Στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό

«Κύρωση του κρατικού προϋπολογισμού και των προϋπολογισμών ορισμένων ειδικών ταμείων και υπηρεσιών οικονομικού έτους 2008».

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, το 2004 η Νέα Δημοκρατία πήρε τις εκλογές χρησιμοποιώντας, μεταξύ των άλλων, το ιδεολόγημα του μεσαίου χώρου. Ένα ιδεολόγημα, το οποίο μεταφράστηκε εκείνη την εποχή από τον Πρωθυπουργό ως εκφράζον τους πολίτες της χώρας, οι οποίοι θέλουν συλλογική και ατομική πρόοδο και απεχθάνονται τις ακρότητες. Αυτός ήταν ο πολιτικός προσδιορισμός. Αυτή η τελείως θολή διατύπωση, την εποχή εκείνη, βρήκε αυτιά, γιατί στη χώρα υπήρχε μια μεγάλη, ισχυρή, μεσαία τάξη. Μια ισχυρή, μεγάλη, μεσαία τάξη, την οποία έφτιαξε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις δύο περιόδους της διακυβέρνησής του. Σήμερα, η πραγματικότητα δεν είναι αυτή. Σήμερα, στην ελληνική κοινωνία αυξάνονται συνεχώς αριθμητικά τα αδύναμα οικονομικά, λαϊκά στρώματα, τα οποία ωθούνται στο περιθώριο και είναι σαφές ότι η μεσαία τάξη αισθάνεται ρήγματα στο κέλυφος της ασφάλειας και της ευημερίας που είχε την προηγούμενη περίοδο. Ρήγματα που την κάνουν να αισθάνεται εξαιρετικά ανασφαλής και ωθούν μεγάλα μέρη της μεσαίας τάξης προς τα αδύναμα οικονομικά στρώματα.

Είναι τρεις, κυρίως, οι λόγοι που έχουμε αυτές τις αλλαγές. Ο πρώτος είναι η οικονομική αδυναμία, το εισόδημα. Ο δεύτερος είναι η κοινωνική και πολιτική περιθωριοποίηση. Ο τρίτος είναι οι τεράστιες αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο, που έχουν σχέση με την παιδεία, που είναι το κεντρικό στοιχείο ανάπτυξης πολιτικών σε μία χώρα, πλέον, σε αντίθεση, βέβαια, μ’ αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας που το σύνολο της ελληνικής παιδείας βρίσκεται σε κρίση. Πολύ σύντομα, για να αναφερθώ σε αυτές τις τρεις αιτίες, οι οποίες αποτυπώνονται όλες μέσα στα νούμερα του Προϋπολογισμού, θα ξεκινήσω με το οικονομικό, για να πούμε ότι είναι μια υπερδανεισμένη χώρα με υπερδανεισμένα νοικοκυριά, όπου η έννοια της αποταμίευσης, που ήταν μια από τις δυνάμεις της ελληνικής οικογένειας, δεν υπάρχει πια. Έχουμε τριπλασιασμό του δανεισμού των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων από το 2003. Ακρίβεια, η οποία είναι πλέον ανεξέλεγκτη και -είδατε τα σημερινά δημοσιεύματα- φτάνει μέχρι 80% πάνω από τα αντίστοιχα προϊόντα των ευρωπαϊκών χωρών. Η εισοδηματική κατάσταση είναι εξαιρετικά προβληματική, με μεγάλα ποσοστά ανεργίας στους νέους ανθρώπους και με μια γενιά των 700 ευρώ, που είναι κατ’ ευφημισμό των 700, στην πραγματικότητα είναι των 600 ευρώ, των 500 ευρώ, των 400 ευρώ. Είναι τα παιδιά της μέσης οικογένειας, των αδύνατων, χαμηλών, οικονομικών στρωμάτων.

Η δεύτερη αιτία που είναι η περιθωριοποίηση, έχει να κάνει μ’ αυτό που βιώνουμε στην ελληνική κοινωνία ως απαξίωση της πολιτικής, ως γενικευμένη διαφθορά. Είναι μια συζήτηση που γίνεται πολλά χρόνια στη χώρα και εσείς χρησιμοποιούσατε επανειλημμένα το θέμα της διεθνούς διαφθοράς, για να δούμε ότι πέφτουμε συνεχώς στην παγκόσμια κλίμακα , κάθε χρόνο είμαστε και χειρότερα. Με τα φετινά στοιχεία το 1/3 των Ελλήνων, που είναι δέκα μονάδες περισσότερο απ’ ό,τι το 2003, να δηλώνουν ότι έχουν δωροδοκήσει.

Το τρίτο σημείο, στο οποίο θέλω να αναφερθώ πιο αναλυτικά, είναι το χαμηλό επίπεδο της εκπαίδευσης. Ίσως είναι το νούμερο ένα θέμα της ελληνικής πολιτικής ανάπτυξης, του ελληνικού αναπτυξιακού μοντέλου, είναι το νούμερο ένα της κάθε οικογένειας, είναι το νούμερο ένα πρόβλημα για τον κάθε Έλληνα πολίτη.

Το χαμηλό επίπεδο του εκπαιδευτικού συστήματος σήμερα αφενός προκαλεί αφαίμαξη στα ελληνικά νοικοκυριά, όπου έχουμε από  5% των ετήσιων δαπανών για θέματα παιδείας, μια αύξηση τα τελευταία χρόνια στο 15%, σύμφωνα με τις μελέτες της Γ.Σ.Σ.Ε.. Αφετέρου δεν δίνει πια το εκπαιδευτικό σύστημα την ασφάλεια στην ελληνική οικογένεια ότι μέσα από την εκπαίδευση τα παιδιά της θα έχουν κοινωνική αποκατάσταση, επαγγελματική ή οικονομική αποκατάσταση. Η Νέα Δημοκρατία ωθεί τα αδύνατα στρώματα στο περιθώριο, δημιουργεί πολύ σοβαρά προβλήματα και ρήγματα στη μεσαία τάξη και αλλάζει το τοπίο.

Οι πολιτικές του κόμματός μας, οι θέσεις μας, ο στόχος μας και οι συμμαχίες μας αφορούν το σύνολο των αδύναμων και περιθωριοποιημένων οικονομικών στρωμάτων, την ελληνική μεσαία τάξη και τις υγιείς εκείνες οικονομικές δυνάμεις, οι οποίες σέβονται το δημόσιο συμφέρον και τον υγιή ανταγωνισμό. Η μεγάλη αυτή πολιτική συμμαχία δεν μπορεί παρά να έχει έναν στόχο, ο οποίος αποτυπώνεται και μέσα στην προγραμματική πρόταση του ΠΑΣΟΚ και είναι ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο που στο κέντρο του έχει την κοινωνία της γνώσης. Αναφέρομαι σε έξι στοιχεία, που αφορούν κατ’ εξοχήν το χώρο της κοινωνίας της γνώσης. Εμείς θέτουμε την ανάγκη ενός ενιαίου εθνικού στόχου, όπου πρέπει να συμφωνήσουν όλα τα κόμματα. Η Ελλάδα πρέπει μέχρι το 2015 να είναι μέσα στις χώρες της πρωτοπορίας της κοινωνίας της γνώσης. Κύριοι συνάδελφοι, στοιχεία του προηγούμενου μήνα του 2007 δείχνουν ότι η Ελλάδα είναι 27η στους είκοσι επτά, όσον αφορά τον αριθμό δασκάλων που συνδέονται με ηλεκτρονικό υπολογιστή. Είναι 27η στους είκοσι επτά, όσον αφορά τη σύνδεση μαθητών με υπολογιστή. Είναι 27η στους είκοσι επτά, όσον αφορά τη σχέση του πληθυσμού με το διαδίκτυο. Είμαστε, λοιπόν, σε μία ακριβώς αντίστροφη πορεία από αυτήν που πάει όλος ο κόσμος.

Δεύτερο βασικό στοιχείο, οι πόροι για την παιδεία. Το μεγαλύτερο πολιτικό ψέμα -γιατί έχει τα χαρακτηριστικά της μείζονος δέσμευσης- της Κυβέρνησης Καραμανλή ήταν η αύξηση των πόρων για την παιδεία. Όχι μόνο δεν φθάσαμε το 5%, αλλά επί μία τετραετία παραμένει στο 3,2%, ενώ αυξάνει η συνολική πίτα. Άρα, δεν υπάρχει πουθενά η παιδεία ως προτεραιότητα. Υπάρχει πια ανάγκη υπέρβασης του 5%. Δεν είναι αρκετό το 5% για τη χρηματοδότηση του εκπαιδευτικού συστήματος μετά από την τόσο μεγάλη υποχρηματοδότηση.Τρίτο στοιχείο είναι η ανάγκη μιας κοινωνικής και πολιτικής συμφωνίας που αφορά την ποιότητα της εκπαίδευσης. Κατά γενική ομολογία, είχαμε ίσως τη χειρότερη περίοδο, τη χειρότερη χρονιά στην ελληνική παιδεία. Φθάνουν Χριστούγεννα και δεν έχουν ολοκληρωθεί οι τοποθετήσεις δασκάλων, έχουμε κενά, δεν έχουν βιβλία στα δημοτικά σχολεία, υπάρχουν τεράστια προβλήματα στη λειτουργία των ολοήμερων σχολείων, είναι χωρίς ειδικότητες τα ολοήμερα, έκλεισαν ολοήμερα σε έξι περιοχές της χώρας, η τεχνική εκπαίδευση φέτος δέχθηκε το χαμηλότερο αριθμό μαθητών, ρεκόρ προς τα κάτω, από ό,τι είχε δεχθεί ποτέ. Μία πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, η οποία πραγματικά βρίσκεται σε κρίση. Αντ’ αυτού ακούσαμε τον Υπουργό Παιδείας να αναγιγνώσκει μία παλαιού τύπου έκθεση ιδεών περί παιδείας, χωρίς καμία αναφορά στο συγκεκριμένο.

Τέταρτο στοιχείο είναι η αναγκαία στροφή που φαίνεται πια από όλες τις διεθνείς έρευνες στο χώρο του νηπιαγωγείου. Είναι η περίοδος εκείνη στην ηλικία κάθε ανθρώπου, όπου εμπεδώνονται οι ανισότητες. Έχουμε και εδώ ακριβώς την αντίστροφη πορεία από την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Πέμπτο στοιχείο. Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην ελληνική οικογένεια σήμερα; Είναι τα φροντιστήρια, είναι τα τεράστια ποσά που πληρώνονται, είναι η απαξίωση του λυκείου. Φέτος σχεδόν καταργείται η ενισχυτική διδασκαλία, καταργούνται όλες οι προσπάθειες να υποστηριχθούν τα παιδιά που έχουν ανάγκες. Πιστεύουμε -και εδώ είναι η βασική μας δέσμευση- ότι, για να αντιμετωπίσουμε αυτό το θέμα των φροντιστηρίων, χρειάζεται πρόσθετη διδακτική υποστήριξη, χρειάζεται πιστοποίηση ξένης γλώσσας και πιστοποίηση πληροφορικής μέσα στο δημόσιο σχολείο, ώστε να υπάρξει αναστροφή συνδεδεμένη βέβαια με νέου τύπου εξετάσεις για το πανεπιστήμιο και αυτονόμηση του λυκείου.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, αυτοί οι δύο μήνες που πέρασαν σηματοδοτήθηκαν πρώτον από τον απόλυτο κομματισμό και την αναξιοκρατία στην εκπαίδευση. Επελέγησαν οι αρεστοί και όχι οι άριστοι. Αυτός είναι ο τίτλος του τρόπου που έγιναν οι επιλογές στην παιδεία. Είδαμε πράγματα που ξεφεύγουν από τη λογική ενός πολιτισμένου κράτους. Και θέλω να δώσω το συγκεκριμένο παράδειγμα του 132ου σχολείου της Αθήνας, όπου οι δάσκαλοι είχαν κάνει μία καταπληκτική δουλειά που αφορά την υποστήριξη των παιδιών των μεταναστών με ξένη γλώσσα, με μαθήματα που αφορούσαν τους μετανάστες. Η Κυβέρνηση όχι μόνο διέλυσε τα προγράμματα αυτά, αλλά με τον πλέον απαράδεκτο τρόπο και με αναξιοκρατικές συμπεριφορές εξεδίωξε τη συγκεκριμένη διευθύντρια.

Η αναξιοκρατία στο χώρο της εκπαίδευσης είναι από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία αυτής της περιόδου και -απλά χρησιμοποιώ μια φράση από το άρθρο ενός δασκάλου- μπαίνουν στην τάξη, μάθημα πρώτον: Αλλαγή στάσης ζωής. Είναι ηθικό πάνω απ’ όλα το θέμα της αναξιοκρατίας που υπάρχει στο χώρο της παιδείας. Τι είδαμε από τον Υπουργό αυτήν την περίοδο; Την απόσυρση του βιβλίου…

(Στο σημείο αυτό κτυπάει το κουδούνι λήξεως του χρόνου ομιλίας της κυρίας Βουλευτή)ΠΡΟΕΔΡΕΥΩΝ (Αναστάσιος Νεράντζης): Έχετε υπερβεί το χρόνο κατά δύο λεπτά.

ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Τελειώνω αμέσως, κύριε Πρόεδρε.

…Και την επίσκεψή του σε ένα ρημαγμένο σχολείο. Κανένα μέλλον, καμία προοπτική. Από το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» της προηγούμενης περιόδου, σε μια εποχή που η γνώση είναι το κέντρο των πάντων, το σύνθημα σήμερα στην Ελλάδα είναι «Γνώση – Παιδεία – Καινοτομία» ως η αρχή και το τέλος του νέου αναπτυξιακού μοντέλου.

Ευχαριστώ.