικανική Τράπεζα για να αντιμετωπίσει το θέμα της ρευστότητας. Πολλοί λένε ότι το κάνει έμμεσα κλπ. Ναι, το κάνει έμμεσα, αλλά δεν έχει αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ρευστότητας και όχι μόνο στην Ελλάδα.

Η τραπεζική ενοποίηση με πραγματικούς όρους, η εξασφάλιση των αποταμιεύσεων, αλλά και το λίγο ή πολύ ίδια επιτόκια για όλες τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ώστε να υπάρξει ένας σωστός ανταγωνισμός στην Ευρώπη, σε μια Ευρώπη που οι γερμανικές εταιρείες δανείζονται με 2,5% και οι ελληνικές με 8,5%. Άρα είναι μια πολύ ουσιαστική πολιτική που πρέπει να επιλεγεί, γιατί πραγματικά είναι αδικία από ένα σημείο και μετά να συγκρίνεις νότο και βορρά, όταν έχεις τόσο σοβαρά προβλήματα στο τραπεζικό σύστημα.

Είναι το θέμα του προϋπολογισμού. Απλά να πω ένα νούμερο. Ο προϋπολογισμός της Ευρώπης είναι 1% και των ΗΠΑ είναι 27%. Δηλαδή η αναδιανομή είναι τόσο διαφορετική. Βεβαίως, εκεί έχουμε μια κανονική ομοσπονδία, αλλά είναι πολύ ουσιαστικό να μεγαλώσει ο προϋπολογισμός της Ευρώπης και βεβαίως το θέμα των ισχυρών ευρωπαϊκών θεσμών.

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η τελευταία Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχω την αίσθηση ότι υπήρξε η πιο αδύναμη Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι Επίτροποι λειτούργησαν περισσότερο ως Διευθυντές των Διευθύνσεών τους και λιγότερο ως πολιτικά πρόσωπα. Και γι’ αυτό έχει ευθύνη και ο Πρόεδρος και η ίδια η Επιτροπή, αλλά βεβαίως και το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο σχεδόν ευνούχισε τους άλλους δυο θεσμούς (Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο). Εν τέλει, ευθύνη έχουν και τα πολιτικά κόμματα που συμμετέχουν στην Ευρώπη, γιατί επαναλαμβάνω, δεν είναι θέμα πολιτικής βούλησης να έχουμε μια ισχυρή Επιτροπή. Το λέει η Συνθήκη.

Το «δικαίωμα πρωτοβουλίας» το έχει μόνο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Είναι, όμως, τώρα πέντε χρόνια που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν έχει ασκήσει το δικαίωμα της πρωτοβουλίας. Αποφασίζουν, στην αρχή η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, μετά η Γερμανία μόνη και ερχόταν στο Συμβούλιο η απόφαση τους, το Συμβούλιο κατόπιν αποφάσιζε και η Επιτροπή εκτελούσε. Δηλαδή, έγινε μια αναστροφή της λειτουργίας των ευρωπαϊκών θεσμών.

Υπάρχουν 2 ακόμα σκέψεις όπως η περαιτέρω σύνδεση με τα Εθνικά Κοινοβούλια και η δυνατότητα για άμεση εκλογή του Προέδρου. Βεβαίως, είναι πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις. Πρέπει όμως, να ξεκινήσουμε από το να εφαρμόσουμε τη Συνθήκη και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να αρθούν στο ύψος του ρόλου τους, ώστε να εκπροσωπούν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα συνθέτοντας τα εθνικά. Γιατί αυτό είναι η λογική των ευρωπαϊκών θεσμών.

Η τελευταία παρέμβασή μου στο τι Ευρώπη θα θέλαμε, είναι η δημιουργία της ευρωπαϊκής ταυτότητας ως μια δεύτερη ταυτότητα. Να συνειδητοποιήσουμε μέσα και από γνώση και από βίωμα, ότι είμαστε Έλληνες και Ευρωπαίοι, Γερμανοί και Ευρωπαίοι, Ιταλοί και Ευρωπαίοι.

Εδώ έχουν γίνει πολλές συζητήσεις. Θα σας πω κάτι που το ακούω τα τελευταία 15 χρόνια και για το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει συμφωνία επί της αρχής. Να γίνει ένα μικρό βιβλιαράκι που να πάει σε όλα τα σχολεία, σε μια τάξη του Γυμνασίου όλων των χωρών και να είναι το βιβλίο με την ιστορία της Ευρώπης. Τρέμουν όλοι στην ιδέα ότι είναι εφικτό να συμφωνήσουμε στην ιδέα της Ευρώπης. Γιατί δεν είμαστε μόνο εμείς με την Τουρκία που έχουμε προβλήματα. Σκεφτείτε Ουγγαρία, Πολωνία, Αυστρία, Γερμανία, Ιρλανδία, Βρετανία. Εκεί, λοιπόν, αρχίζει ο φόβος. Όμως, είναι πάρα πολύ ουσιαστικό να δούμε και τα επιτεύγματα αυτής της ηπείρου, ως κοινή παρακαταθήκη και να ξεκινήσουμε από την αίσθηση του συν-ανήκειν, γιατί βεβαίως τα πολιτισμικά στοιχεία είναι πολλά, διαφορετικά και ουσιαστικά.

Τελειώνω, λέγοντας ότι συνήθως μιλάμε για περισσότερη ή για λιγότερη Ευρώπη. Δεν ξέρω εάν είναι ποσοτικό το ζήτημα. Κατά την άποψή μου είναι και ποσοτικό. Χρειαζόμαστε περισσότερη Ευρώπη, αλλά σίγουρα καλύτερη και πιο σωστά οργανωμένη και με συγκεκριμένη στόχευση. Όμως, θα πω τρία βασικά πράγματα. Χωρίς Ευρώπη, χωρίς τη μεγάλη Ευρώπη, ακόμη και η Γερμανία δεν θα μπορούσε να είναι μεγάλη δύναμη.

Η Ευρώπη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια ασπίδα για όλες τις χώρες και πολύ περισσότερο για τις μικρές, για τις αδύναμες.

Δεύτερο. Η Ευρώπη μας δίνει μια πολύ ουσιαστική κοινή βάση που είναι η δημοκρατία, τα κοινωνικά δικαιώματα, τα ατομικά δικαιώματα, η πολιτισμική βάση που έχει να κάνει με την αρχαία Ελλάδα, τη ρωμαϊκή εποχή, το χριστιανισμό, το διαφωτισμό. Αυτό το συναντάς σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Είναι η οικογένεια στην οποία ανήκουμε.

Και το τρίτο και πιο σημαντικό είναι το κοινωνικό κράτος. Το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στην ανθρώπινη ιστορία. Οι σύνταξεις, το σύστημα υγείας, το δημόσιο σύστημα εκπαίδευσης.

Αυτό λοιπόν το θέμα της ασπίδας, της οικογένειας και της κοινής στέγης, είναι τα στοιχεία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ευρωπαϊκό όραμα που θα μπορούσε να απαντήσει στους νέους ανθρώπους, γιατί θέλουμε περισσότερη, αλλά κυρίως γιατί θέλουμε την Ευρώπη.

 

 

Διαβάστε περισσότερα...

Ο μίτος εξόδου από τον λαβύρινθο

Γράφτηκε από Δημοσιεύθηκε στην κατηγορία Περιεχόμενο Τύπου

 

«...για να υπερβούμε τη βαθιά κρίση των ημερών μας, θα έπρεπε να καταλάβουμε ότι τελείωσε ο εμφύλιος πόλεμος (...) και να δεχτούμε ότι το καλύτερο βάλσαμο είναι το πικρό χαμόγελο της κατανόησης (...) αυτό είναι ίσως για εμάς τους Ελληνες ακατόρθωτο».
Καθηγητής Γ. Β. Δερτιλής

Οι δημοσιονομικές εξελίξεις του 2014 έχουν έναν αναμφισβήτητα ισχυρό συμβολικό χαρακτήρα για την Ελλάδα, γι’ αυτό ο εύκολος μηδενισμός είναι απαράδεκτος. Τα τρία ουσιαστικά προβλήματα, όμως, δηλαδή το μη βιώσιμο του χρέους, η τεράστια ανεργία και η μείωση των εξαγωγών (σε αντίθεση με ό,τι συνέβη στις άλλες μνημονιακές χώρες), δείχνουν το ανεύθυνο των κυβερνητικών πανηγυρισμών, αλλά και την ανάγκη να δράσουμε επιτέλους ανατρεπτικά, ουσιαστικά και όχι μονίμως με το βλέμμα στις εκλογές.

Ο ορθολογισμός, το μέτρο και η συναίνεση δεν υπήρξαν ποτέ τα δυνατά μας στοιχεία, ούτε στη σύγχρονη ούτε στη παλαιότερη ιστορία μας, ενώ εύκολα καταφεύγουμε σε πολώσεις και διχασμούς. Σήμερα, με τα όσα δραματικά βιώνουμε, που άλλαξαν ζωές και αφανίζουν μια γενιά, ανατρέπονται αντιλήψεις και βεβαιότητες, Τώρα λοιπόν, λαός και πολιτικοί (που στη Δημοκρατία αυτοί έχουν την ευθύνη των αποφάσεων) να συμφωνήσουμε στους βασικούς στόχους και στα εργαλεία για να τους πετύχουμε. Η εθνική συνεννόηση είναι το πραγματικά ΝΕΟ που μπορεί να ανασηματοδοτήσει την πολιτική.

Εργο πολιτικά και τεχνικά δύσκολο, γιατί η συναίνεση δεν είναι απλή υπόθεση. Είναι ταυτόχρονα πολιτική αντίληψη, στρατηγική διακυβέρνησης και τεχνική οργάνωσης και συμφωνίας σε διαδικασίες και θέσεις, κάτι που δεν μάθαμε ποτέ στο σχολείο, στην οικογένεια, στην κοινωνική μας ζωή.

Σήμερα που, όχι αναίτια, το πολιτικό σύστημα έχει κατακερματιστεί, η συναίνεση αποτελεί εθνική αναγκαιότητα. Μία χώρα, πόσο μάλλον σε κρίση, δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μια μειοψηφία του περίπου 25%, ούτε από συγκυριακές συνεργασίες, χωρίς αναλυτικά επεξεργασμένο πρόγραμμα.

Αντί λοιπόν οι ηγεσίες να προβάλλουν μόνο τα σημεία διαφοροποίησης και σύγκρουσης, όλοι θα πρέπει να αναζητήσουν και τα σημεία σύγκλισης. Εκεί θα βασισθεί η σύνθεση προτάσεων και η δέσμευση για την εφαρμογή τους. Είναι εφικτό, όταν η μεγάλη πλειοψηφία δέχεται για το εθνικό συμφέρον, ως αυτονόητο, την Ευρώπη, ένα νέο μη κρατικό παραγωγικό μοντέλο, ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας πρώτα απ’ όλα για τους πραγματικά αδύναμους, την έμπρακτη πίστη στους δημοκρατικούς θεσμούς, τη δημοκρατία με αξιοκρατία και χωρίς πελατειακές σχέσεις.

Αλλά γίνεται ανέφικτο, όταν επιμένουμε σε δογματισμούς, κομματοκρατία, έξωθεν επιβεβλημένες πολιτικές και λύσεις του ποδαριού (που ταλαιπωρούν τη χώρα από το 1828 μέχρι σήμερα), στο άσπρο-μαύρο, το εμείς και εσείς, που τελικά στοχεύουν στο εγώ, σε όλα τα επίπεδα!

Ολοι ανεξαιρέτως αποθέτουν πλέον ελπίδες στην ανάπτυξη και όλοι πλέον αναφέρονται στην ανάγκη εθνικού σχεδίου. Αυτά όμως δεν είναι ευχάριστα λόγια και beautiful faces. Δεν είναι προεκλογικές υποσχέσεις, πρόταση ενός κόμματος ή ανακοίνωση ενός πρωθυπουργού. Σημαίνει διάθεση συνεννόησης, προτάσεις σαφείς και με γωνίες, κατάθεση σχεδίου, οργανωμένη διαβούλευση και πρόσκληση σε όλους για συμφωνία στα σημεία. Από κει και πέρα ο καθένας αναλαμβάνει τι ευθύνες του.

Πιστεύω βαθιά στην εθνική συνεννόηση, στις συναινετικές διαδικασίες, και το απέδειξα στην πράξη, για αποφάσεις που είχα την ευθύνη. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι μπορούν να συνεννοηθούν κόμματα και κινήσεις πάνω σε βασικούς άξονες. Εδώ θα κριθούν οι πολιτικές ηγεσίες για τις θέσεις τους, Εδώ θα κριθεί η κυβερνησιμότητα. Ετσι θα διαμορφωθεί η ΝΕΑ σύνθεση του πολιτικού τοπίου

Τον κορμό ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης της χώρας με βάθος δεκαετίας, προτείνουμε να αποτελέσουν τρεις βασικοί άξονες που αφορούν:

Ο πρώτος την πρόταση διαχείρισης του χρέους και την επίτευξη της βιωσιμότητάς του. Αυτό δεν είναι απλώς μία πρόταση του υπουργού στο Ecofin, ούτε καν του Υπουργικού Συμβουλίου. Υπάρχουν ρεαλιστικές προσεγγίσεις που μπορούν να επιτύχουν μεγάλη συναίνεση εσωτερικά, υποστήριξη από διεθνή ινστιτούτα και, εντέλει, καλύτερη διαπραγματευτική εθνική θέση.

Ο δεύτερος αφορά τη θεσμική αναμόρφωση. Επιχειρήθηκαν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, αλλά σε όλους σχεδόν τους τομείς παραμένει η παθογένεια που θέλει ως επίκεντρο των πάντων το κράτος και το κυβερνών κόμμα (κόμματα). Συμφωνία επί των αρχών και ριζικές αλλαγές χρειάζονται κατ’ αρχήν σε θεμελιώδεις τομείς: στο πολιτικό σύστημα, στη Δικαιοσύνη, στη δημόσια διοίκηση, στο φορολογικό σύστημα, στο ασφαλιστικό-προνοιακό.

Ο τρίτος άξονας αφορά τους τομείς/προτεραιότητες ανάπτυξης της χώρας, την αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και την προσέλκυση κεφαλαίων.

Ολοι με τον α΄ ή β΄ τρόπο αναφέρονται σε αυτά, όμως είναι πεποίθησή μου ότι δεν αρκούν οι γενικές προσεγγίσεις, ούτε οι μονομερείς πρωτοβουλίες. Χρειάζονται όλοι και όλα.

Γι’ αυτό και τους τελευταίους μήνες το «ΔΙΚΤΥΟ για τη μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη» ανέλαβε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, σε συνεργασία με ξένα ινστιτούτα, αλλά και με σημαντικούς Ελληνες από ένα ευρύτατο πολιτικό φάσμα, για να συγκεκριμενοποιήσουμε τα σημεία ενός ελάχιστου κοινού παρονομαστή, για το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης.

Να φτιάξουμε δηλαδή τον μίτο που θα μας βγάλει από τον λαβύρινθο της κρίσης.

Το σύνολο της πρότασης με ειδικές αναφορές έχει αποσταλεί σε κόμματα και πολιτικές κινήσεις, και θα παρουσιαστεί για δημόσια συζήτηση αμέσως μετά τις ευρωεκλογές. Για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει στο: http://www.todiktio.eu

Είμαστε όλοι Ελληνες και αγαπάμε αυτή την πατρίδα! Αν δεν μπορούμε να τα βρούμε μεταξύ μας στα βασικά, αν δεν έχουμε συμφωνημένο δικό μας ελληνικό σχέδιο, τι έχουμε να περιμένουμε πάλι από τους ξένους; Τι να διαπραγματευτούμε, τι να επιδιώξουμε, τι να επιτύχουμε;

πηγή: kathimerini.gr

Διαβάστε περισσότερα...
"Ο Βασίλης Παπάζογλου υπήρξε: ως καθηγητής παράδειγμα για τους φοιτητές και τους συναδέλφους του. Ως κρατικός λειτουργός οραματιστής, δημιουργός και πρότυπο αφοσίωσης στο δημόσιο συμφέρον. 
 
Η συνεισφορά του στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση της χώρας είναι μοναδική!
 
Η Πατρίδα έχασε ένα σπουδαίο επιστήμονα, η οικογένειά του έναν υπέροχο άνθρωπο και όλοι εμείς έναν αναντικατάστατο φίλο."
Διαβάστε περισσότερα...

Άννα Διαμαντοπούλου, 2012. Το περιεχόμενο χορηγείται με άδεια Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs Greece 3.0

Top Desktop version