Άρθρο Άννας Διαμαντοπούλου στα ΝΕΑ – Ανάγκη για «επανάσταση» στον αγροτικό τομέα
Γυρίζω από την Κατερίνη αργά το βράδυ. Είναι δέκα η ώρα, έχει κρύο, και λίγο πριν τη Θεσσαλονίκη αντικρίζω το μπλόκο στα Μάλγαρα. Δεκάδες τρακτέρ σταματημένα, φωτιές που καίνε , και γύρω τους αγρότες. Ο δρόμος είναι ανοιχτός·. Σταματώ και πλησιάζω.
Σε λίγα λεπτά δημιουργείται μια μεγάλη ομάδα. Ειδοποιούνται κι άλλοι, έρχονται από τα τρακτέρ. Η συζήτηση που ξεκινά –με ένταση από την πρώτη στιγμή– θα κρατήσει δυόμισι ώρες. Και η πρώτη μου παρατήρηση είναι ένα ειρωνικό, σχόλιο που είδα τις επόμενες μέρες στον Τύπο: «Τι δουλειά έχει μια εκσυγχρονίστρια στο μπλόκο;»
Απάντηση: ο εκσυγχρονισμός δεν είναι τεχνοκρατία. Είναι πολιτική πράξη: να είσαι κοντά στους ανθρώπους, να τους ακούς και να σε ακούν, να συνδυάζεις κοινωνικά δεδομένα, επιστημονικές γνώσεις και θεσμικό πλαίσιο. Είναι αυτό που έκανα πάντα και που κάνει το Δίκτυο εδώ και δέκα χρόνια, με μελέτες συνέδρια και συνεργασίες που αναδεικνύουν τα δομικά προβλήματα του αγροτικού τομέα και προτείνουν λύσεις για τον 21ο αιώνα.
Ο εκσυγχρονισμός αφορά τον αναδασμό, την αναδιάρθρωση καλλιεργειών, τον ψηφιακό μετασχηματισμό, τα συλλογικά σχήματα παραγωγών, τους νέους τύπους συνεταιρισμού, την έρευνα !. Αυτά δεν είναι τεχνοκρατία· είναι όροι επιβίωσης για τον αγροτικό κόσμο.
Στο μπλόκο υπήρχαν δύο ομάδες. Η πρώτη ήταν οι πολύ νέοι, κάτω των τριάντα. Έξαλλοι, απογοητευμένοι, θυμωμένοι. Απέρριπταν τα πάντα: το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, την Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Δικαιοσύνη, τις τράπεζες. Με τρόμαξε η άρνηση να ακούσουν. Το ίδιο είδαμε και στη 60% αποχή των νέων δικηγόρων. Εκεί προσπάθησα να πω το αυτονόητο: όπως δεν είναι όλοι οι αγρότες απατεώνες του ΟΠΕΚΕΠΕ, έτσι δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι, ούτε όλοι οι γιατροί ή οι δημοσιογράφοι. Η δημοκρατία δεν προχωρά χωρίς πολιτική και χωρίς κόμματα. Ας αλλάξουμε τα κόμματα με την συμμετοχή μας– αλλά ας μη καλωσορίσουμε το χάος.
Η δεύτερη ομάδα ήταν οι πιο έμπειροι, στα προβλήματα και στην πολιτική. Συζητήθηκαν δύο κατηγορίες θεμάτων. Τα άμεσα: το δυσβάσταχτο κόστος παραγωγής — ενέργεια, πετρέλαιο, λιπάσματα με αισχροκέρδεια, το νερό που στερεύει , η ευλογιά και ο αφανισμός του ζωικού κεφαλαίου, η επιστροφή στις αποφάσεις του εμπόρου, οι ελληνοποιήσεις ο ατομικισμός, ο «καθένας μόνος του», που έχει οδηγήσει σε ελάχιστη συμβολαιακή γεωργία και στη δυσκολία ανάπτυξης συνεταιριστικών σχημάτων και ομάδων παραγωγών.(με λαμπρές εξαιρέσεις βέβαια) Εδώ υπάρχει και δική τους ευθύνη. Η έκπληξη ήταν η έκφραση «δεν είναι οι επιδοτήσεις η ουσία, η καθυστέρηση και η κλεψιά είναι αυτό που ξεχείλισε την οργή»
Το μεγάλο όμως ζήτημα είναι το αύριο της αγροτικής παραγωγής. Πόσοι και Ποιοι θα μείνουν;. Η ανάγκη για μια πραγματική «επανάσταση» στον αγροτικό τομέα, για μια εθνική μακροχρόνια στρατηγική .Η κυβέρνηση αλλάζοντας 6 υπουργούς σε επτά χρόνια απέδειξε ότι προτεραιότητα ήταν η συνέχιση και διόγκωση με διαφθορά του πελατειακού κομματικού συστήματος.
Το ΠΑΣΟΚ έχει σήμερα την ευθύνη να καταθέσει αυτή εθνική στρατηγική που παρουσίασε ήδη ,στη Βουλή και να καλέσει όλα τα κόμματα σε διακομματική συναίνεση.
Και ένα τελευταίο: κι εγώ, όπως όλη η Ελλάδα, θέλω να ανοίξουν οι δρόμοι. Η κυβέρνηση οφείλει να δώσει απαντήσεις(τις ερωτήσεις τις ξέρει!).Και ας γίνει αυτός ο ξεσηκωμός αφορμή να στρίψει επιτέλους το τιμόνι της ελληνικής αγροτικής παραγωγής από το παρελθόν προς το δύσκολο μέλλον που έρχεται.