Άρθρο Άννας Διαμαντοπούλου στα ΝΕΑ – Φωνή λέοντος και καρδιά καρδερίνας

Ζούμε, στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως, μια εποχή θυμού, φόβου και απαισιοδοξίας. Συναισθήματα που, όσο φυσικά κι αν είναι, αποτελούν το πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο κερδίζει ο λαϊκισμός. Ο λαϊκισμός δεν είναι απλά πολιτική στάση και ρητορική, έχει θεωρητική βάση και μακρά ιστορία. Από τη Λατινική Αμερική έως την Ελλάδα την Ισπανία  και τις ΗΠΑ υπήρξε η μέθοδος που μετέτρεψε τη λαϊκή οργή σε πολιτική δύναμη, πολλές φορές με εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα – αλλά πάντα με αρνητικές συνέπειες για τις κοινωνίες .

Τα εργαλεία του είναι γνωστά: ορισμός ενός εχθρού, απαξίωση όλων των θεσμών, επίθεση σε κάθε μορφή «ελίτ» ,διαίρεση της κοινωνίας σε στρατόπεδα  σε καλούς και κακούς, πατριώτες και προδότες  και ηγέτες που παρουσιάζονται ως σωτήρες. Στοιχεία λαϊκισμού έχουν οι περισσότεροι πολιτικοί, αλλά ο λαϊκός ηγέτης εκφράζει γνήσια τις ανάγκες του λαού δεν τον παραπλανά λέει αλήθειες ακόμα κι αν δεν αρέσουν- θέλει να αλλάξει θεσμικά και δημοκρατικά την πραγματικότητα. Στην κρίση βιώσαμε και τα «σωσίβια» του Ζαππείου και το διχαστικό «ή εμείς ή αυτοί». Έμεινε το ΠΑΣΟΚ μόνο να πάρει τις πιο δύσκολες αποφάσεις και το κόστος τους για να σωθεί η χώρα.

Σήμερα η διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έχει τραυματίσει βαθιά την εμπιστοσύνη των πολιτών — με την αδικία στην αναδιανομή, την φθορά των θεσμών, και του Κοινοβουλίου , το εθνικό συλλογικό τραύμα των Τεμπών, τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ κ.α. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, αναδύονται πολιτικά πρόσωπα  που εκμεταλλεύονται το συναίσθημα ή αναζητούν προσωπική διέξοδο

Η εμπειρία δείχνει ότι οι ηγέτες-διάττοντες αστέρες και οι κύκλοι τους έχουν «φωνή λέοντος και καρδιά καρδερίνας». Είναι εύκολο να καταγγέλλεις· δύσκολο να προτείνεις  λύσεις με πολιτικό κόστος. Η πολιτική, όμως, δεν είναι θεατρική καταγγελία — είναι σύνθεση  ανάμεσα στο συναίσθημα και τη γνώση, στην οργή και τη λογική. Απαιτεί κατανόηση της ιστορίας, του διεθνούς περιβάλλοντος, ρεαλισμό, , ηθική συνέπεια ,αφοσίωση στο δημόσιο συμφέρον και κυρίως στέρεο ιδεολογικό πλαίσιο.

Μέσα σε αυτό το γεωπολιτικό και κοινωνικό χάος, υπάρχει ένα ιδεολογικό οικοδόμημα που στέκει όρθιο: είναι η σοσιαλδημοκρατία! Η μόνη που έχει να επιδείξει διεθνώς λαμπρό κυβερνητικό έργο και Δημοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης με καθοριστικό ρόλο του Κοινοβουλίου, κοινωνικό διάλογο με συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων και ισχυρή Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μετά την πανδημία και την ενεργειακή κρίση, αποδείχθηκε ξανά η ανάγκη για ισχυρό, ρυθμιστικό κράτος — όχι ως εργοδότη, αλλά ως εγγυητή  ισότητας και προόδου. Γιατί η αγορά είναι καλός δούλος, αλλά κακός αφέντης.

Στην Ελλάδα, το ΠΑΣΟΚ  (με όλες τις τρικυμίες που πέρασε)είναι ο μόνος πολιτικός φορέας που διαθέτει αυτό το ιδεολογικό βάθος. Έχει ρίζες σε κάθε γωνιά της χώρας, μνήμες κορυφαίων εθνικών και κοινωνικών επιτευγμάτων  και  παράδοση που συνδυάζει πατριωτισμό, ρεαλισμό και κοινωνική ευαισθησία.

Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει  μια ζωντανή ιδεολογία που πρέπει να αποδοθεί  με δυνατό και επίμονο αφήγημα. Διαθέτει πρόγραμμα με πολιτικές για κάθε τομέα , με οικονομική  αποτίμηση για κάθε πρόταση  δηλ. τι κοστίζει και τι αποδίδει. Η πορεία του στηρίζεται στη δύναμη των στελεχών του – ανθρώπων με γνώση του σήμερα, εμπειρία και πάθος για μια Ελλάδα περήφανη και δίκαιη. Είναι το ΠΑΣΟΚ που μπορεί και πρέπει να λειτουργεί ‘ως συλλογικός διανοούμενος’, ως φορέας σύνθεσης ιδεών και συμμετοχής όλων.

Απέναντι στον λαϊκισμό, στους σωτήρες Δεξιά και Αριστερά και στα ευκαιριακά σχήματα, πρέπει επειγόντως να αντιταχθεί η ιδεολογία, το πρόγραμμα και κυβερνητική ομάδα.